บทที่ 6
ก่อนถึงวันปวดใจ
เสียงปิดประตูทำให้พิชฎาตื่นจากนิทรา มันไม่ใช่นิทราอันแสนสุขนักเพราะเธอเริ่มมึนศีรษะ บางทีอาจจะนอนผิดเวลาหรือไม่ก็ติดไข้จากเจ้าของห้อง
“โอ...ผมประหลาดใจจังที่คุณยังอยู่ อย่าบอกนะว่าคุณดูแลผมตั้งแต่เมื่อเช้า”
เขาถามด้วยความประหลาดใจ แต่พิชฎาหน้างอหงิก เธออุตส่าห์อยู่ดูแล แต่เขามาถามอะไรก็ไม่รู้
“ไม่รู้สิ ที่คุณเห็นอยู่คงเป็นวิญญาณฉันละมั้ง” บอกงอนๆ ก่อนจะลุกยืนทว่าไม่มั่นคงนัก ร่างบางเซไปทางซ้าย เดือดร้อนคนที่เพิ่งหายป่วยต้องถลามาช่วยประคอง
“ยืนดีๆ สิ นั่งลงก่อน”
พิชฎานั่งลงตามที่เขาบอก รู้สึกเวียนศีรษะและคอแห้งเหลือเกิน
“ฉันว่าฉันคงติดไข้จากคุณแน่ๆ เริ่มเจ็บคอแล้วเนี่ย แค่กๆ” ว่าพลางส่งเสียงไอค่อกแค่ก
แมคโลริควางหลังมือกับหน้าผากนูนเกลี้ยง ตัวหล่อนเริ่มรุมๆ บ้างแล้ว
“รอเดี๋ยวนะ” เขาสั่งแล้วลุกเดินไปยังห้องนอน หยิบยาแก้ไข้มาส่งให้หล่อน ไม่ลืมรินน้ำมาให้ด
