EP 5/2 หวง
1070 Words
ติ๊ง!
“ถึงแล้วครับ ฝากดูแลบอสด้วยนะครับ เขาไม่ค่อยสบาย”
เชนบอกขณะก้าวออกจากลิฟต์ เขาไม่ได้ส่งพิชฎาที่หน้าห้อง 702 แต่ยืนส่งหล่อนที่หน้าลิฟต์ พิชฎาประหลาดใจที่รู้ว่าแมคโลริคไม่สบาย
“มิน่าล่ะถึงไม่ยอมติดต่อรัญตา”
หญิงสาวตั้งข้อสังเกต เชนเลิกคิ้วแล้วก้าวเข้าลิฟต์อีกครั้ง
“เกรงว่านั่นจะไม่ใช่เหตุผลที่เขาไม่ติดต่อหลานสาวคุณครับ คุณพิชฎา” กล่าวแล้วยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์จนพิชฎาชักหมั่นไส้
หญิงสาวค้อนเข้าไปหนึ่งที เจ้านายกับลูกน้องนี่กวนประสาทไม่ต่างกันเลย
คอนโดฯ แห่งนี้กว้างขวางมากในความรู้สึกของพิชฎา บนชั้นนี้มีเพียงสองห้องเท่านั้น คือ 702 และ 701 เธอเดินไปด้านทิศตะวันออกเพราะห้องของแมคโลริคตั้งอยู่ด้านนั้น ตลอดทางเดินที่บุด้วยพรมเนื้อดีไม่มีสิ่งมีชีวิตใดๆ เคลื่อนผ่าน มันเงียบสนิทและเหมาะอย่างยิ่งสำหรับคนที่นิยมความเป็นส่วนตัว
เธอกดออดเบาๆ แล้วยืนรอเจ้าของห้องมาเปิด รู้สึกแปลกๆ พิกลเวลามาพบผู้ชายคนนี้ นึกภาพตัวเองซ้อนกับนางเอกนิยายเรื่องหนึ่งซึ่งเคยอ่าน รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นนางเอกนิยายที่กำลังมาพบมัจจุราชร้ายอย่างพระเอกจอมหื่น
ประตูเปิดอ้าออกพร้อมกับร่างสูงของบุรุษตาสีเงิน เขาดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ผมเผ้ายุ่งเหยิง หนวดเคราขึ้นหนาพอดู ดวงตาก็ดูอิดโรยไม่สดใส แถมปลายจมูกยังแดงเรื่อจนน่าห่วง
“พิชฎา? คุณ...มาได้ไง” เขาถามแล้วเปิดประตูให้
นักเขียนสาวก้าวเข้าไปในนั้น สัมผัสได้ถึงไอร้อนที่ส่งมาจากร่างสูงในชุดคลุมไม่เรียบร้อย
“ถามได้ ก็นั่งรถเมล์มาสิ” ตอบเซ็งๆ แล้วก้าวตรงไปยังส่วนที่จัดเป็นห้องครัว เพื่อจัดการกับข้าวต้มปลาที่หิ้วมา
แมคโลริคตามมาติดๆ เขาหายใจฟืดฟาดเพราะหวัดเล่นงาน
“นั่นของผมหรือเปล่า” ถามพลางขยับเข้าไปใกล้ จงใจยืนซ้อนหลังหล่อน พ่นลมหายใจผ่าวร้อนรินรดต้นคอนักเขียนสาว หล่อนมวยผมไว้ลวกๆ มันเซ็กซี่ไม่น้อยเมื่อปอยผมจำนวนหนึ่งหลุดลุ่ยระต้นคอที่โผล่จากปกเสื้อ
“อือ...ก็...น่าจะใช้ละมั้ง พอดีทำเยอะ ไม่มีคนกิน ทิ้งไว้ก็บูด อ่า...จะดีมากถ้าคุณถอยออกไปห่างๆ ฉัน” สั่งเขาเสียงเรียบ ใจเต้นตึกตักเพราะสัมผัสได้ถึงลมหายใจแห่งบุรุษ
แมคโลริคยิ้มชอบใจ เขายกมือคลึงขมับเพราะอาการปวดเริ่มเล่นงาน
“คุณคงทานยาแล้วใช่ไหม” ผู้มาเยือนไถ่ถามพลางยกชามข้าวต้มออกมาจากส่วนที่เป็นห้องครัว เธอวางมันลงที่โต๊ะอาหาร ซึ่งมีเก้าอี้สี่ตัวล้อมรอบโต๊ะไม้เนื้อดีสีน้ำตาลอ่อน
เจ้าของห้องเดินมาบ้าง ไม่ลืมหยิบแก้วมาเผื่อแขกสาว มีน้ำเย็นหนึ่งเหยือกวางอยู่บนโต๊ะนั้น พิชฎาช่วยเขารินน้ำใส่ทั้งสองแก้ว
“ยังไม่ได้กิน”
“หือ?”
