สมรสซ่านรัก

หวนกลับมาเจอกันอีกครั้ง 2

วินาทีที่ใบหน้าเจ้าของไร่พันแสงไวน์เนอรี่ประจักษ์แก่สายตา เพลงรักรู้สึกชาไปทั่วทั้งร่างกาย เหมือนฟ้าถล่มดินทลายลงตรงหน้า เธอแทบหยุดหายใจเมื่อรู้ว่าเขาเป็นใคร สองมือน้อยสั่นไหวระริก หญิงสาวทั้งโกรธและหวั่นกลัว หากพันแสงรู้ว่าเรื่องระยำตำบอนที่เขาทำในคืนนั้นทำให้ชีวิตน้อยๆ ถือกำเนิดขึ้นมา ชายหนุ่มคงไม่มีวันยอมปล่อยอิษวัตไป

ทำไมโลกใบนี้ถึงได้โหดร้ายนัก เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อหกปีก่อนยังทำร้ายเธอไม่พออีกหรือ ทำไมต้องพาผู้ชายคนนี้หวนกลับมาในชีวิตเธอด้วย

ทำไม..

ความขมขื่นที่จางหายเพราะมียาใจอย่างอิษวัตช่วยรักษา วันนี้มันหวนกลับมาอีกครั้งเมื่อพบหน้าคนที่ทำให้ชีวิตเธอพังอย่างพันแสง เรื่องที่เกิดขึ้นในคืนนั้นพรากพาความฝันที่วาดหวังไว้ไปจากเธอ เขาทำทุกอย่างย่อยยับเพียงเพราะไม่รู้จักยับยั้ง ย่ำยีร่างกายเธอจนหนำใจอย่างไร้ซึ่งความปรานี หกปีผ่านไปผู้ชายคนนี้ก็ยังชั่วช้าสารเลวไม่เปลี่ยนแปลง

ไม่เพียงแต่เพลงรักที่ตกใจ พันแสงเองก็ไม่ต่างกัน ด้วยไม่คาดคิดว่าใบหน้าของตนจะถูกเปิดเผย ชายหนุ่มตระหนกจนทำอะไรไม่ถูก แต่ในเมื่อทุกอย่างมันเป็นเช่นนี้แล้ว เขาก็ต้องสะสางปัญหาที่ค้างคากับเธอให้จบภายในวันนี้

“พี่รู้อยู่แล้วใช่ไหมว่าเป็นหนูที่มาสมัครงานวันนี้” เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไหลเข้ามาในหัวเป็นฉากๆ เธอโง่เองที่ไม่นึกเอะใจตั้งแต่ทีแรกว่าทำไมงานดี เงินเดือนสูง แถมสวัสดิการเยี่ยมขนาดนี้ถึงมีเพียงแค่เธอที่มาสัมภาษณ์ “แล้วพี่ก็ให้ผู้จัดการไร่เอาสัญญาบ้าบออะไรนั่นให้หนูเซ็นใช่ไหม” น้ำตาเพลงรักไหลออกมาอย่างสุดจะกลั้น ดวงตาคู่หวานเต็มไปด้วยความโกรธ “พี่ทำแบบนี้ทำไม!”

“พี่แค่อยากให้เราได้อยู่ด้วยกัน” ช่างยากเย็นนักกว่าจะรวบรวมเรี่ยวแรงพูดประโยคนี้ออกไป

เพลงรักหัวเราะฮึแล้วแค่นยิ้ม เธอเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มเจ้าของไร่ พันแสงคงคิดว่าแค่มีเงินก็สามารถทำให้ตัวเขาได้มาซึ่งทุกอย่างที่ต้องการสินะ

“เงินล้านหนึ่งมันอาจจะมากสำหรับคนอย่างหนู แต่ถ้ามันทำให้หนูไม่ต้องเจอหน้าพี่ตลอดไปได้ หนูยอมจ่าย” เธอไม่ใช่คนสิ้นไร้ไม้ตอก แม้ไม่ได้ร่ำรวยเป็นมหาเศรษฐีหมื่นล้านเช่นพันแสง แต่ก็มีปัญญาหาเงินหนึ่งล้านมาจ่ายค่าความโง่ของตัวเองได้

เขาทั้งจุกและเจ็บไปทั้งหัวใจ “พี่รู้ว่าพี่ทำผิดกับเพลงไว้มาก แต่เรา.. เราจะหันหน้าคุยกันดีๆ ไม่ได้เชียวเหรอเพลง อย่างน้อยก็เพื่อลูก”

หัวใจเพลงรักแทบหยุดเต้นลงในวินาทีนั้น ความตั้งใจของหญิงสาวคือการพาอิษวัตหนีไปให้ไกลจากพันแสงให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ เจ้าหล่อนหวังเหลือเกินว่าเขาจะไม่นึกเอะใจเรื่องลูก สุดท้าย..โชคชะตาก็ไม่เคยเข้าข้างเธอ

