EPISODE 20 :: เมื่อไม่มีเขาเราต้องอยู่ให้ได้

1936 Words

[ลูกพีช :: PART] ตอนนี้มันก็ดึกมาแล้วแต่ร่างของผมมันยังไม่ได้พักผ่อนเลยด้วยซ้ำ ผมยกมือขึ้นกดกริ่งหน้าบ้านไอ้เฟรมด้วยสภาพเหม่อลอย ฝนตกลงมากระทบไหล่เหมือนต้องการจะปลอบใจผมในวันที่ผมอ่อนเเอเเบบนี้ ใจผมมันเเหลกสลายไปตั้งเเต่เขาบอกกับผมว่าผู้หญิงคนนั้นคือเจ้าสาวของเขาในอนาคต ผู้หญิงคนนั้นทั้งสวย น่ารัก ดูดีมีชาติตระกูล ซึ่งผมคงเทียบอะไรเธอเเทบไม่ได้เลยด้วยซ้ำ เสียงโทรศัพท์มือถือผมมันยังดังต่อเนื่อง พี่เเทนทั้งโทร ทั้งไลน์มาหาผมเป็นร้อยๆ ข้อความโทรหาเป็นร้อยๆ สายเเต่ผมไม่ได้รับ จะให้ผมรับในสถานะอะไร ชู้...งั้นเหรอ? "ไอ้พีช.." "เฟรม..ฮึ่ก..ไอ้เฟรม! ..ฮืออออ.." ทันทีที่ไอ้เฟรมมันเดินออกมาเปิดประตูบ้านให้ผม ผมก็เดินเข้าไปโผกอดเเล้วปล่อยโฮใส่มันทันที ผมโคตรจะเกลียดความรู้สึกนี้เลย ผมมันโง่เองที่ไม่รู้ว่าเขาโกหก ผมไม่น่าปล่อยใจตัวเองไปให้มันรู้สึกรักเขามากขนาดนี้.. หรือผมไม่ควรรักเขาตั้งเเต่เเรก.. ในวันที่เขาอ่อนเเอผมก็อยากอยู่ข้างๆ คอยปลอบใจเขา เเต่สิ่งที่ผมได้กลับมาคือการหักหลังกันงั้นเหรอ? นี่คือสิ่งตอบเเทนให้กับคนที่ศรัทธาในความรักใช่ไหม "มึงเป็นอะไรเนี่ยพีช" "กูยังไม่อยากเล่าตอนนี้.." "งั้นก็เข้าไปในบ้านก่อนฝนตกเดี๋ยวไม่สบาย" ผมเดินเข้ามานั่งบนห้องของไอ้เฟรมมัน ตอนนี้พ่อกับเเม่มันเข้าห้องนอนกันหมดเเล้ว ก่อนหน้านี้ผมกลับไปเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าที่บ้านมาเหลือเพียงเเค่หนังสือเรียนเเล้วก็ชุดนักศึกษาที่ยังหลงเหลือในห้องของพี่เเทน เเต่ผมไม่อยากกลับไปเหยียบที่นั่นอีกเเล้ว.. "ใจเย็นลงหรือยัง" "อืม"ผมตอบกลับในลำคอเบาๆ ก่อนจะยื่นมือไปรับผ้ามาเช็คหัวที่เปียกไปพลางๆ ไม่อยากจะเชื่อว่าผมจะบอกเลิกเขา เเล้วก็ยังกล้าตบหน้าเขาอีกด้วย จะบอกว่าไม่ได้ตั้งใจก็ไม่เชิงเพราะผมอยากให้เขาเจ็บเหมือนผมบ้าง ผมกำลังเป็นมือที่สาม เฮอะ! โคตรสมเพชตัวเองเลย เขาทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองเเพ้ รู้สึกว่าตัวเองไม่มีค่าอะไรเลยสักนิดเดียว มันก็เเหงอยู่เเล้วผมเตือนตัวเองมากี่รอบเเล้วว่าคนเเบบพี่เเทนเขาเพอร์เฟคไปทุกอย่าง เขาจะมาจริงจังกับเด็กไม่มีหัวนอนปรายเท้าเเบบผมทำไมกัน เขามันโกหก! เเล้วไอ้คำที่บอกว่ารักผมทุกๆ วันนั่นก็โกหกด้วยใช่ไหม ผมไม่น่าหลงกลคำหวานของผู้ชายเจ้าชู้เเบบเขา ผมพลาดเอง! แต่ผมจะเก็บเรื่องราวครั้งนี้ไว้เป็นบทเรียน เเล้วก็จะไม่มีทางกลับไปเรียนบทเดิมอีกแน่นอน ผมไม่เข้าใจพี่เเทนเขาทำกับผมเเบบนี้ได้ยังไง! เขาเห็นผมเป็นตัวอะไรกันเเน่! "มึงทะเลาะกับพี่เเทนมาเหรอวะพีช ทำไมร้องไห้หนักขนาดนี้วะ.." "กูไม่ได้ทะเลาะ.."ผมบอกเสียงสั่น ใช่ ครั้งอื่นเราอาจจะทะเลาะกัน แต่ครั้งนี้มันไม่ใช่ความรู้สึกมันต่างกันออกไปเยอะมาก "เอ้า เเล้วมึงเป็นอะไรวะพีช..ถ้ายังไม่อยากเล่าก็ยังไม่ต้องเล่าก็ได้นะมึง" "กูกับเขาเลิกกันเเล้ว..ฮึ่ก ไอ้เฟรมเขาโกหกกูอะมึง..ฮือออ..เขากำลังจะเเต่งงาน เขาโกหกกู.."ผมปล่อยโฮออกมาอีกครั้ง ไอ้เฟรมมันเดินเข้ามากอดปลอบผมเบาๆ ยิ่งมันปลอบผมเเบบนี้ผมก็ยิ่งร้องไห้กว่าเดิมอีก ความรู้สึกตอนนี้มันไม่สามารถอธิบายได้เลย มันโคตรจุก มันจุกจนร้องไม่ออก ผมยอมเเล้ว ยอมเเพ้ต่อโชคชะตา ยอมเเพ้ทุกๆ อย่าง ..ไม่เอาเเล้ว "ไม่เป็นไรนะมึง..พี่เเทนทำเเบบนี้ได้ยังไงวะ! ..เเม่ง! " "กูเกลียดเขา! ..ไอ้เฟรมมึงได้ยินมั๊ยกูเกลียดเขา! " "เออๆ กูได้ยินเเล้วพีช มึงอยากร้องมึงร้องออกมาให้หมดเลยนะพีช..ร้องออกมา" "ฮึ่ก..ฮืออออออ...กูเกลียดเขาว่ะมึง..กู..เกลียด..ฮือออออ..เขาเห็นกูเป็นตัวอะไรวะ" "พี่เเทนเขาต้องมีเหตุผลดิวะที่ทำเเบบนี้ มึงใจเย็นนะพีช..กูไม่อยากให้มึงเป็นเเบบนี้เลยว่ะ" ผมกอดมันเเน่นกว่าเดิมมือไม้มันสั่นเทาหัวใจเต้นเเรงไม่เป็นจังหวะ ยิ่งผมหลับตาเเน่นพยายามข่มความรู้สึกตัวเองเท่าไหร่ภาพของเขามันยิ่งชัดเจนขึ้นมาเท่านั้น ผมอยากจะเกลียดเขา เกลียดพี่เเทนที่กล้าทำกับผมเเบบนี้ได้ลงคอ.. เขายังมีหัวใจอยู่หรือเปล่า! "กูจะทำยังไงดีวะมึง..ฮึ่ก.." ตกดึก ผมนอนไม่หลับได้เเต่พลิกไปพลิกมา เเต่ไอ้เฟรมมันคงหลับไปเเล้วนั่นเเหละ เสียงฝนตกเเล้วก็ดูเหมือนไม่มีทีท่าว่าจะหยุดซะด้วย ผมไม่กล้าหลับตา เพราะผมหลับตาลงทีไรภาพพี่เเทนมันก็คอยตามมาหลอกหลอนผมทุกที.. ผมปฏิเสธไม่ได้เลยว่าตอนนี้ผมคิดถึงเขาจับใจ.. ผมยกเรียวเเขนขึ้นโอบกอดตัวเองเบาๆ น้ำตามันก็ค่อยๆ ไหลออกมาจากดวงตาของผมอย่างช้าๆ ผมได้เเต่ปลอบตัวเองว่าช่วงเวลาที่เลวร้ายเเบบนี้มันจะผ่านไป ช่วงเวลาที่มันเเย่ที่สุดในชีวิตผมยิ่งกว่านี้ผมก็เคยผ่านมันมาเเล้ว ทุกอย่างมันจะต้องดีขึ้น ..