เมืองสันต์ภพ
๑๓
“เอ็งร้ายกาจขึ้นทุกวันเสียจริงนะ” เสียงเข้มของสิบหมื่นที่จับจ้องใบหน้าเรียวเล็กอยู่ตลอดเวลาเอ่ยขึ้นหลังจากที่เหลือเพียงสองคน เห็นแววตาเข้มแข็งของหนูดีในตอนนี้เขารู้สึกอุ่นใจขึ้นไม่น้อย
หนูดีมองหน้าชายหนุ่มที่ยืนข้างกายด้วยหางตา เขาก็เช่นเดียวกันอย่าคิดว่าดีด้วยเล็กน้อยในเวลานี้จะทำให้เธอญาติดีด้วย หลังจากที่อดทนต่อความหิวมานานหนูดีทิ้งตัวนั่งลงแล้วเอนตัวพิงผนังกระท่อมทันที
“พี่ก็กลับไปเสีย” หนูดีเอ่ยปากไล่ทันทีไม่แม้แต่จะพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานเหมือนที่ดาวเรืองทำ แต่ชายหนุ่มกลับไม่ถือสาทั้งยังถือวิสาสะหิ้วของที่ชบาซื้อเข้าไปไว้ในห้องนอน
“เสื้อผ้าสวยเชียวนะใส่ให้ข้าดูหน่อย” ชายหนุ่มกางเสื้อก้อมสีชมพูอ่อนออกก่อนจะกล่าวเย้าหยอก แววตาคู่นั้นไม่ต่างจากความอบอุ่นในฤดูร้อนเลยสักนิด ทั้งเปล่งประกาย ทั้งอ่อนโยน หากแต่หนูดีตั้งกำแพงไว้สูงเกินไปจนมองไม่เห็น
“ไม่ใช่ธุระ!” หนูดีเบ
