เมืองสันต์ภพ

เมืองสันต์ภพ บทนำ แม่น้ำเจ้าพระยา ประเทศไทย ‘หนูดี’ เด็กสาวที่รันทดมาทั้งชีวิตตอนนี้เธอกำลังพยายามสุดความสามารถในการดันเด็กชายขึ้นเรือ หลังจากเห็นเจ้าเด็กนี่พลัดตกจากเรือข้ามฟากก็กระโดดลงน้ำตามทันทีไม่ได้แม้แต่จะตระหนักถึงความอันตรายในสิ่งที่กำลังทำอยู่ ทำได้เพียงคิดในใจเมื่อเลือกจะช่วยแล้วก็ต้องช่วยให้ถึงที่สุด เธอหวังอย่างยิ่งว่าการทำความดีอันยิ่งใหญ่ในครั้งนี้สวรรค์จะเมตตา ทว่าสวรรค์มันเฮงซวยไร้ความปรานี... หลังจากตีขาสู้กับคลื่นน้ำหลายนาทีก็เกิดอาการตะคริว ร่างผอมบางค่อย ๆ จมลงดวงตาคู่สวยเบิกกว้างราวกับรู้จะตากรรมของตน คลื่นน้ำที่ไม่ได้ใสสะอาดมีเพียงแสงที่เริ่มจางลงหายไปตามระยะความลึกของร่างกายที่ดำดิ่งสู่ก้นแม่น้ำ สุดท้ายเหลือเพียงการต่อสู้เอาชีวิตรอดเฮือกสุดท้ายตามด้วยความมืดมิดไร้แสงสว่าง ณ เมืองสันต์ภพ (ไม่ปรากฏในแผนที่ใดในโลก) “คนบ้าแบบเอ็งเหมาะสมแล้วกับกระท่อมซอมซ่อเช่นนี้” เสียงเย้ยหยันของคนบางคนเอ่ยข้างหูไม่นานร่างผอมแห้งไร้เรี่ยวแรงทั้งยังเปียกปอนไปด้วยน้ำถูกโยนลงบนพื้นไม้เก่า ๆ อย่างไม่ไยดี หนูดีพยายามปรือตาขึ้นแต่กลับไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรง เห็นเพียงภาพราง ๆ เหมือนเป็นหญิงสาวในชุดเสื้อก้อมสีแดงสดและผ้าถุงสีน้ำตาลแบบคนรุ่นทวดใส่ ดวงตาคู่สวยพยายามลืมขึ้นเพื่อมองให้ชัดแต่ไม่นานก็สลบไปทั้งอย่างนั้น “เหอะ เป็นเพียงคนบ้าริมาแข่งบุญแข่งวาสนากับกู มึงจะต้องเสียดายแน่ที่ไม่รีบตายไปตั้งแต่ตอนกูผลักตกน้ำ” ‘ดาวเรือง’ กอดอกมองร่างกายผอมแห้งอันน่าเวทนาของพี่สาวต่างแม่ก่อนจะเบ้ปากใส่ด้วยความเกลียดชัง เป็นแค่ลูกไม่มีแม่มีสิทธิ์อะไรที่จะได้ทุกสิ่งทุกอย่าง! หลังจากหญิงสาวเดินจากไปหลายชั่วโมง ร่างอ่อนแอที่สลบไปค่อย ๆ รวบรวมกำลังทั้งหมดที่มีลืมตาขึ้นอีกครั้ง บรรยากาศโพล้เพลเริ่มฉายชัดทีละน้อย ดวงตาคู่สวยกวาดมองไปรอบกายเห็นเพียงกระท่อมไม้เก่าหลังหนึ่ง “ที่ไหน?” หนูดีพึมพำเบา ๆ ก่อนจะยกมือเล็กกุมหัวเมื่อความเจ็บปวดวิ่งผ่านทุกอณูสมอง ภาพความทรงจำที่ไม่ทราบว่าของใครกำลังหลั่งไหลเข้ามาในหัวของเธอ ภาพล่าสุดก่อนที่เธอจะถูกโยนทิ้งไว้ที่กระท่อมแห่งนี้ฉายซ้ำ ๆ จนต้องร้องออกมาด้วยความทรมาน หนูดีลุกขึ้นนั่งชันเข่าแล้วกุมหัวไว้เช่นนั้นหลายนาทีกว่าสมองของเธอจะกลับเข้าสู่สถานการณ์ปกติ ร่างผอมบางถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะยกมือขึ้นมาเพื่อสำรวจร่างกายตัวเอง “นี่คือโลกหลังความตายเหรอ? หรือโลกคู่ขนาน? ไม่สิ...” ความทรงจำมากมายที่หลั่งไหลเข้ามาในหัวทำให้เธอได้รู้ว่าร่างเก่าที่เธออาศัยอยู่ในเวลานี้มีหน้าตาและชื่อเดียวกันกับเธอ เพียงแต่เจ้าของร่างเดิมกลับกลายเป็นคนสติไม่ดีช่วงอายุหกขวบหลังเจอเหตุการณ์สะเทือนใจ “นี่มันอะไรกันเนี้ย?” มือเล็กหยิกแขนตัวเองเพื่อหวังให้ตนตื่น เธอต้องฝันไปแน่ ๆ “อ๊ะ!” หยิกแรงเท่าไหร่กลับได้รับเพียงความเจ็บ ริมฝากปากเล็กซีดเริ่มสั่นด้วยความหนาว หนูดีก้มมองเสื้อผ้าของตนปรากฏว่าตอนนี้เธอกำลังสวมเสื้อก้อมสีส้มอ่อนพร้อมกับผ้าซิ่นแบบโบราณสีน้ำตาลซึ่งชุ่มไปด้วยน้ำ ความทรงจำของร่างเดิมก็ไหลเข้ามาในหัว ที่เธอตัวเปียกแบบนี้เพราะโดนน้องสาวต่างแม่ผลักลงน้ำหวังให้เธอตาย และมี ‘เฉย’ กำลังหาปลาอยู่แถวนั้นกระโดดมาช่วย แต่ก็ไม่ทันเพราะร่างเก่าขาดอากาศตายไปก่อนแล้ว ดูเหมือนชีวิตเจ้าของร่างที่เธอมาอาศัยอยู่จะรันทดเสียยิ่งกว่าชีวิตเดิมของเธอ เพียงแค่น้องสาวต่างแม่เอ่ยไม่กี่คำพ่อแท้ ๆ ก็เชื่อสนิทใจจนตัดพ่อตัดลูกไล่มาอยู่กระท่อมปลายนาไม่ไยดี “จะให้เกิดใหม่ก็ไม่ให้เกิดสภาพดี ๆ หน่อยเนอะ ธรรมดาโลกไม่จำหรือยังไง? เกิดแบบนี้ให้ตายไปยังจะดีกว่า” หนูดีบ่นอุบก่อนรีบตบปากสามครั้งเป็นการแก้คำ… “ล้อเล่น!”