ตอนที่ 9
1064 Words
พอได้ยินเช่นนั้นลลิลจึงเหลือบมองบนโต๊ะที่เธอไม่ทันได้สังเกตเมื่อครู่ว่ามีอาหารเช้าวางอยู่สองชุด สักครู่พัลเลเดียมจึงหย่อนตัวลงนั่งด้วยท่าทีเหมือนไม่ใส่ใจดังเดิม เขาพูดขึ้นขณะรินกาแฟใส่ถ้วย
“ออกไปได้แล้ว”
เขาสั่งจูลี่และแม่บ้านก็พยักหน้ารับ ลลิลมองหญิงชาวอเมริกันที่เดินออกไปจากห้องนั้นด้วยความรู้สึกเหมือนห้องเล็กแคบลงในทันใดเมื่อเหลือเพียงเธอและพัลเลเดียมแค่สองคน
“เธอจะยืนค้ำหัวฉันแบบนี้อีกนานไหม ลาริมาร์”
เขากล่าวเสียงดุ ลลิลนั่งลงและแทบไม่กล้าหายใจแรงด้วยซ้ำยิ่งเมื่อได้เห็นหน้าถมึงทึงของเขาเธอก็ยิ่งปั่นป่วนในช่องท้อง แม้แต่จะหยิบมีดและส้อมขึ้นมาก็ยังแทบไม่มีเรี่ยวแรงด้วยความหวาดหวั่น
“เมื่อคืนนอนหลับสบายไหม?”
เขาถามแต่ไม่ยอมมองหน้าคู่สนทนา พัลเลเดียมก้มหน้าใช้มีดหั่นสเต๊กในจานแต่หน้าตาเขาดูไม่ดีเลยสักนิด
“หลับ...สบายค่ะ”
“ถ้ามีอะไรขาดเหลือก็บอกจูลี่ได้ เธอเป็นแม่บ้านของที่นี่จะคอยอำนวยความสะดวกให้ทุกอย่าง”
“ที่จริงแล้ว...ไม่ต้องลำบากให้แม่บ้านมาคอยดูแลก็ได้นะคะ ลิล...เอ้อ...”
เพล้ง!!
เสียงจานชามและถ้วยกาแฟบนโต๊ะที่ถูกกวาดลงพื้นทีเดียวจนแตกกระจายทำให้ร่างบางถึงกับสะดุ้งและเบิกตาค้าง ลลิลหันกลับมาที่พัลเลเดียมซึ่งนั่งกำหมัดบนโต๊ะแน่นและจ้องหน้าอย่างเอาเรื่อง เขาคำรามลั่น
“อย่ามาทำเป็นอวดดีกับฉันที่นี่ เธอมีสิทธิ์แค่ทำตามหน้าที่ที่ฉันสั่งให้ทำเท่านั้น!”
หญิงสาวคิดจะอ้าปากโต้เถียงแต่แล้วเธอกลับเป็นฝ่ายเงียบทั้งที่รอบตัวเต็มไปด้วยบรรยากาศกดดัน สิ่งที่ทำคือได้แต่จ้องมองเศษจานและแก้วกับอาหารเช้าและคราบกาแฟที่กระจายเต็มพื้น ลลิลฝืนกลืนก้อนแข็งลงคอและประสานมือเข้ากันแน่น เธอเม้มปากเป็นเส้นตรงแต่ยังไม่ยอมสบนัยน์ตากร้าวกล้าที่จ้องมาจากร่างสูงตรงข้าม ความเงียบล่องลอยรอบคนทั้งสองชั่วขณะก่อนที่ร่างบางจะตัดสินใจลุกขึ้น เธอกำลังจะเดินออกไปแต่กลับถูกคนตัวโตรั้งร่างนั้นเข้าไปแนบอก ลลิลตัวสั่นเทิ้มและคราวนี้เธอส่งเสียงออกมา
“อาพีท...จะทำอะไรคะ ลิลจะกลับห้อง”
“ถ้าฉันไม่อนุญาตให้เธอไปไหน เธอก็ต้องอยู่ที่นี่!”
“ลิลอยากกลับไปพักผ่อนค่ะ”
“อยู่กับผัวมันเหนื่อยนักรึไง แค่พูดอะไรนิดอะไรหน่อยถึงกับทนไม่ได้อยากจะหนีหน้าอย่างเดียว”
“ลิลไม่ได้หนีหน้านะคะ แต่ลิลเห็นว่า...เวลาอาพีทเห็นหน้าลิลแล้วอาพีทไม่มีความสุขเลย”
“ความสุขของฉันมันหมดไปนานแล้วตั้งแต่เกิดเรื่องกับพี่สาวของฉัน รู้ไว้ด้วยว่าที่ต้องอยู่อย่างนี้ฉันไม่ได้มีความสุขแม้แต่วินาทีเดียว”
“ถ้าอาพีทไม่มีความสุขแล้วจะทำแบบนี้ทำไม”
“ก็ทำเพื่อให้ได้ความสะใจก่อนจะเฉดหัวเธอออกไปจากที่นี่ไง ลาริมาร์!”
