ร่างสูงพาร่างเล็กของกิ่งไผ่ขึ้นมายังห้องนอนกว้างของตัวเอง ซึ่งนี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้เข้ามาเห็น และแน่นอนว่ามีเพียงไม่กี่คนที่เข้ามาห้องนี้ได้ มีเขาและนมอุ่นเท่านั้น เพราะเขาหวงแหนความเป็นส่วนตัวมาก แต่สำหรับสาวน้อยคนนี้แน่นอนว่าย่อมเป็นข้อยกเว้นเสมอ
“ พะ...พ่อเลี้ยงคะ ”
ตอนนี้สมองของกิ่งไผ่แทบไม่สั่งการใดใดเลยด้วยซ้ำเนื่องจากอารมณ์สวาทที่มันมีมากกว่าสิ่งอื่นใดในตอนนี้
“ อย่าทรมานฉันอีกเลยนะคนดี ”
คนตัวโตกว่าพูดพร้อมกับวางเธอลงบนเตียงกว้างอย่างแผ่วเบา
“ พ่อเลี้ยง ถ้าคิดจะเล่นๆกับไผ่ก็ปล่อยไผ่ไปเถอะค่ะ ไผ่ไม่อยากเป็นของเล่นหรือเด็กเลี้ยงของใคร ”
แม้สติที่มีจะเพียงน้อยนิด แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังอยากได้ความมั่นใจจากเขาเสียก่อน หากเขาจะให้เธอเป็นได้เพียงเด็กเลี้ยงเธอจะได้หยุดมันไว้เสียตั้งแต่ตอนนี้ ดีกว่าปล่อยให้มันเลยเถิดไปไกล
“ ฉันไม่เคยคิดกับเธอแบบนั้นเลยสักครั้ง เธอไม่เหมือนใครเลย
