ทั้งสองนั่งอิงแอบผิงไฟเพิ่มความอบอุ่นแก่ร่างกายหลังจบมื้ออาหาร โดยระหว่างนั้นส้าวเฉียนก็ได้ถามทุกอย่างที่อยากถาม โดยที่อวี่ถงได้ให้คำตอบด้วยความเอ็นดู
“ข้าไม่เคยรู้มาก่อนว่าเจ้าชอบกินปลา ทั้งที่ต่อหน้า ข้าก็เห็นเจ้ากินได้ทุกอย่าง” ส้าวเฉียนกล่าวอย่างประหลาดใจขณะกอดคนตัวเล็กแนบอก หลังจากที่นางยอมเข้ามาอยู่ใต้ผ้าห่มเดียวกัน
อวี่ถงหัวเราะเบาๆ พลางคิดถึงช่วงเวลาที่ยังเป็นเด็ก
“ไม่เชิงว่าชอบเพราะมันอร่อยหรอกเจ้าค่ะ ข้าแค่ชอบเพราะมันหากินง่ายเท่านั้น”
คำตอบที่ได้รับกลับยิ่งทำให้ส้าวเฉียนสะเทือนใจ เขาไม่เคยคิดใส่ใจมาก่อนว่าวัยเยาว์ของนางจะลำบากหรือไม่ ตอนนั้นรู้เพียงแค่ว่าจะปล่อยให้ผู้มีพรสวรรค์หลุดมือไปไม่ได้เด็ดขาด และเป็นไปเช่นนั้นเมื่อกิจการปักผ้าโดยฝีมือวาดภาพของอวี่ถงกลายเป็นที่นิยม ทำให้ท่านพ่อของเขายอมปล่อยเขาเป็นอิสระ และไม่เข้ามาแทรกแซงในกิจการของเขาอีก
คิดแค่ว่าหากเลี้ยงดูอวี่ถงเ
