เมืองสันต์ภพ
๑๒
เมื่อเปิดซองออกพบกับที่คาดเงินของธนาคารแห่งหนึ่ง ซึ่งเขาจำได้ว่าไม่เคยเบิกเงินออกมาเป็นก้อนขนาดนี้ ไม่ว่าจะคิดกี่รอบก็นึกไม่ออกว่าไปเบิกตอนไหน สายตาคมกริบตวัดสายตามองชบาจนทั้งร่างสะดุ้งเฮือกรีบลนลานบ่ายเบี่ยง
“หนูดีเอาซองนี้มาจากบ้านใช่ไหมลูก”
“กระดาษนี่พวกนั้นทำหล่นไว้ หนูดีว่าจะเอาไปก่อไฟหุงข้าว”
“จะเป็นไปได้หรือซองเอกสารแบบนี้มีเพียงคนในบ้านที่หยิบจับออกมาได้ โจรพวกนั้นจะเอามาได้อย่างไร”
“นั่นสิ มีเพียงคนในบ้านเท่านั้นที่จะเอาซองมาได้…” หนูดีกล่าวด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น ก่อนจะช้อนสายไปมองชบา ชบาเย็นสันหลังจนต้องเกร็งตัวให้เหยียดยืนแม้แต่ดาวเรืองที่ไม่ได้เห็นสายตาโดนตรงยังรู้สึกขนลุกซู่
“…”
“แต่ใครกันที่จะใจดีถึงขั้นเบิกเงินก้อนใหญ่ให้กับพวกคนชั่ว…”
“…” คำพูดนั้นชบาราวกับถูกแทงด้วยเข็มจำนวนมหาศาลปิดกั้นเส้นเสียงจนพูดไม่ออก มือไม้สั่น จิตใจร้อนรน หายใจติดขัด อากา