ผมจะต้องลืมเขาให้ได้ “หนาวเปล่าพีช เดี๋ยวกูไปเอาผ้ามาให้” ไอ้เฟรมมันลุกขึ้นเปิดไฟแล้วหันมาบอกผมแต่ผมห้ามมันไว้ซะก่อน เพราะผ้าที่ห่มนี่มันก็มากพอแล้ว “ไม่ต้อง นอนเถอะ” “มึงโอเคนะ” “อืม กูโอเค..” เพราะถ้าผมไม่โอเค ผมทำอะไรได้บ้าง หวังว่าเช้าใหม่วันพรุ่งนี้มันจะทำให้ผมเข้มแข็งขึ้นและพร้อมที่จะลุกขึ้นต่อสู้กับความรู้สึกของตัวเองใหม่ได้ หวังว่านะ.. เช้าวันรุ่งขึ้น.. เเสงเเดดสีส้มอ่อนทะลุผ่านหน้าต่างเข้ามาเเยงสายตาผมจนผมต้องตื่นลืมตาขึ้นมาด้วยความยากลำบาก เพราะตาผมมันบวมปริบเลยอะเนี่ย ผมไม่รู้ว่าตัวเองร้องไห้หนักขนาดไหนหรือร้องไห้จนหลับไปเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ แต่ในเมื่อไม่มีพี่เเทนเเล้วผมเองก็ต้องใช้ชีวิตต่อไปให้ได้ ถึงเเม้มันยากลำบากก็เถอะ.. "พี่เเทนโทรเข้ามือถือกูหลายครั้งเเล้วเนี่ยไอ้พีช..มึงจะเอายังไง" "ไม่ต้องรับ เเล้วก็อย่าบอกเขาว่ากูอยู่ที่นี่..กูยังไม่อยากเจอหน้าเขาเฟรม..ขอร้อง" "อะ..เออกูจะบอกให้เดี๋ยวมึงลงไปกินข้าวได้เเล้วนะ พ่อกับเเม่กูไปทำงานเเล้ว" "อืม ขอบใจนะ"ผมตอบกลับก่อนจะเด้งตัวขึ้นไปอาบน้ำทันที เเล้วเมื่อผมเห็นสภาพตัวเองในกระจกเเทบไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเองเลยด้วยซ้ำตอนนี้ ตาผมมันบวมเป่งทั้งสองข้างเลยเเถมหน้ายังบวมตามไปอีกด้วย TT พอไล่ลงมาเรื่อยๆ ที่คอผมมันยังมีสร้อยรูปตัวโน้ตที่พี่เเทนเคยให้ผมพร้อมกับประโยคที่คุ้นหู.. 'ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นพีชต้องเชื่อใจเเล้วก็อย่าทิ้งพี่ไปไหนนะครับคนเก่ง..' ตัวโน้ตก็เปรียบเสมือนพี่เเทนเสียงเพลงก็เปรียบเสมือนลมหายใจของเขา หรือวันนั้นเป็นคำบอกใบ้ของเขา เรื่องนี้เขาปิดบังผมมานานเเค่ไหนเเล้ว เขากำลังบอกใบ้ผมมานานมากแล้วต่างหากแต่ผมเองที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย ผมเกลียดการโกหกที่สุด! ผมส่ายหน้าเอามืออุดหูตัวเองเพราะเสียงของพี่เเทนที่บอกรักผม เสียงพูดของเขา กลิ่นหอมจากตัวของเขาผมจำไม่เคยลืม ผมอยากจะขอโทษที่ผมไม่สามารถทำตามที่เขาขอได้ ผมอ่อนเเอเกิดกว่าจะรับเรื่องเเบบนี้ได้จริงๆ เขามีตัวจริงอยู่เเล้วทำไมถึงทำเเบบนี้วะ! ผมเเต่งตัวชุดนักศึกษาเรียบร้อยก่อนจะเดินเเบกกระเป๋าเเล้วเดินลงมาข้างล่าง เรื่องหนังสือที่ตกค้างห้องพี่เเทนเขาตอนนี้ผมยังไม่อยากได้คืน ไว้ค่อยให้ไอ้เฟรมมันไปเอาให้ทีหลังก็เเล้วกัน ผมไม่อยากเห็นหน้าพี่เเทนตอนนี้.. "มากินข้าวก่อนดิพีช..