Chapter 6
1224 Words
“สองแสนบาท” นักการเมืองคนหนึ่งบอกหลังจากที่ปล่อยให้คนอื่นๆ ว่าราคากันมาสักพัก
“ห้าแสน” หนุ่มคนหนึ่งเสนอขึ้นเหลือบมองชายสูงวัยอย่างเป็นต่อ
ไรอันเฝ้ามองบรรดาเศรษฐีผู้มีเงินทองล้นเหลือจนสามารถเอามาซื้อผู้หญิงคนหนึ่งไปบำเรอสวาทในราคาที่แพงลิบ ความกระสันกระเหี้ยนกระหือที่คนเหล่านี้แสดงออกทำให้ชายหนุ่มนึกถึงดวงตากลมโตใสแจ๋วราวกับเด็กแล้วก็นึกสงสาร แต่อีกใจเขาก็ไม่ปฏิเสธว่าตนเองก็มีความต้องการต่อเด็กสาวเช่นเดียวกับผู้ชายคนอื่น ชายหนุ่มเฝ้าดูเงียบๆ เพราะคิดว่าราคาน่าจะขยับขึ้นอีก
“หนึ่งล้าน”
ราคาที่ว่ากันนั้นขยับขึ้นเรื่อยๆ คราวนี้ก็เป็นราคาที่สูงจนทำเอาทั้งห้องเงียบกริบ นายตำรวจนอกเครื่องแบบกระหยิ่มเมื่อทั้งห้องเงียบกริบ ลูกกวางน้อยตกต้องสู่มือเสือหิวอย่างเขาแล้วแน่นอน
ก้องหล้าสะกิดเพื่อนรักด้วยการเอาศอกกระทุ้งที่สีข้าง ทั้งสองคนยืนอยู่แถวหลังสุดจึงไม่ต้องกลัวว่าจะมีใครเห็น ไม่มีใครสนใจพวกเขาเพราะความสนใจทั้งหมดพุ่งไปยังสาวน้อยนามปัทมณฑ์คนนั้น
“เอาไงวะเพื่อน ราคาพุ่งกระฉูดอย่างไม่น่าเชื่อ ถ้าแกไม่รีบสาวน้อยนั่นเป็นของไอ้หมอนั่นแหงแซะ น่าสงสารว่ะได้ข่าวซุบซิบมาว่ามันน่ะเป็นคนซาดิสรักความรุนแรงเสียด้วย ฉันก็อยากได้นะแต่ราคาสูงเกินว่ะเสียดายตังค์”
“นี่แกขายชิ้นส่วนอิเล็กทรอนิกส์หรือเปิดบริษัทฯ นักสืบเอกชนวะก้อง รู้เรื่องคนอื่นเขาไปทั่ว” ไรอันว่าประชดกลับ
ก้องหล้ายักไหล่ แต่เบือนหน้าไปแอบยิ้ม เห็นหน้าเพื่อนก็รู้ว่าสนใจสาวน้อยไม่น้อยเขาก็เลยแกล้งพูดให้เข้าใจผิด อยากรู้นักว่าเพื่อนรักจะกล้าทุ่มรึเปล่างานนี้
สุภาวินีมองไปรอบๆ ห้อง เมื่อความเงียบเข้าครอบคลุมผ่านไปห้านาที หลายคนส่ายหน้าอย่างเสียดาย บางคนเดินออกจากห้องไปหาอีหนูคนใหม่ไปแก้กษัยก่อนพลางๆ เมื่อสู้ราคาไม่ไหว แม่เลี้ยงคนสวยกระหยิ่มในใจ พออกพอใจในจำนวนเงินมากโขนั้น ไม่คิดว่าปัทมณฑ์จะทำรายได้ให้เธอมากมายขนาดนี้
“ถ้าไม่มีใครว่ามาอีก อิฉันว่า...”
“ห้าล้าน”
ราคาที่ดังแทรกขึ้นมาทำเอาทุกคนหันไปมองยังเจ้าของเสียง
ไรอันก้าวออกมาเผชิญหน้ากับแม่เลี้ยงสุภาวินี ใบหน้าคมสันเรียบนิ่งเฉย แต่ดวงตาคมแน่วนิ่งมั่นคง หลายคนหันไปพูดคุยซุบซิบกันเบาๆ แม้แต่ก้องหล้ายังอ้าปากค้างมองตามแผ่นหลังเพื่อนรัก แต่ไรอันไม่สนใจใครจ้องหน้าสบตากับแม่เลี้ยงนิ่งๆ
“ห้าล้านแต่ผมเหมาสามเดือนไม่ทราบว่าแม่เลี้ยงพอใจไหม”
ชายหนุ่มย้ำชัดอีกครั้ง จำนวนเงินที่เสนอไปไม่มากไม่มายเลยสำหรับไรอัน เขาไม่ต้องคิดเสียด้วยซ้ำแต่ที่รีรอเพราะต้องการดูคนอื่นก่อนว่าจะเสนอราคากันมากมายแค่ไหน คนอย่างเขาถ้าต้องการอะไรต้องได้และไรอันก็เลือกที่จะเสนอราคาที่คิดว่าไม่มีใครจะกล้าทุ่มได้เท่ากับตน ความต้องการที่มีต่อสาวน้อยคนนั้นมากพอๆ กับไม่อยากปล่อยให้สมันน้อยๆ ที่น่าสงสารต้องไปเผชิญชะตากรรมอันเลวร้ายจากคนพวกนี้ อย่างน้อยเขาก็ไม่ใช่ผู้ชายที่ชอบเอาเปรียบผู้หญิง ผู้หญิงทุกคนที่ไรอันมีความสัมพันธ์ด้วยล้วนมีความสุขและได้รับค่าตอบแทนอย่างงดงาม