“พี่พูดเรื่องอะไร น้องพีทเป็นลูกของหนู ไม่ใช่ลูกของพี่” มีเพียงเธอเท่านั้นที่รู้ว่าเด็กชายอิษวัตเป็นลูกใคร หากเธอไม่พูดเสียอย่าง น้ำหน้าอย่างพันแสงจะเอาอะไรมามั่นใจว่าลูกชายของเธอมีสายเลือดเขาอยู่ครึ่งหนึ่ง

“เพลงโกหกพี่ไม่ได้หรอก หน้าน้องพีทเหมือนพี่แทบจะถอดแบบกันมาซะขนาดนั้น ใครดูก็รู้ว่าน้องพีทเป็นลูกพี่”

ความจริงข้อนี้ไม่อาจปฏิเสธ แต่หน้าเหมือนแล้วอย่างไร ให้ตายเธอก็ไม่มีวันยอมให้เขาเข้ามาเกี่ยวข้องกับเราสองแม่ลูกเป็นอันขาด พันแสงไม่มีสิทธิ์ในตัวอิษวัตตั้งแต่แรก และจะเป็นเช่นนั้นตลอดไป

“น้อง-พีท-ไม่ใช่-ลูก-พี่!” เธอจ้องตาเขาแล้วพูดช้าๆ ชัดๆ ทุกถ้อยคำ

พันแสงเริ่มหมดความอดทนกับผู้หญิงตรงหน้า จริงอยู่ที่ว่าความผิดที่เขาทำไว้หนักหนาจนไม่น่าให้อภัย แต่เรื่องนี้เป็นเรื่องระหว่างเราสองคน ไม่เกี่ยวอะไรสักนิดกับอิษวัต แต่ดูสิ่งที่เพลงรักกำลังทำ เธอพยายามกีดกันไม่ให้พ่อลูกพบหน้า เธอเอาความคิดตัวเองเป็นใหญ่ ไม่เคยนึกถึงจิตใจลูก

“ความจริงก็คือความจริง ต่อให้เพลงพยายามปฏิเสธพี่แค่ไหน แต่สุดท้ายผลดีเอ็นเอจะบอกให้พวกเรารู้เองว่าจริงๆ แล้วน้องพีทใช่ลูกพี่ไหม”

ที่คิดไว้ในคราแรกคือรอให้ผลดีเอ็นเอออกก่อนแล้วค่อยบอกให้เพลงรักรู้ว่าเจ้าของไร่พันแสงไวน์เนอรี่เป็นเขา เพราะกลัวว่าเจ้าหล่อนจะเป็นเช่นอย่างในตอนนี้ แต่ในเมื่อทุกอย่างที่วางแผนไว้พังไม่เป็นท่า เขาก็ต้องเดินหน้าต่อในสิ่งที่ควรทำให้มันเรียบร้อย

ความกลัวแล่นพล่านไปทั่วสรรพางค์ เหงื่อกาฬผุดซึมข้างขมับ เพลงรักมองไปยังทางที่ผู้จัดการพาลูกชายของเธอขี่ม้าไป ก้อนเนื้อในอกข้างซ้ายบีบรัดอย่างรุนแรง ดวงตาคู่หวานตวัดมองพ่อของลูกด้วยความเกลียดชัง ผู้ชายคนนี้พร่าผลาญพรหมจรรย์เธอไปยังไม่พอ เขายังคิดจะมาแย่งน้องพีทไปจากเธออีก

เพลงรักยกมือทั้งสองข้างขึ้นปิดหน้า เธอร้องไห้ออกมาจนตัวโยน “พี่ทำแบบนี้ทำไม แค่นี้พี่ยังทำร้ายหนูไม่พออีกเหรอ แค่นี้พี่ยังทำให้ชีวิตหนูพังไม่พออีกเหรอ”

ธารน้ำใสหลั่งไหลรินอาบสองแก้ม หญิงสาวแทบหมดแรงพยุงร่างกายให้นั่งไหว เขาทำร้ายเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างไม่คิดสงสาร ทำทุกอย่างได้เพื่อสิ่งที่ตัวเองต้องการโดยไม่เคยนึกถึงจิตใจคนอื่น

“พี่ขอโทษ พี่ผิดเอง ทุกอย่างพี่ผิดเอง เพลงให้โอกาสพี่นะ ให้โอกาสพี่ได้ชดใช้ให้เพลงกับลูก นะเพลง..” น้ำเสียงชายหนุ่มอ่อนลงกว่าเมื่อครู่มาก

หัวใจเธอไม่มีแม้กระทั่งเงาของพันแสง เรื่องระหว่างเราสองคนไม่มีทางเป็นไปได้ เขาเป็นเพียงผู้ชายที่เธอแค่พลาดพลั้งมีอะไรด้วยจนท้องเท่านั้น ทุกอย่างมันเป็นความผิดพลาดที่ไม่มีใครคาดถึง หกปีที่เขาไม่เคยรู้ว่าตัวเองมีลูกชายยังไม่เห็นเป็นอะไร แล้วจะมาเรียกร้องหาสวรรค์วิมานอะไรใรยามนี้

เพลงรักปาดน้ำตาแล้วสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะเอ่ยปากพูดกับคนตรงหน้า “พอเถอะนะคะ เราสองคนไม่ได้รักกัน รู้จักกันก็เพียงผิวเผิน จะให้อยู่ด้วยกันได้ยังไง หกปีก่อนหนูขอให้พี่เดินออกจากชีวิตหนู วันนี้หนูก็จะขอสิ่งนั้นอีกครั้ง ปล่อยหนูกับลูกไปเถอะนะคะ ถือซะว่าเรื่องวันนี้ไม่เคยเกิดขึ้น หนูสัญญาว่าจะไม่พาลูกมาให้พี่เห็นหน้าอีก”

เกินไปแล้ว!

