เมืองสันต์ภพ
๒๑
หลังจากกินข้าวเสร็จทั้งสองก็เข้านอนเฉกเช่นทุกวัน สิบหมื่นยังคงนั่งรอให้หนูดีหลับเหมือนทุกครา แต่วันนี้ต่างออกไปเมื่อหนูดีเอ่ยขึ้น…
“พี่มาอยู่ในมุ้งก็ได้นะเดี๋ยวยุงกัด”
“เอ็งไว้ใจข้าขนาดนั้นเลย?”
“วันแรกที่เจอพี่บอกฉันเองไม่ใช่เหรอให้ไว้ใจพี่เพียงคนเดียว”
“อืม จำไว้เถิด ต่อให้คนทั้งโลกทำร้ายเอ็งแต่หนึ่งในนั้นไม่มีข้าแน่” ดวงตาคมเข้มสีนิลเต็มไปด้วยความแน่วแน่สบเข้ากับดวงตากลมโตเพื่อบอกว่าเขานี่แหละที่จะไม่มีวันทำร้ายเธอ
“…” น่าแปลกเพียงจบประโยคนั้นทำเอาหัวใจดวงน้อยของหนูดีเต้นระส่ำไม่เป็นจังหวะ
ตลอดชีวิตที่ผ่านมาจากโลกเดิมเธอมีเพียงตายายและเค้กเพื่อนสนิทที่คอยอยู่เคียงข้าง แต่โลกใบนี้ในความทรงจำของร่างเดิมเธอรู้สึกว่างเปล่าตั้งแต่เข้ามาอยู่ในร่าง ไม่คิดว่าคนคนหนึ่งจะยังมั่นคงเป็นพื้นที่ปลอดภัยให้กับเธอ
ในตอนที่ร่างเดิมเป็นคนเสียสตินอกจากเขาไม่นึกรังเกียจซ้ำยังให้เ
