ทำแบบนี้ไม่ต่างจากการโดนทรยศ!
ผมเดินหนีเขาลงมาตามบันไดหนีไฟโดยที่มีคนตัวสูงเดินตามผมออกมาติดๆ น้ำตาผมมันไหลออกมาตลอดทาง เคยรู้สึกเหมือนตัวเองโดนสวมเขามั๊ยล่ะฮะ ความรู้สึกโคตรหน่วงเลย ผมอยากจะเกลียดเขา!
ผมเกลียดพี่เเทน!!!
"พีชพี่บอกให้หยุดไง! "
"อย่ามายุ่ง"ผมผ่อนปรนลมหายใจออกมาเเรงๆ พยายามควบคุมสติตัวเองเอาไว้ หรือบางทีการใช้กำลังมันอาจจะดีกว่าการใช้เหตุผลก็ได้!
"พี่อธิบายได้นะ..พี่เเทนขอโทษที่พี่ปิดบังเรื่องนี้เเต่พี่ก็กำลังหาทางเเก้ไข..พี่คิดว่าพี่สามารถทำมันคนเดียวได้..เเต่มันก็.."คนตัวสูงเดินเข้ามากุมมือผมเเน่นเเต่ผมกลับสะบัดออกอย่างไม่ใยดี เขาหน้าถอดสีไปนิดๆ เเต่ผมนี่สิสับสนยิ่งกว่าอะไรซะอีก อย่าบอกนะว่าที่ผ่านมาเขาโกหกผมมาตลอด
ผมไม่น่าหลงกลคนเเบบเขาเลย!
หรือเรื่องที่เขาปิดบังผมมาตลอดไม่ใช่เรื่องเเม่ ไม่ใช่เรื่องงานเเต่เป็นเรื่องของผู้หญิงคนนี้..
"งั้นก็อธิบายมาสิทำไมต้องอ้ำอึ้
