เกือบจะเจอ 1.1
1225 Words
ณ ห้างสรรพสินค้า
ภาคินทร์เดินออกจากร้านจิวเวลรี่ชื่อดังหลังจากสั่งของขวัญชิ้นพิเศษให้คนรักเสร็จ วันนี้เขามีนัดกินข้าวดูหนังกับพลอยพัตราในช่วงเย็น เขาจึงมาห้างก่อนเวลาเพื่อทำธุระเรื่องนี้เพราะไม่ต้องการให้คนรักรู้ว่า ตนเองซื้ออะไรเป็นของขวัญวันคล้ายวันเกิดให้ จากนั้นนายแพทย์หนุ่มใช้บันไดเลื่อนลงไปชั้นล่างของห้าง ไปร้านที่เขานัดหมายพลอยพัตราไว้ ร้านนั้นคือ ร้านกาแฟร้านประจำ
ทางด้านภาวิตที่วันนี้ดูมีความสุขมากเพราะได้กินข้าวและดูหนังกับหญิงสาวที่แอบหลงรัก ความใกล้ชิดครั้งนี้ทำให้เขาเกิดความหวังว่า สักวันหนึ่งชมพลอยจะใจอ่อนรับรักตน ตามที่คุยกันไว้ว่า ดูหนังจบจะไปซื้อของสดและแห้งในซุปเปอร์มาร์เก็ต สองผู้ใหญ่และหนึ่งเด็กหญิงใช้เวลาเลือกซื้อของราวสี่สิบนาทีจึงพากันเดินไปยังลานจอดรถที่ต้องขึ้นไปอีกสามชั้น ขณะที่กำลังเดินไปยังบันไดเลื่อน ชมพลอยเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้ เธอจึงเอ่ยบอกภาวิต
“คุณภามคะ เกรซลืมซื้อมะเขือเปราะค่ะ ขาดมันไม่ได้ด้วยสิ คุณภามไปรอที่รถก่อนนะคะ เกรซเข้าไปซื้อในซุปเปอร์เดี๋ยวเดียวค่ะ”
“ผมรอตรงนี้ดีกว่า เกรซรีบไปซื้อเถอะ” ตรงนี้ที่ภาวิตพูดถึงคือ ม้านั่งริมทางเดินที่ทางห้างมีไว้ให้ลูกค้านั่ง
“ค่ะ แปปเดียวค่ะ” ภาวิตพาอลิสสามานั่งคอยชมพลอยบนเก้าอี้ โดยวางของที่ซื้อมาไว้ข้างตัว ระหว่างรอภาวิตให้มือถือตนกับอลิสสาเพื่อดูการ์ตูน
อีกด้านหนึ่ง
อีกราวห้าสิบเมตรจะถึงร้านกาแฟ ทว่าภาคินทร์ต้องชะงักเท้าเมื่อเห็นภาวิต น้องชายนั่งอยู่กับเด็กหญิงหน้าตาน่ารักที่เขาจำได้แม่นว่าคือใคร แต่ก็รู้สึกแปลกใจที่เห็นภาวิตนั่งอยู่กับอลิสสา อีกทั้งยังดูสนิทสนมกันด้วย
“ภาม” เสียงเรียกชื่อเล่นทำให้ภาวิตเงยหน้ามองต้นเสียง
“พี่ธาม” น้องชายทักกลับ “พี่มาที่นี่ได้ไง ไม่เข้าเวรเหรอพี่”
คนถูกถามไม่ได้มองหน้าคนถาม แต่กลับมองหน้าอลิสสาที่ส่งยิ้มและยกมือไหว้ตน ยังทักทายภาคินทร์อีกด้วย ภาวิตมองหน้าพี่ชายสลับกับมองหน้าอลิสสา เขากำลังงงว่า สองคนนี้รู้จักกันเมื่อไหร่
“สวัสดีค่ะคุณลุงธาม”
“สวัสดีครับน้องแก้ม” ภาคินทร์เดินมานั่งข้างเด็กหญิง “คิดถึงลุงไหมครับ ลุงคิดถึงน้องแก้มนะ”
“เดี๋ยวพี่ธาม พี่รู้จักน้องแก้มด้วยเหรอ รู้จักได้ไง”
ภาวิตพูดแทรก
“รู้จักผ่านกฤตย์น่ะ วันนั้นพี่ไปห้างแล้วเจอกฤตย์กับน้องแทนที่อยู่กับน้องแก้ม เพราะแม่น้องแก้มไปเข้าห้องน้ำ” ภาคินทร์ตอบน้องชายที่ทำเสียงรับรู้ “แล้วนายรู้จักน้องแก้มได้ไง”
“ผมจีบแม่น้องแก้มอยู่ครับ”
ภาคินทร์รู้สึกไม่ดีกับคำตอบนี้เลย เขารู้มาจากมารดาว่า ภาวิตไปติดพันแม่ม่ายลูกติด สำหรับเขาถือว่าไม่ใช่เรื่องใหญ่ หากเขาคิดมีคู่ครองและคนที่อยากแต่งงานด้วยเคยผ่านการมีครอบครัวมาก่อน ภาคินทร์ก็ไม่ถือเพราะคิดว่า ทุกคนมีอดีตด้วยกันทั้งนั้น เขามองที่ปัจจุบันมากกว่า แต่สำหรับมารดาไม่ใช่ ภูรดาถึงขั้นเกลียดเลยด้วยซ้ำ เขาหนักใจแทนน้องชายไม่น้อยที่ความรักไม่ราบรื่น และอาจมีปัญหาแม่ผัวลูกสะใภ้ตามมาให้เหนื่อยใจกันอีก เหตุผลที่ภาคินทร์รู้สึกไม่ดีไม่ใช่แค่เรื่องภูรดา แต่มีบางอย่างกระตุ้นในใจว่า เขาจะมีปัญหากับน้องชายเพราะแม่ของน้องแก้ม
