EP 5/1 หวง
1010 Words
บทที่ 5
หวง
พิชฎาไม่ยอมไปเปิดประตูให้บุรุษทั้งสอง เธอขังตัวเองอยู่ในบ้าน ปล่อยให้ธาราและแมคโลริคโวยวายอยู่ด้านนอก อาการปวดศีรษะรุมเร้าเกินจะเยียวยา จำต้องยุติงานทั้งหลายไว้ก่อนเพื่อนอนพักให้อาการทุเลา
และเมื่อตื่นขึ้นมาอีกครั้งในตอนบ่ายโมงเศษๆ สองบุรุษผู้นำความยุ่งยากมาให้ก็หายตัวไปแล้ว
นักเขียนสาวย้ายร่างจากเตียงนอนลงมาชั้นล่าง เธอนั่งรับประทานมื้อเที่ยงตอนบ่ายสองอย่างเอร็ดอร่อย กระทั่งหลานสาวกลับเข้ามา
“เอ้ารัญ กลับมาเร็วจัง” น้าสาวเอ่ยท้วง เวลานี้เพิ่งจะบ่ายสองกว่าๆ เท่านั้น
รัญตามองหน้าคนเป็นน้าแวบหนึ่ง ดวงตาคู่สวยไหวระริกอย่างห้ามไม่อยู่ เรื่องราวที่ลืมเลือนไปชั่วครู่เหมือนจะวิ่งมาสู่หัวใจเพียงเสี้ยววินาที
“เอ่อ...พอดี...คนพาเที่ยวไม่สบายค่ะ รัญเลยต้องกลับมาก่อน”
“อ้อ...จ้ะ เอ่อ...คนพาเที่ยว? เพื่อนรัญเหรอ”
พิชฎาถาม รู้สึกมีความหวังหากว่ารัญตามีเพื่อนชายคนอื่นบ้างนอกเหนือจากแมคโลริค
“ค่ะ ไว้คราวหน้ารัญจะพามาแนะนำนะคะ ความจริงเขาเป็นผู้ช่วยอาแมคน่ะ”
รัญตาชี้แจง เจ็บปวดนิดๆ ที่ป่านนี้ยังไม่ได้ข่าวของแมคโลริคเลย เขาจงใจหลบหน้ากัน เธอรู้
“อย่างนี้นี่เอง น้าคงดีใจหากรัญจะเปิดใจให้ผู้ชายคนอื่นบ้าง”
“ทำไมน้าฎาเชียร์ผู้ชายคนอื่นนักคะ ไม่ชอบอาแมคขนาดนั้นเลยเหรอ มีอะไรที่รัญไม่รู้หรือเปล่า ช่วยบอกรัญทีเถอะ” น้ำเสียงติดประชดทำเอาคนฟังหน้าเจื่อน
พิชฎาส่ายหน้าดิก แววตามีพิรุธเล็กน้อย แต่ก็รีบกลบเกลื่อนด้วยการคลี่ยิ้มสดใส เป็นการยิ้มทั้งตาทั้งปาก
“ไม่...ไม่มีนี่จ๊ะ อ้อ...เมื่อเช้าแฟนเราเขามาหาแน่ะ ถ้ายังไงก็ลองโทรไปแล้วกัน”
น้าสาวหาทางเอาตัวรอด รัญตามีแววยินดีขึ้นมาเล็กน้อยเมื่อรู้ว่าแมคโลริคมาหา
“หรือคะ! งั้นรัญขึ้นห้องก่อนนะ วันนี้ไม่ทานข้าวเย็นนะค้า”
พิชฎายิ้มให้หลาน เดาว่าวันพรุ่งนี้รัญตาคงจะสดใสขึ้นมาบ้าง หลังจากอยู่ในโหมดอมทุกข์มาเป็นอาทิตย์
เช้าวันต่อมา
หลานสาวของพิชฎาเดินหน้าบูดลงมาจากชั้นสองของบ้าน เมื่อวานรัญตาพยายามโทรหาแฟนหนุ่ม แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่ได้คุย เขาไม่ยอมรับโทรศัพท์เลย มันทำให้มั่นใจมากขึ้นว่าแมคโลริคอาจจะมีคนอื่นจริงๆ
“รัญ ทานมื้อเช้าก่อนไหม น้าทำข้าวต้มปลานะ” พิชฎาโผล่หน้าออกจากห้องครัว เพื่อถามหลานสาวที่กำลังนั่งลงยังเก้าอี้ตัวหนึ่ง ที่วางอยู่ตรงโต๊ะใหญ่กลางห้อง
รัญตาไม่ตอบ ได้แต่ถอนหายใจเฮือกๆ กลิ่นข้าวต้มปลาหอมกรุ่นลอยเข้ามาในจมูก ทว่ามันยังไม่ชวนรับประทานมากพอ
“รัญไปทำงานก่อนนะคะ วันนี้มีประชุม อาจจะกลับค่ำๆ น้าฎาไม่ต้องรอทานข้าวนะ”
“จ้า ขับรถดีๆ ล่ะ” น้าสาวสั่งความหลานรัก ยิ้มให้เจ้าหล่อนทั้งที่ไม่สบายใจเมื่อเห็นใบหน้างามบูดบึ้ง “สงสัยอีตาบ้านั่นยังไม่ยอมรับโทรศัพท์รัญตาแหงๆ จะทำอะไรกันแน่นะตาบ้าเอ๊ย!”
