เมืองสันต์ภพ
๒๐
“นี่มันงูเห่านี่!” สองแม่ลูกกอดคอกันแน่นเมื่อเห็นหัวงูสีดำสนิทเด่นหราอยู่ในหม้อ ส่วนผู้นำเชิดเพียงตกใจเมื่อนึกย้อนคำพูดของสิบหมื่นเขาก็หันไปมองดาวเรืองด้วยสายตาคาดโทษ
“หมายความว่าอย่างไรดาวเรืองลูกนำงูตัวนี้ไปฝากสิบหมื่นหรือ?”
“ไม่” สิบหมื่นชิงตอบแทนดาวเรือง ดวงตาสีนิลลุ่มลึกคู่นั้นที่ไม่เคยชายตามองดาวเรืองกลับจ้องเขม็งจนดาวเรืองสั่นกลัว “ไม่ได้เอาฝากข้า แต่ฝากคู่หมั้นข้าต่างหาก”
“เหลวไหล ดาวเรืองไม่มีทางทำเช่นนั้นแน่ต้องถูกหนูดีใส่ร้ายแน่นอน!” ชบารีบแก้ต่างให้ลูกสาวทันที แต่ผู้นำเชิดกลับรู้สึกได้กลิ่นตุ ๆ คนอย่างสิบหมื่นรอบคอบเป็นอย่างยิ่งไม่มีทางที่จะกล่าวหาลอย ๆ แน่
“เด่น!” สิบหมื่นเอ่ยคําเดียวเด่นก็พาสมคิดคนที่ขายงูให้ดาวเรืองออกมาทันที
“สมคิด…” ผู้นำเชิดเอ่ยด้วยน้ำเสียงเหม่อลอย ยังไม่ทันที่สมคิดจะพูดอะไรดาวเรืองก็ร้อนตัวเอ่ยขึ้นมาเสียก่อน
“ฉันไม่ได้ซื้องูมาจากส
