“ไอ้เหนือ กูเห็นมึงมองมือถือนานแล้วนะ” หมอคามินเอ่ยถามทิศเหนือขึ้น เมื่อเห็นพฤติกรรมแปลกประหลาดจากเพื่อนรักของตัวเองที่มักชำเลืองตามองมือถือที่วางอยู่บนโต๊ะ
“เรื่องของกู”
“เออ ครับ กูไม่ยุ่ง”
“แล้วนี่ไอ้ไบรอันไปไหนวะ? ช่วงนี้โรงพยาบาลมึงงานยุ่งเหรอ” ทิศเหนือที่นั่งดื่มอยู่ภายในผับของตัวเอง เอ่ยถามหาเพื่อนอีกคนของตัวเอง
“ไอ้ไบรอันติดเมีย ติดลูก ส่วนงานโรงพยาบาลก็เรื่อย ๆ”
“เหรอ กูนึกว่างานที่โรงพยาบาลพวกมึงยุ่งมาก”
“ทำไม?” คิ้วเข้มของหมอคามินขมวดกันเป็นปม ร้อยวันพันปีทิศเหนือไม่เคยสนใจงานที่โรงพยาบาล เพราะปกติเพียงแค่บอกว่าไบรอันติดเมีย คำตอบเป็นอันจบ
“กูไม่เห็นพวกมึงมาหากูไง”
“ไอ้เวรเหนือ ที่พวกกูไม่ว่าง ไม่ใช่งานที่โรงพยาบาลครับ แต่ยุ่งกับลูกกับเมีย”
“เออ ๆ พูดมาก แดกเข้าไป เดี๋ยวสี่ทุ่มมึงก็ต้องกลับบ้าน” ทิศเหนือรีบตัดบท ก่อนหมอคามินจะร่ายยาวเรื่องครอบครัวสุขสันต์ของตัวเอง เพรา
