เช้าวันต่อมา
วันนี้ผมนั่งรถเมล์มาเองเพราะพี่เเทนเเกบอกว่าวันนี้มีขึ้นไลฟ์พร้อมเพื่อนเขา ผมก็ไม่ได้อะไรมากปรกติก็มาเองทุกวันอยู่เเล้ว ผมไม่ใช่คนที่มีแฟนแล้วจะต้องตัวติดกันตลอดเวลานะครับ ถึงแม้ว่าในใจผมเองก็อยากจะอยู่ด้วยมากก็ตาม ตั้งแต่มีเขาความรู้สึกที่กลัวสูญเสียของผมมันก็บรรเทาลงแต่ไม่ถึงกับหายไปซะทีเดียว
มันก็ห้าสิบ ห้าสิบทั้งคู่นั่นแหละ
“ขอโทษทีครับ” ผมเดินเบียดคนรอบข้างก่อนที่จะพาตัวเองเดินลงตรงทางลงของรถเมล์อย่ารวดเร็วเพราะมนันถึงป้ายแล้ว ทำไมวันนี้คนถึงเยอะผิดปกติวะเนี่ย - -
“ตูดข่อย~” ผมบ่นอุบอิบมือลูบก้นเบาๆ ก่อนที่จะมุ่งหน้าเข้ามหาวิทยาลัยเลยไอ้เฟรมมันน่าจะรอผมอยู่ รายนั้นมันก็มาเช้าเกินไป พอผมเดินมาถึงล็อคเกอร์ตัวเองคิ้วมันก็ต้องมุ่นขึ้นน้อยๆ ล็อคเกอร์ผมถูกจัดวางอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยมีขนมยัดเต็มตู้ผมเต็มไปหมด เเต่ก่อนหน้านี้มันยังเละเหมือนถังขยะเปียกที่โดนพวกไอ้เจกับไอ้ต