“ยาน่ะ” เขาบอก
พิชฎาพยักพเยิดให้เขาลงมือกินข้าวต้มตรงหน้า ขณะที่มือควานหายาแก้ปวดลดไข้ที่ติดไว้ในกระเป๋าเสมอ เธอฉีกมันออกจากแผงแล้ววางไว้ข้างชาม
“ฉันมีเรื่องอยากคุยกับคุณ แต่คงหลังจากที่คุณกินข้าวกินยาเรียบร้อยเสียก่อน”
ชายหนุ่มพยักหน้า ละเลียดข้าวต้มปลาอย่างเอร็ดอร่อย แม้จะเป็นไข้นิดๆ แต่เชื่อไหมว่าข้าวต้มปลาชามนี้อร่อยเหลือเกิน
พิชฎานั่งมองคนป่วยที่เซ็กซี่เกินจะกล่าว เขารับประทานข้าวต้มของเธอด้วยความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูก มันเหมือนจะดีใจที่เห็นเขากินได้อย่างเอร็ดอร่อย เธอคงเป็นเอามากกระมัง เธอต้องเกลียดผู้ชายตรงหน้าถึงจะถูกสิ
“ผมประหลาดใจที่คุณหิ้วมื้อเช้ามาให้” เขาสารภาพ ยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม ไม่ลืมกินยาที่ผู้ช่วยคนเก่งวางไว้ให้ ไม่เคยพิศวาสยาเม็ดเล็กเลย เขาเกลียดการเจ็บไข้ได้ป่วย มันทำให้เขาไม่อยากทำอย่างอื่นนอกจากนอนจมเตียง
“นั่นสิ ฉันเองก็ประหลาดใจเหมือนกัน”
หญิงสาวตอบตามจริง ทำเอาคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามยิ้มแป้น บางทีพิชฎาอาจจะมีใจให้เขาบ้างแล้ว หลังจากผ่านพ้นคืนวันที่เกือบจะเร่าร้อนร่วมกัน
“คุณห่วงผมละสิ รู้สึกรักผมบ้างหรือยังคุณนักเขียน”
เขาถามตรงๆ รู้สึกว่ายาแก้ไข้มันหวานจนอยากจะหย่อนเข้าปากอีกสักกิโล
“ความจริงฉันน่าจะเทข้าวต้มให้ไอ้ด่างข้างถนน จะได้ไม่ต้องฟังอะไรที่มันไร้สาระอย่างที่คุณพูดอยู่” ตอบอย่างเซ็งๆ คนป่วยถึงกับหน้าสลด
“คุณเกลียดผมมากเลยหรือคุณน้า”
“มาก เพราะถ้าคุณไม่เข้ามาในชีวิตฉันกับหลาน ฉัน...ก็คงไม่ต้องมานั่งอยู่ตรงนี้แล้วถามคุณว่า คุณกำลังคิดจะทำอะไรกันแน่คะ คุณแมคโลริค หลานฉันกำลังแย่มากๆ เธอคิดว่าคุณมีผู้หญิงคนอื่น”
“ผมไม่เคยมีใครนอกจากคุณ”
เขาสวนทันควัน ทำเอาคนไม่ป่วยหน้าร้อนผ่าว พูดไม่ออก
“คุณตอบไม่ตรงคำถาม”
แมคโลริคเอนกายพิงพนักเก้าอี้แรงๆ ในที่สุดหล่อนก็มาเพราะเรื่องนี้จนได้ ใช่สินะ มันคงไม่มีเปอร์เซ็นต์ที่หล่อนจะมาหาเขาเพราะความห่วงใยหรอก
“ผมแค่อยากจบเรื่องบ้าๆ นี่เสียที บอกตรงๆ ว่าผมเบื่อ ผมช่วยพี่ชายมามากแล้ว และผมก็ช่วยเป็นแฟนหลอกๆ ของรัญตามานานแล้วเช่นกัน ผมอยากเป็นอย่างที่ผมเป็น จะคบใครหรือนอนกับใครก็ได้ ไม่ต้องมากลัวว่ารัญตาจะเสียใจ และที่สำคัญ ผมอยากมีคนรักจริงๆ คนที่จะเป็นแม่ของลูกผม คุณได้ยินไหมพิชฎา”
คำสารภาพของชายหนุ่มทำเอาพิชฎาหน้าชา เขาคงมีอยู่ในใจแล้วสินะ คนที่จะมาเป็นแม่ของลูกเขา เป็นคนที่เขารักและพร้อมจะใช้ชีวิตที่เหลือร่วมกัน เขาคงพร้อมที่จะละทิ้งหน้าที่แฟนหนุ่มของรัญตา แล้วยังมีหน้ามาบอกอีกว่าไม่มีผู้หญิงคนอื่นนอกจากเธอ
- Writer
