“เวลาพี่ยิ้ม พี่ก็น่ารักเหมือนกันนะ” ได้ยินดังนั้นเขาก็หุบยิ้มลงทันควันไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนกล้าพูดเล่นกับเขาแบบนี้ มันทำให้เขารู้สึกแปลก ๆ กับคำว่าน่ารัก เพราะเขารู้ตัวดีว่าคำว่าน่ารักมันห่างไกลกับผู้ชายเคร่งขรึมอย่างเขาเหลือเกิน เธอแตะแขนเขาเบา ๆ แล้วเอ่ย “เรากลับกันเถอะ” แต่เขาเบี่ยงกายหนีเล็กน้อยคล้ายไม่อยากให้เธอโดนตัว
หึ! หวงตัวด้วย เดี๋ยวจับกอดซะให้เข็ด คำแก้วแอบยิ้มในใจเมื่อคิดถึงท่าทางเขาตอนโดนเธอกอด คงดิ้นตะเกียกตะกายเป็นแน่
บ้าแล้วคำแก้วแกเผลอคิดอะไรกับผู้ชายเนี่ย!
สนธยาชี้มือไปที่ต้นพืชในกระบุงแล้วทำภาษามือว่า ‘เอ็งเอาต้นไม้พวกนี้ไปทำอะไร’ มันมีทั้งสมุนไพรหายาก และต้นพืชที่เขาไม่รู้จัก
คำแก้วมองตามและตอบออกไปว่า “เอาไปปลูก”
เขายังถามต่อ ‘ปลูกทำไม’ คนในละแวกนี้ไม่มีใครชอบปลูกต้นไม้กันโดยเฉพาะต้นไม้จากป่าเขา ไม่มีใครนิยมนำมาปลูกกัน เพราะพวกเขาถือว่าไม่เป็นมงคล มีเพียงเขาเท่า
