อรินดายืนมองคู่หมั้นฝึกต่อสู้อยู่เงียบ ๆ เพียงคนเดียวตรงโถงทางเดิน ท่วงท่าที่หรัญญ์แสดงออกช่างแข็งแกร่ง สง่างาม และน่าเกรงขามอยู่ไม่น้อย
"องค์หรัญญ์สามารถใช้ทุกอาวุธได้อย่างคล่องแคล่วและเก่งกาจ"
"ท่านไม่ฝึกหรือ"
ธิดานาคาเอ่ยถามกับเพื่อนใหม่นามว่าสักขี
"เป็นเวลาพักของข้า"
ครุฑหนุ่มอธิบายอย่างใจเย็นแล้วยิ้มให้กับอรินดาอย่างเป็นมิตร
"แล้วเหตุใดองค์หรัญญ์ถึงไม่พัก"
"องค์หรัญญ์เป็นครุฑที่จริงจัง หากได้ทำอะไรถ้ายังไม่สำเร็จหรือยังไม่พอใจท่านจะไม่หยุดพัก"
อรินดาพยักหน้าเข้าใจ เธอรู้ดีว่าองค์หรัญญ์มีนิสัยจริงจังและจริงใจ แต่ไม่คิดว่าคู่หมั้นจะจริงจังขนาดนี้ เธอยืนดูเขาอยู่ที่นี่เป็นเวลานานจนรู้สึกเมื่อยขาแล้ว แต่องค์หรัญญ์ก็ยังฝึกฝนเพลงดาบโดยไม่หยุดพักแม้แต่น้อย
"วันนี้ท่านพ่อจะให้ข้าเป็นคู่ต่อสู้ขององค์หรัญญ์"
สักขีพูดพร้อมรอยยิ้ม แม้จะเคยประลองฝีมือกับหรัญญ์มาหลายครั้ง แต่ทุกครั้งสักขี
