ทำเนื้อหมูเสร็จ คำพองแยกเก็บส่วนที่จะทำกินไว้ต่างหาก แล้วทุกคนก็เข้านอนด้วยหัวใจที่อิ่มเอม พวกเขาจะได้กินข้าวอิ่มท้องไปอีกหลายสิบวันเลยทีเดียว
สนธยาเดินขึ้นมาบนบ้าน ก้นยังหย่อนลงนั่งไม่ถึงพื้นเสียงของแม่เลี้ยงก็ดังขึ้น
“เอ็งไปไหนมาถึงได้กลับมาจนป่านนี้ ไปไหนมาไหนรู้จักหน้าที่ตัวเองเสียบ้างสิ ไม่ใช่คิดอยากมาตอนไหนก็มา รู้ไหมฉันกับลูกต้องกินข้าวกับอะไร” พิสมัยส่งเสียงแว้ด ๆ อยู่ข้างลูกเลี้ยง
เจ้าของร่างใหญ่ไม่ได้ตอบโต้และไม่ได้มองแม้แต่เสี้ยวหน้าของแม่เลี้ยง ทำเหมือนไม่ได้ยินกับสิ่งที่เธอพูด เขาเดินไปเปิดตู้กับข้าวเพื่อหาอะไรกินรองท้องก่อนที่เขาจะทำอาหาร แต่แล้วก็ไม่มีอะไรเหลือสักอย่าง แม้แต่ข้าวเหนียวนึ่งก็เหลือเพียงปั้นเดียว ซึ่งเขาน่าจะกินได้ไม่ถึงสามคำ
มุมปากยกขึ้นยิ้มหยันเล็กน้อย เป็นเหมือนที่เขาคิดไว้ไม่มีผิด ตั้งแต่พ่อเสียไป แม่เลี้ยงก็ไม่เคยดูแลเอาใจใส่เขาสักเท่าไรนัก จะว่าไปแล้ว