“อาพีท!”
หญิงสาวอ้าปากค้างและโดยไม่ทันตั้งตัวก็ถูกจาบจ้วงด้วยรอมฝีปากหยักหนา และสำหรับคราวนี้พัลเลเดียมทำสำเร็จเมื่อเขาจ้วงลิ้นหนาเข้าไปในปากจิ้มลิ้มของลลิลที่ปิดกั้นไม่ทัน เป็นครั้งแรกเช่นเดียวกันที่เธอถูก จูบ อย่างฉกฉวย
ชายหนุ่มบดเบียดปากของเขาบนกลีบปากนุ่มอย่างไม่ปราณี ทำราวกับกลัวว่าเธอจะกั้นขวางลิ้นของเขาด้วยการหุบริมฝีปากแน่นอย่างครั้งก่อนซึ่งลลิลไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้เลย
เธอถูกกอดรัดไม่พอแต่อุ้งปากเล็กยังถูกจุ่มจ้วงจากลิ้นสากหนาที่หยั่งลึกเข้าไปเกือบถึงโคนลิ้น พัลเลเดียมรุกรานเธอด้วยกำลังของเขาที่เหนือกว่าทุกทาง เขาอยากเอาชนะทั้งที่รู้ว่าทำอย่างไรก็เหนือกว่าเด็กสาวที่รูปร่างเล็กบอบบางในอ้อมแขน
ลลิลมือแขนอ่อนเมื่อถูกจูบหนักหน่วง เธอตั้งใจขัดขืนแต่หมดสิ้นเรี่ยวแรงไปเสียเฉย ๆ เมื่อเขาเม้มปากบนกลีบปากของเธอพร้อมส่งลิ้นเข้าไปควานหาความหวานหอมที่ชายหนุ่มไม่ตั้งใจจะพบกับสัมผัสนั้นแม้แต่น้อย
เขาอยากแกล้งให้เธอเจ็บแต่กลับไม่ยอมถอนริมฝีปากออกจากปากเย้ายวนและหอมหวานเหมือนลูกสตรอว์เบอรี่เล็ก ๆ เหมือนเขาเองถูกดูดเข้าไปในหลุมขนาดใหญ่ ยิ่งจูบก็ยิ่งเกิดความซาบซ่าน ยิ่งกอดก็ยิ่งหวั่นหวามในอารมณ์มมากขึ้นในทุกวินาที
“อาพีท...”
ลลิลพยายามส่งเสียงแห้งแหบจากช่องว่างระหว่างริมฝีปากที่ถูกบดเบียดแต่แล้วเสียงนั้นก็ถูกกลืนหายเข้าไปในลำคอของพัลเลเดียมที่จูบเธอไม่ยอมปลดปล่อย ร่างเล็กอ่อนเปียกลงทุกขณะที่เขาคุกคามด้วยความหวิวหวามจากจุมพิตซึ่งหญิงสาวไม่เคยพบเจอมาก่อนในชีวิตและเกือบจะเป็นลมพับในอ้อมอกแกร่งอยู่แล้วซึ่งชายหนุ่มเองก็ยังตั้งหน้าจูบไม่ปล่อยหากไม่ได้ยินเสียงที่ดังขัดจังหวะขึ้นเสียก่อน
“คุณพีท...อ้า...เอ้อ...”
เสียงของจูลี่ทำให้พัลเลเดียมหยุดชะงัก เขาถอนปากจากใบหน้าสวยหวานใต้กรอบเรือนผมสยายยุ่งก่อนหันไปยังแม่บ้านที่ยืนตะลึงกับภาพที่เห็น ลลิลหน้าแดงซ่านถึงใบหูเมื่อเห็นว่าเธอถูกจ้องมองราวกับเป็นสิ่งประหลาด และจูลี่เองก็ทำอะไรแทบไม่ถูกแต่เธอก็ยังยิ้มแก้เก้อด้วยความเคอะเขิน
“อ้า...เอ้อ...คุณพีทคะ พอดีว่าฉันได้ยินเสียงของหล่นเลยรีบเข้ามาดูนะค่ะ”
“ไม่มีอะไรหรอก”
ชายหนุ่มเสียงขุ่นแต่ก็ยังไม่ยอมปล่อยร่างเล็กในอ้อมแขนทั้งที่ใบหน้าของเขาเป็นสีเข้มขึ้น
“ไปทำงานของเธอเถอะ ที่นี่ฉันจะให้ลาริมาร์เก็บกวาดเอง”
“ตะ...แต่ว่าพื้นเลอะเทอะมากเลยนะคะ”
- Writer
