พ่ายรักพ่อเลี้ยงราเมศวร์

“แม่จ๋า ฮือ....ทำไมทิ้งไผ่ไปเร็วแบบนี้ล่ะจ๊ะ แล้วไผ่จะอยู่ยังไง ไผ่คิดถึงแม่...อึก!...ฮือ...” สาวน้อยร่างเล็กอายุเพียง 18 ปีชื่อกิ่งไผ่กำลังนั่งร้องไห้ตาบวมต่อหน้างานศพแม่ของเธอที่ตอนนี้เหลือแค่ร่างไร้วิญญาณแล้ว หญิงสาวผู้ที่มีแต่ความสดใสในวันวาน แต่บัดนี้คงเหลือไว้แค่คราบน้ำตาบนใบหน้าสีหม่น “ทำใจเถอะนะลูกไผ่ แม่เขาไปสบายแล้ว แม่จะไม่เจ็บไม่ปวดอีกต่อไปแล้วนะ” ไม้เมืองผู้เป็นพ่อเลี้ยงของเธอได้ปลอบใจเพื่อไม่ให้ลูกเลี้ยงโศกเศร้าจนเกินไป ตัวเขาเองก็เสียใจจนจะเป็นบ้าไม่แพ้กัน การจากไปของภรรยาผู้เป็นที่รักนั้นทำให้เขาแทบล้มทั้งยืน เขารักเธอมากอยู่กินกันมานานนับสิบปี และช่วยกันเลี้ยงดูกิ่งไผ่จนเติบโตมาอย่างดี พวกเขาไม่มีลูกด้วยกันสักคนกิ่งไผ่จึงเป็นที่รักของแม่และพ่อเลี้ยงอย่างเขา ครอบครัวของเขาจะอยู่กันอย่างมีความสุขมากหากเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันไม่เกิดขึ้น เมื่อสามปีก่อนจันทราแม่ของกิ่งไผ่ได้เป็นลมระหว่างที่ทำอาหารเย็นให้เขาและลูกได้กิน จึงได้นำตัวส่งโรงพยาบาล แต่พอหมอเช็คอย่างละเอียดแล้ว ปรากฏว่าจันทราป่วยเป็นมะเร็งระยะที่สอง ต้องการการรักษาอย่างเร่งด่วน นั่นจึงทำให้ไม้เมืองตัดสินใจที่จะรักษาทันที แม้จันทราบอกว่าเธอไม่อยากรักษาเพราะสิ้นเปลือง เธอบอกหากเธอต้องตายก็ไม่กลัว ขอแค่ไม่ต้องเป็นภาระของสามีและลูกก็พอ แต่มีหรือที่ไม้เมืองและกิ่งไผ่จะยอม ทั้งสองคนพยายามหาเงินทุกทางมาเพื่อรักษาจันทรา แม้ต้องใช้เม็ดเงินมหาศาล กิ่งไผ่พยายามทำงานอย่างหนักเพื่อหาเงินมาเป็นค่ายา ส่วนคนเป็นพ่อเลี้ยงก็เช่นกัน ทุกคนพยายามช่วยกันหาทุกทาง แต่เหมือนการรักษาจะไม่เป็นไปอย่างที่ใจคิดสักเท่าไหร่ เพราะยิ่งวันเวลาผ่านเลยไปอาการของจัทราก็ยิ่งทรุดหนักไม่ตอบสนองต่อการรักษาเลย จนสุดท้ายก็ฝ่าฟันกันมาสามปีกว่าจันทราเองก็สู้กับโรคร้ายนี้ไม่ไหว จากไปอย่างสงบเมื่อวานนี้ “พ่อจ๋า ไผ่คิดถึงแม่” ร่างเล็กพูดพร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบแก้มใสออกมาไม่หยุด “คนที่จากไปเขาไม่มีห่วงแล้วลูก คนที่อยู่ก็ต้องอยู่ให้ได้นะลูก” แม้เขาจะเสียใจ แต่นั่นก็ไม่ใช่เรื่องเดียวที่เขาต้องคิด เพราะการรักษาจันทราไม่ใช่แค่เดือนสองเดือน แต่กินระยะเวลายาวนานมากกว่าสามปี และครอบครัวของเขาก็ไม่ได้ร่ำรวยอะไร ไม้เมืองจึงไปขอความช่วยเหลือจากพ่อเลี้ยงราเมศวร์เรื่อยมารวมๆ แล้วตอนนี้ก็คงเป็นเงินหลายล้านบาท ซึ่งตอนนี้ไม้เมืองกำลังสับสนว่าตัวเขาเองจะทำเช่นไรต่อไป เมื่อภรรยาจากไปแล้วแต่ภาระที่เขาสร้างขึ้นมายังคงต้องการการแก้ไข และเวลานัดก็ไกล้เข้ามาทุกที วันนี้เป็นวันฌาปนกิจของแม่จันทรา กิ่งไผ่และไม้เมืองจัดการทุกอย่างจนผ่านไปได้ด้วยดี แม้จะเสียใจแต่กิ่งไผ่ก็พยายามเข้มแข็งเพื่อส่งแม่เป็นครั้งสุดท้าย 3 เดือนต่อมา ภายในบ้านหลังเล็กที่มีไม้เมืองและกิ่งไผ่อยู่กันแค่สองคน ระยะเวลาที่ไม่มีแม่จันทราอยู่แล้วพ่อเลี้ยงของเธอเอาแต่กินเหล้า เมามายไม่ทำการทำงาน ช่วงแรกๆ กิ่งไผ่เองก็พอจะเข้าใจได้เพราะพ่อคงเสียใจมาก แต่พอมาถึงตอนนี้เธอเริ่มไม่เข้าใจแล้ว พ่อเลี้ยงเธอเปลี่ยนไปมาก กินเหล้าติดการพนัน งานการก็ไม่ไปทำ แถมบางวันยังขโมยเงินของเธอไปอีกด้วย และวันนี้ก็เช่นกัน “ไผ่ลูก พ่อขอเงินไปกินเหล้ากับเพื่อนหน่อยสิลูก วันนี้นัดจะเลี้ยงเหล้ามันเพราะเมื่อวานมันพูดถูกใจ” ไม้เมืองรีดไถเงินจากลูกสาวทั้งที่เมายังไม่ส่างตั้งแต่เมื่อคืน ตื่นขึ้นมาก็เอ่ยขอเงินจากเธอเลย “ตอนนี้ไผ่ยังไม่มีเลยจ่ะ เงินเดือนยังไม่ออก แต่ถึงออกก็แทบไม่พอค่าเช่าบ้านเลยนะจ๊ะ เราค้างเขามาเข้าเดือนที่สามแล้วนะจ๊ะพ่อ” คำพูดของลูกเลี้ยงทำเอาคนที่อยากได้แต่เงินจนไม่ลืมหูลืมตาอยู่นั้นโมโหทันที “อีไผ่ กูบอกว่าเอาเงินมา กูจะไปหาเพื่อน พวกมันรอกูอยู่ มึงฟังไม่รู้เรื่องหรือไง!!” ไม้เมืองไม่พูดเปล่ายังดิ่งตรงเข้ามาแล้วทำในสิ่งที่หญิงสาววัย 18 ปีต้องหวาดกลัว เพี๊ยะ!!! ร่างเล็กล้มถลาไปตามแรงของฝ่ามือหนาลงไปกองที่พื้นบ้านไม้แข็งๆ จนเข่าเธอถลอกไปหมด เท่านั้นยังไม่พอไม้เมืองที่คุมสติตัวเองไม่ได้ยังจะปรี่เข้ามาทำร้ายเธออีกจนเธอต้องยกมือไหว้ขอร้อง “อย่าทำไผ่เลยนะจ๊ะพ่อ ไผ่ไม่มีจริงๆ เงินพึ่งออกเมื่อสามวันก่อนพ่อก็ขโมยไปหมดแล้ว” ไม้เมืองคิดตาม แต่ก็ไม่คิดสลดเลยสักนิดเดียว “มึงไปหาเงินมาให้กู พรุ่งนี้กูต้องได้เงิน ถ้าไม่มีให้กูมึงเจอดีแน่!” ไม้เมืองชี้หน้าคาดโทษแล้วเดินออกจากบ้านไปด้วยความโมโห ส่วนกิ่งไผ่หลังจากที่พ่อเลี้ยงเธอออกไปแล้ว เธอก็เอาแต่ร้องไห้ไม่หยุด เธอก็อายุแค่นี้เรียนพึ่งจะจบแค่มัธยมปลายจะไปหาเงินที่ไหนเยอะแยะมาให้ผู้เป็นพ่อได้ ถ้าถามว่าทำไมเธอไม่หนี ก็เพราะไม่รู้จะไปที่ไหนและไม่คิดว่าพ่อเลี้ยงของเธอจะเป็นไปได้ถึงขนาดนี้ เธอเฝ้าอุตส่าห์เก็บเงินก้อนหนึ่งเอาไว้เผื่อไว้ใช้ยามจำเป็น เธอซ่อนมันอย่างดีกะว่ายังไงซะพ่อก็ต้องไม่เห็นแน่ๆ แต่คนที่จนตรอกแบบนั้นก็ยังหาจนเจอ และยังไม่ทันข้ามวันเงินจำนวนนั้นที่เธอหามาด้วยความยากลำบากก็หมดลงไปภายในพริบตา เพราะพ่อเลี้ยงเธอเอาไปละลายมันกับการพนัน “อดทนไว้นะกิ่งไผ่ เงินเดือนออกเมื่อไหร่เธอจะเป็นอิสระ” ร่างเล็กพูดปลอบใจตัวเองพลางยกมือขึ้นมาปาดน้ำตาลวกๆ เธอตัดสินใจดีแล้วว่าถ้าเงินเดือนที่เธอไปทำงานร้านอาหารตามสั่งในเดือนนี้ออกเมื่อไหร่ เธอจะหนีไปให้ไกล แม้จะเป็นห่วงพ่อเลี้ยงเพราะคำว่ากตัญญู แต่เมื่อมาถึงขนาดนี้แล้วพ่อเลี้ยงทำร้ายร่างกายเธอ เธอเองก็รู้สึกว่าตัวเองควรอยู่ในที่ที่ปลอดภัยมากกว่านี้ ทางด้านไม้เมืองเมื่อออกมาจากบ้านแล้วก็ยังไม่มีที่ไปเพราะไม่มีเงิน รีดไถจากลูกเลี้ยงไม่สำเร็จ พอเดินมาเรื่อยๆ ก็เจอเข้ากับกลุ่มชายฉกรรณ์เกือบสิบคนเดินตรงเข้ามาหา “พี่ไม้ นายให้มาตามเรื่องเงินที่หยิบยืมไป” เข้มมือขวาของราเมศวร์บอกออกไป แต่ก่อนเขายอมรับว่านับถือไม้เมืองเป็นพี่ชายเลยก็ว่าได้ เพราะขยันขันแข็งเอาการเอางานไม่เหมือนกับตอนนี้ แต่หลังจากที่สูญเสียภรรยาไปไม้เมืองก็กลับกลายเป็นคนละคน “เอ่อ....ฉันขอเวลาก่อนได้ไหม ตอนนี้ยังหาไม่ได้เลย อีกหน่อย...เอ่อ...อีกหน่อยเงินเดือนลูกสาวฉันก็จะออกแล้ว เดี๋ยวฉันเอาไปให้นะ” ไม้เมืองเอ่ยผลัดไปก่อน แต่เข้มมีหรือจะยอม “นายให้เวลามาหลายเดือนแล้วนะพี่ เห็นว่าพี่กำลังเสียใจ แต่ตอนนี้มันก็สมควรแก่เวลาแล้ว” ไม้เมืองที่ตอนนี้เริ่มโมโหแล้ว ตัวเขาไม่มีเงินสักบาทแถมตอนนี้ก็ต้องการเหล้ามาเข้าปากอีกด้วย จึงบรรดาลโทสะออกไป “ไอ้นี่! กูก็บอกขอเวลาไงวะ”