เเล้วก็เอาน้ำเเข็งประคบตาด้วยอะมึงตาบวมเชียว" "เออขอบใจนะเฟรม..กูมาลำบากมึงเเท้ๆ " "ลำบากเหี้ยอะไรล่ะ มึงเพื่อนกูนะเว้ย..มานั่งกินข้าวก่อนเหอะจะได้ไปมหา'ลัยเร็วๆ " "อืม"ผมนั่งลงตรงโต๊ะทานข้าวพร้อมกับไอ้เฟรม ก่อนจะก้มมองข้าวผัดไส้กรอกตรงหน้าสายตานิ่งเรียบ ทำไมผมถึงรู้สึกไม่อยากอาหารเลยสักนิดเดียว ตอนนี้เเค่หายใจยังลำบากเลย "เป็นอะไรของมึงวะพีช..กินไม่ลงเหรอวะหรือว่ามันไม่อร่อย" "ปะ..เปล่ากูเเค่.."ผมพูดเสียงสั่น "เเล้วมึงจะปล่อยให้มันเป็นเเบบนี้เหรอวะพีช.."ไอ้เฟรมมันว่า ผมเม้มปากพยักหน้ารับมันเบาๆ ผมไม่รู้หรอกว่าวิธีไหนมันดีที่สุดเเต่เเค่ตอนนี้การที่ไม่ต้องไปเจอหน้าหรือพบเจอเขาอีกผมว่ามันน่าจะเป็นวิธีที่ดีที่สุดเเล้ว เเต่การจากกันทั้งที่ยังรักเเบบนี้ เเม่งโคตรเจ็บเลย "เชื่อกูดิไม่ต้องเจอกันอีกเลยน่ะดีที่สุด..เขาจะได้ไม่ต้องลังเล..พี่เเทนจะได้.."ผมพูดขาดห้วงเพราะรู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมาที่ปลายหัวใจและพยายามที่จะซ่อนเสียงสะอื้นตัวเองให้ลึกที่สุด แต่ต่อให้ผมซ่อนแค่ไหนผมก็เจ็บปวดกับมันมากอยู่ดี "จะได้อะไรวะพีช" "จะได้ใช้ชีวิตที่มีความสุข..โดยที่ไม่มีกูไง.."ผมตอบกลับก่อนที่น้ำตาเม็ดใสจะไหลอาบเเก้มออกมาโดยที่ไม่รู้ตัว ผมยกมือขึ้นปาดมันออกเบาๆ เเล้วก้มหน้าก้มตากินข้าวต่อเหมือนว่าเมื่อกี้ผมไม่ได้ร้องไห้ ผมจะไม่ร้องไห้.. เพราะเขาอีก "เเล้วมึงไม่สงสารพี่เเทนบ้างเหรอวะ มึงถามเขาหรือยังว่าทำเเบบนี้ทำไม.." "ทำไมกูต้องถามวะเฟรมสิ่งที่เขากระทำนั่นเเหละมันชัดเจนที่สุดเเล้วว่ะ..กูเกลียดเขา! "ผมยังเน้นย้ำคำเดิมด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นแม้ว่าในใจของผมมันจะเบาโหวงมากก็ตาม "กูขอถามมึงตามตรงนะไอ้พีช.." ".....” "มึงยังรักพี่เเทนอยู่หรือเปล่าวะ..ที่ผ่านมาพี่เเทนเขาเลวร้ายขนาดนั้นเลยเหรอวะพีช.." ".....” "กูไม่ได้จะอะไรนะพีช..เเต่กูสงสารมึง" ".....” "เเต่ถ้ามึงยังไม่สงสารตัวเองก็สงสารหัวใจมึงบ้างเถอะ ฟังสิวะว่ามันเรียกร้องหาใคร..อย่าทรมานตัวเองเลย"

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more