สบถกับตัวเองอย่างขุ่นเคือง ก่อนจะรีบกลับเข้าครัว เพื่อจัดการกับข้าวต้มปลาที่เหลือ มันมีมากเกินไป มากเกินกว่าที่ผู้หญิงตัวเล็กๆ จะรับประทานคนเดียวได้หมด แล้วจู่ๆ ใบหน้าของใครคนหนึ่งก็โผล่เข้ามาในหัว ทำไมเธอต้องนึกถึงเขาตอนนี้ด้วยก็ไม่รู้
“ฝันไปเถอะว่าคุณจะได้กินข้าวต้มฝีมือฉัน ไม่มีทางหรอกย่ะ เชอะ!”
ชั่วโมงต่อมา คอนโดฯ ของแมคโลริค
นักเขียนสาวในชุดสุดรัดกุม เสื้อเชิ้ตแขนสามส่วนกับกางเกงยีนฟิตเปรี๊ยะ เดินเข้ามาในคอนโดฯ ที่แมคโลริคอาศัยอยู่ มือข้างหนึ่งมีถุงพลาสติกที่ห่อหุ้มถุงข้าวต้มปลาไว้ข้างใน พยายามหลอกตัวเองว่าที่ถือมันมาด้วยเพราะกลัวมันจะบูด
เธอตั้งใจมาที่นี่เพื่อถามถึงสิ่งที่เขากำลังทำอยู่ เธอนั่งรอที่ล็อบบี้ สักครู่ใหญ่ๆ ใครบางคนก็เดินเข้ามาหา เขาเพิ่งผละจากประชาสัมพันธ์สาวที่เจรจากันอยู่ก่อนหน้านี้
“คุณคือคุณพิชฎาใช่ไหมครับ”
บุรุษหนุ่มเลือดผสม ผิวขาวเหลือง เอ่ยกับพิชฎาด้วยภาษาไทยแปร่งปร่า หญิงสาวพยักหน้าเร็วๆ แทนคำตอบ เขาผายมือเชื้อเชิญไปทางลิฟต์ พิชฎาจึงเดินตามเขาไป
“ผมชื่อเชนครับ เป็นคนของคุณแมคโลริค นี่คีย์การ์ดเข้าคอนโดฯ และคีย์การ์ดเปิดห้อง ต่อไปถ้าคุณมาที่นี่ก็ให้ขึ้นไปรอที่ห้องได้เลยครับ”
“เจ้านายคุณสั่งมาหรือคะ” ถามพลางรับเอาคีย์การ์ดมาใส่กระเป๋ากางเกงอย่างเคืองๆ เขานึกว่าตัวเองเป็นพระเจ้าหรืออย่างไรถึงได้บัญชามนุษย์โลกเช่นเธอได้
“ครับ มันคงไม่ดีหากคุณรัญตาจะบังเอิญมาพบคุณที่นี่”
พิชฎาหน้าตึง นี่แมคโลริคเล่าเรื่องพวกเธอให้คนของเขาฟังด้วยงั้นหรือ
“หมายความว่าไง คุณรู้เรื่องฉันกับรัญตาด้วยเหรอ” ถามขณะที่เขาพาเดินเข้าไปในลิฟต์เพื่อทะยานขึ้นสู่ชั้นเจ็ดที่แมคโลริคอาศัยอยู่
“ผมรู้เท่าที่บอสอยากให้รู้ครับ” เชนกล่าว ความจริงก็รู้เกือบหมดนั่นแหละแต่ไม่อยากเอ่ยออกไปให้เจ้านายดูไม่ดี
เขากดหมายเลขชั้นที่ต้องการแล้วยืนนิ่งๆ ประหนึ่งมิตรผู้แสนดีกับมวลอากาศ
พิชฎาเหยียดยิ้มให้ใครบางคน เขาทำตัวเหมือนพระเจ้าเข้าไปจริงๆ ละ
“ฉันเริ่มเกลียดเจ้านายคุณขึ้นมาจริงๆ แล้วล่ะคุณเชน”
“ไม่หรอกครับ ถ้าคุณเกลียดคุณคงไม่เอาข้าวมาส่งเขาหรอก”
“นี่คุณ!” พิชฎาพูดไม่ออก ถลึงตาใส่คนที่ยืนข้างๆ แต่เชนไม่สน เขาอมยิ้มน้อยๆ อย่างรู้ทัน
- Writer