สุภาวินีตาวาวกับเงินก้อนโต วันนี้เป็นวันดีของเธออะไรอย่างนี้ ไม่เสียแรงที่หมดเงินหมดทองถนอมเลี้ยงนังเด็กนั่นมาอย่างดี
“เงินสดนะคะ” เธอย้ำ การทำธุรกิจแบบนี้จะให้ซื้อง่ายขายคล่องไร้การสืบสาวเรื่องตามมาในภายหลังมันต้องเงินสดเท่านั้น
ไรอันพยักหน้าเล็กน้อยเป็นเชิงบอกว่ารับทราบ
“เฮ้ย! ไรวะ แบบนี้มันไม่แฟร์นี่หว่า”
นายตำรวจนอกเครื่องแบบที่คิดว่าตนจะได้เนื้อหวานๆ ไปกินให้หนำใจโวยวายขึ้น เธอจะเป็นของเขาอยู่แล้วคืนนี้กลับมีไอ้ฝรั่งบ้ามาตัดหน้าเสียได้ แถมมันยังพูดไทยชัดถ้อยชัดคำ
ไรอันปรายตามองคนแพ้แล้วพาลด้วยสายตาเย็นๆ ถามเสียงเรียบว่า
“ไม่แฟร์ตรงไหน ถ้าคุณให้มากกว่านี้ก็ได้ ว่าแต่จะสู้หรือเปล่า”
นายตำรวจได้แต่ทำเสียงฮึ่มๆ ในลำคอ จะสู้ก็เสียดายเงิน ผู้หญิงคนหนึ่งกับเงินหลายล้านท่าจะไม่คุ้ม แต่มันเจ็บใจที่อ้อยกำลังจะเข้าปาก หมูเขากำลังจะหามกลับมีคานมาสอดแทรก
“ถ้าไม่ก็ถอยไป” ไรอันย้ำเสียงเรียบขรึมอีกครั้ง คราวนี้ตวัดตาคมมองสบตาอีกฝ่ายไม่หลบ
“หน็อย มึง!”
“โถๆๆ อย่ามีเรื่องกันเลยนะคะ เอางี้ดีกว่า เดี๋ยวอิฉันให้คนจัดเด็กๆ ไปคอยดูแลนะคะเฮียขา รับรองว่าสวยถึงใจแน่นอนค่ะ” แม่เลี้ยงสุภาวินีรีบเข้ามาเคลียร์สถานการณ์ พยักหน้าให้อ่ำกับยอดพาตัวนายตำรวจออกไปจากห้อง แต่หมอนั่นก็ไม่วายหันกลับมามองไรอันอย่างเกลียดชัง
“เฮ้ยไรอัน แกเอาจริงเหรอวะ” ก้องหล้าเข้ามากระซิบถามเบาๆ คนอื่นๆ ทยอยกันออกไปจากห้องเมื่อรู้ว่าหมดหวังแน่แล้ว
เชิงชาย นักการเมืองวัยสี่สิบเศษเข้ามาตบไหล่หนุ่มรุ่นน้องที่เพิ่งจะเคยพบหน้าวันนี้เบาๆ
“คุณนี่โชคดีจริงๆ แล้วพบกันใหม่นะน้องชาย”
ไรอันเพียงแค่พยักหน้าเล็กน้อย ไม่พูดอะไรกับผู้ชายคนนั้น แต่ถามแม่เลี้ยงคนดังเสียงเรียบว่า
“ผมจะได้ตัวเธอไปคืนนี้ใช่ไหม”
“ทันทีที่เงินสดถึงมืออิฉันเลยค่ะ” สุภาวินีบอกด้วยรอยยิ้ม เมื่อพิศมองใบหน้าของคู่ธุรกิจแล้วก็อดนึกถึงลูกเลี้ยงคนสวยไม่ได้ ถือว่าเป็นความโชคดีของนังปัดมันจริงๆ จะมีผัวทั้งทีก็หล่อแสนหล่อแถมคงจะรวยมากเสียด้วยถึงกล้าทุ่มขนาดนี้
ชายหนุ่มล้วงโทรศัพท์ขึ้นมา กรอกข้อความเป็นภาษาอังกฤษลงไปในนั้นไม่กี่คำ ก็วางสาย
“ผมมีข้อแม้ คุณจะต้องทำสัญญามาฉบับหนึ่ง ตลอดเวลาที่เธออยู่ในฐานะผู้หญิงของผม คุณหรือว่าใครก็ไม่มีสิทธิ์เข้าไปวุ่นวายกับเธอทั้งนั้น”
“โอ้...เรื่องนั้นไม่เป็นปัญหา เชิญทางนี้ค่ะ ไม่ทราบว่าคุณ...”
“ผมไรอัน” เขาบอกสั้นๆ
“ค่ะคุณไรอัน เชิญค่ะ” แม่เลี้ยงสุภาวินียิ้มกว้างบอกอย่างนอบน้อม “อืม อิฉันว่าเคยเห็นหน้าคุณนะคะ คุณไรอันมาเที่ยวเมืองไทยเหรอคะ”
เธอชวนคุยต่อขณะพาเดินไปที่ห้องอีกห้องหนึ่ง ที่นี่เธอคุ้นเคยเป็นอย่างดีถึงจะมาเดือนละครั้งเพราะรู้จักมักคุ้นกับคนที่ดูแลที่นี่ แต่ใครๆ ที่มาเที่ยวก็รู้ว่า เธอเป็นหุ้นส่วนของที่นี่เช่นกัน
- Writer
