ชบาชะเง้อมองหาสนธยาครั้งแล้วครั้งเล่าแต่ก็ไม่เห็นเขาโผล่หน้ามาทำงานสักที เธอจึงเดินไปถามสองพี่น้องที่กำลังขนมัดปอขึ้นรถช่วยพี่ชาย
“ฮอง วันนี้พี่สนไม่มาด้วยรึ”
“ไม่มาครับ วันนี้พี่สนน่าจะเข้าป่าไปเก็บสมุนไพร” บัวฮองตอบ อย่างไรทุกคนที่อยู่ตรงนี้ก็รู้ว่าสนธยาเป็นหมอยาสมุนไพรด้วย สนธยาต้องเข้าป่าไปเก็บของป่าและสมุนไพรมาตุนไว้ด้วย
“อ้อ” ชบาพยักหน้าด้วยท่าทีหงอยเหงา ถึงแม้ว่าทุกวันที่เขามาทำงานเธอจะไม่ได้คุยกับเขาแค่เพียงได้เห็นหน้าเธอก็มีกำลังใจทำงานแล้ว วันไหนที่เขามาทำงานเธอจะรู้สึกกระปรี้กระเปร่าและอารมณ์ดีทั้งวัน แต่วันไหนที่เขาไม่มาเธอก็หดหู่ทั้งวันเช่นกัน มันเหมือนไม่มีแรงจะทำงานเอาเสียเลย ทั้งที่มีขาเป็นของตัวเองแต่มันก็ไม่อยากจะก้าวเดิน
คำพองกับลูกทั้งสองคนเดินผ่านมาไพรวัลย์จึงถามเช่นกัน “น้าคำพอง วันนี้คำแก้วไม่มาทำงานเหรอครับ”
“ไม่ได้มาจ้ะ คำแก้วเข้าป่า เอ้ย! ไม่ใช่ คำแก้วถางป่าอ