ผู้หญิงคนนี้ใจร้ายเกินไปแล้ว

น้องพีทเป็นลูกเขา จะให้ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้อย่างไร เพลงรักเอาอะไรคิด

“ถามลูกสักคำหรือยังว่าลูกต้องการอะไร”

น้ำเสียงที่เปล่งออกมานั้นเยียบเย็นเสียจนเพลงรักรู้สึกหวาดกลัวนิดๆ ทว่าเจ้าหล่อนก็ยังพยายามทำใจดีสู้เสือ “ไม่ต้องถามก็รู้ค่ะ น้องพีทมีแค่แม่ก็พอแล้ว เพราะหนูเป็นทั้งพ่อและแม่ให้น้องพีทได้”

เห็นแล้วหมั่นไส้เหลือเกินกับท่าทางลอยหน้าลอยตาพูดของเพลงรัก “คิดเองเออเอง เพลงเอาความคิดตัวเองเป็นใหญ่ ไปเอาความมั่นใจมาจากไหนว่าลูกไม่ต้องการพ่อ เรื่องที่เพลงขอพี่ให้ไม่ได้ หกปีก่อนที่พี่ยอมทำตามที่เพลงต้องการง่ายๆ ทั้งที่ไม่อยากจะทำสักนิดก็เพราะพี่รู้สึกผิดกับเพลง แต่ตอนนี้อย่าหวัง! พี่จะตามเพลงกับลูกเป็นเงาตามตัว จะไม่ให้คาดสายตา ต่อให้เพลงพยายามพาลูกหนีพี่ไปไกลสุดขอบฟ้า พี่ก็จะตามเพลงไป”

“พี่ซัน!” เพลงรักโกรธจนหน้าแดงหน้าดำ เธอไม่เคยเห็นผู้ชายคนไหนหนังหน้าหนาเช่นเขามาก่อน “ยังไงหนูก็ไม่ยอม น้องพีทเป็นลูกหนูคนเดียว พี่ไม่มีสิทธิ์อะไรทั้งนั้น”

พันแสงจ้องหน้าหญิงสาววัยกำลังน่าเคี้ยวแล้วหัวเราะเยาะหยัน “ตอนที่เพลงทำน้องพีทออกมา ถามจริงเหอะว่าทำคนเดียวได้จริงๆ เหรอ เพลงก็รู้นี่นาว่ากระบวนการมันเป็นยังไงบ้าง หรือจะให้พี่ทบทวนให้ฟังดีไหมว่าเราสองคนช่วยกันทำท่าไหนถึงได้น้องพีทออกมา”

หมดแล้วความอดทน เพลงรักกำหมัดแล้วชกไปข้างหน้า เธอหวังให้มันปะทะกับเบ้าตาคนนิสัยไม่ดี ทว่าก่อนที่ความปรารถนาจะสัมฤทธิผล ทุกอย่างก็ถูกหยุดไว้ด้วย..

พันแสงคว้าหมับเข้าที่ข้อมือเล็กก่อนจะแนบริมฝีปากอุ่นชื้นประกบเรียวปากอิ่มแล้วบดคลึงอย่างหนักหน่วงราวกับโยนความรู้สึกที่อัดอั้นลงมาในจูบนี้

“อื้อ!” ดวงตาทั้งสองข้างเบิกโพลงเมื่อริมฝีปากถูกครอบครองโดยพ่อของลูก รสจูบของเขาหาได้หวานล้ำไม่ ตรงกันข้ามเธอทั้งรังเกียจและขยะแขยงสัมผัสจากผู้ชายคนนี้

“โอ๊ยยย ทำบ้าอะไรของเธอเนี่ย” พันแสงร้องเสียงดังแล้วผละจากริมฝีปากอวบอิ่มทันที ชายหนุ่มใช้นิ้วแตะเบาๆ ที่ปากตัวเองแล้วปรายตามองแม่ตัวดีที่เมื่อครู่กัดปากเขาเสียจมเขี้ยว “มันเจ็บนะโว้ย”

สาแก่ใจยิ่งนัก เพลงรักมองผลงานตัวเองแล้วแสยะยิ้ม “สมน้ำหน้า นี่แค่สั่งสอนเบาๆ นะ ถ้าพี่ยังมายุ่งกับหนูกับลูกอีก พี่-เจอ-ดี-แน่!”