“อยู่ได้แน่นะคะ” คนสวยย้อนถาม บ้านที่เธอเห็นเป็นเรือนโบราณเหมือนในละครจักรๆ วงศ์ๆ ที่เธอเคยดูอย่างไรอย่างนั้น ผิดก็แต่มันไม่ได้สดใหม่สวยงาม แต่เก่าลงตามสภาพความจริง ท่าทางจะผ่านร้อนผ่านหนาวมาหลายสิบฤดู
“ได้สิครับ ถึงข้างนอกจะดูเก่าไปหน่อย แต่ยังแข็งแรงมากๆ เชื่อผมเถอะ ผมมาซ่อมบ้านให้ยายทุกปี”
“ยาย?” รัญถามด้วยใคร่รู้ เพราะชายหนุ่มเคยบอกว่าเป็นเด็กกำพร้าไร้ญาติขาดมิตร แล้วทำไมถึงมียายได้ล่ะ
เชนยิ้มให้อย่างจริงใจ เขารู้ว่ารัญตาต้องสงสัย
“ขึ้นเรือนเถอะครับ แล้วผมจะเล่าให้ฟัง”
หนุ่มสาวพากันหอบหิ้วสัมภาระของรัญตาขึ้นบ้าน รัญตานึกขำตัวเองที่มัวแต่รีบจนลืมเปลี่ยนชุดที่ใส่ตั้งแต่เมื่อคืน ทำให้เธอต้องเก้อเขินเมื่อได้เห็นรอยยิ้มขันของเจ้าบ้านที่เดินลงบันไดมาต้อนรับ
“มากันแล้วหรือคะ โอ...น่าดีใจเหลือเกิน มามะคุณเชนของยาย มาให้กอดให้ชื่นใจหน่อยพ่อคุณเอ๊ย” ยายสุพรในวัยเจ็ดสิบต้นๆ แต่ยังแข็งแรงดี