‘คิดอย่างนี้ได้ไง เราไม่รู้จักแม่น้องแก้มนี่หว่า’
“ลูกยังน่ารักขนาดนี้ แม่คงสวยไม่เบาแน่ๆ ไม่งั้นแกคงไม่รัก” ภาคินทร์ยอมรับว่า เอ็นดูอลิสสามาก มากกว่าเด็กคนไหนที่เขาเคยเจอ ยิ่งมองหน้าและได้อยู่ใกล้ เสมือนมีความผูกพันอย่างไรบอกไม่ถูก
“สำหรับผม เกรซสวยที่สุดครับ” ภาวิตตอบจากใจจริง
“น้องแก้มยังไม่ตอบลุงเลยว่า คิดถึงลุงไหมครับ” ภาคินทร์เปลี่ยนเรื่องและเปลี่ยนคนคุย มาสนใจหนูน้อยแก้มแดงสุดน่ารัก
“คิดถึงค่ะ คิดถึงเท่าโลก” อลิสสากางมือออก ทำท่าประกอบว่า ตนคิดถึงภาคินทร์มากแค่ไหน ภาคินทร์ไม่รู้ว่า ความคิดถึงของเด็กหญิงมาจากใจจริงหรือว่าเพียงแค่ตอบคำถามตน แต่คำตอบนั้นทำให้เขาดีใจ รอยยิ้มกว้างระบายเต็มดวงหน้านายแพทย์หนุ่ม
“ลุงดีใจนะครับที่น้องแก้มคิดถึงลุง” เขากอดร่างอลิสสา หอมแก้มหนูน้อยเบาๆ “ลุงว่า เรามาถ่ายรูปกันดีกว่านะ ลุงจะเก็บไว้ดูตอนคิดถึงน้องแก้ม”
“ค่ะคุณลุง” ภาคินทร์อุ้มอลิสสามานั่งบนตัก หยิบมือถือของตนออกมาจากกระเป๋า ก่อนถ่ายภาพคู่กันหลายภาพ บางภาพภาคินทร์หอมแก้มเด็กหญิง และมีหนึ่งภาพอลิสสาหอมแก้มภาคินทร์
ภาวิตมองพี่ชายที่คุยหยอกล้อกับอลิสสาด้วยความสนิทสนม ราวกับว่ารู้จักกันมานาน ทั้งที่เจอกันเพียงแค่สองครั้ง ปกติแล้วอลิสสามาสนิทกับใครง่าย ขนาดเขายังต้องใช้เวลาเป็นเดือนหรือพบเจอกันเกินห้าครั้ง เด็กหญิงถึงเข้าใกล้ ภาพที่เห็นเสมือนพ่อลูกกันก็ไม่ปาน แต่จะว่าไป ใบหน้าอลิสสาก็มีความละม้ายคล้ายภาคินทร์อยู่บ้าง ดวงตา นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มเหมือนกัน ยามอลิสสายิ้มจะมีความเหมือนภาคินทร์มาก ทว่าจมูก ปากและเค้าโครงหน้าเหมือนชมพลอย
“นี่เราคิดอะไรเนี่ย คิดว่าน้องแก้มเป็นลูกพี่ธามได้ไง พี่ธามไม่มีทางเป็นพ่อน้องแก้มแน่นอน”
ภาวิตปัดความคิดที่แวบเข้ามาในหัวทันควัน เพราะเรื่องที่คิดนั้นไม่มีทางเป็นไปได้ คนเราหน้าเหมือน หน้าคล้ายกันมีถมไป
“แล้วพี่ธามนัดใครไว้ครับ แพทหรือเปล่า” น้องชายถามพี่ชาย
“ใช่ กะว่าวันนี้จะไปกินข้าวแล้วก็ดูหนังกัน” ภาคินทร์ตอบโดยไม่มองหน้าคนถาม เพราะเขากำลังหยอกเล่นกับอลิสสาที่นั่งบนตัก ก่อนหันหน้าไปยังน้องชายเพื่อปล่อยคำถาม “แล้วนายล่ะมาทำไรกันที่นี่”
“กินข้าวแล้วก็ดูหนัง นี่ก็จะกลับแล้วแต่เกรซลืมซื้อมะเขือเปราะเลยไปซื้อที่ซุปเปอร์” ภาวิตตอบ “เย็นนี้เกรซจะทำกับข้าวเลี้ยงผม ที่ผมซื้อของฝากมาให้เกรซแล้วก็ซื้อของขวัญล่วงหน้ามาให้น้องแก้ม”
“วันเกิดล่วงหน้าน้องแก้มเหรอ วันไหนล่ะ”
ภาคินทร์อยากรู้ขึ้นมา
“วันอาทิตย์นี้พี่ธาม”
“วันที่ 31 นี้น่ะเหรอ”
“ใช่ครับ”
“เกิดวันเดียวกับแพทเลย” จบคำพูดประโยคนี้ของภาคินทร์ เสียงมือถือเขาได้ดังขึ้น “พูดถึงก็โทรมาพอดี”
- Writer
