Chapter 2
1241 Words
ทุกๆ ก้าวเล็กๆ ได้เดินห่างจากอ้อมแขนอันอบอุ่น ห่างจากบ้านที่เต็มไปด้วยอุ่นไอแห่งรักเข้าสู่วังวนสีเทาของชีวิต...
อีกด้านหนึ่งของงาน พรพรรณทรุดฮวบลงนั่งกับพื้นทรายร่ำไห้ปานว่าจะขาดใจ โดยมีสามีนายตำรวจประคองพร้อมทั้งลูบหลังลูบไหล่ปลอบโยน มือข้างหนึ่งโอบกอดลูกชายที่กำลังร้องไห้เอาไว้แน่น
“ฉันขอโทษ...มันเป็นความผิดของฉันเอง ฉันดูแลยายหนูไม่ดี ฮือๆๆๆๆ”
“ไม่จ้ะพร เธอไม่ผิดยายหนูคงหลงอยู่แถวนี้ ผมสั่งให้ลูกน้องตรวจตราดูอีกรอบแล้ว เดี๋ยวคงเจอใจเย็นๆ ที่รัก” นายตำรวจหนุ่มปลอบประโลมเสียงทุ้ม ทั้งที่หัวใจของเขาเองกำลังบีบคั้นจนแทบหายใจไม่ออก
ไม่คาดคิดเลยว่า ในวันแห่งการเฉลิมฉลอง วันอันเป็นกุศลแบบนี้ พวกเขากลับต้องมาสูญเสียแก้วตาดวงใจไป อุทิศไม่กล้ายอมรับว่าเขาได้เสียลูกสาวตัวน้อยน่ารักไปแล้ว
“พันศึกลูกอยู่กับแม่นะลูก เดี๋ยวพ่อจะไปตามหาน้องอีกที”
“ครับพ่อ แม่ครับ...”
เด็กชายพันศึกซุกเข้าหาอ้อมแขนของผู้เป็นแม่ร้องไห้เบาๆ พรพรรณกอดบุตรชายเอาไว้แน่นเพื่อปกป้องคุ้มภัย น้ำตาไหลรินไม่ขาดสายเมื่อนึกถึงบุตรสาวอีกคน
“เราจะได้น้องกลับคืนมาไหมครับแม่”
“ได้สิลูก เราต้องได้ยายพลอยกลับมา”
เธอตอบคำถามลูกชายแต่เป็นการย้ำเตือนตัวเองไปด้วย เธอจะต้องไม่หมดกำลังใจ จะต้องเข้มแข็ง ลูกเธอเพียงแค่หลงอยู่ในงานป่านนี้อาจมีคนใจดีพาไปส่งที่กองอำนวยการก็ได้ ทว่า...มันช่างเป็นความหวังลมๆ แล้งๆ ที่เธอเพียรเฝ้าหลอกตัวเอง...
“อ้าว ไอ้อ่ำ ไอ้ยอดกลับมาจากกรุงเทพฯ แล้วเหรอ พวกแกไปเอาเด็กมาจากไหนล่ะนั่น” เสียงร้องทักแหลมปรี๊ดดังมาจากชั้นบนของบ้านขนาดสองชั้น บ้านหลังนี้ตั้งอยู่ในบริเวณรีสอร์ตชื่อดังของจังหวัดเชียงราย เจ้าของรีสอร์ตคือม่ายสาวทรงเสน่ห์เจ้าของเสียงแหลมที่ทักลงมา
“แม่เลี้ยง เด็กหลงน่ะ เราคิดว่าแม่เลี้ยงน่าจะชอบ ดูสิผิวพรรณนี่ขาวผ่องเชียว” ไอ้อ่ำ หรือก็คือลูกพี่ของไอ้ยอดรีบบอก หลังจากวางร่างเล็กที่หลับสนิทลงบนโซฟา
เจ๊ที่พวกมันเรียกหรือก็คือแม่เลี้ยงสุภาวินี แม่ม่ายทรงเครื่องวัยสามสิบผู้มีหัวการค้าก้าวเดินเร็วๆ ลงมาจากบันไดเพื่อมาชะโงกดู รอยยิ้มหวานแต่ช่างเย็นเยียบประดับใบหน้าที่ถูกตกแต่งเอาไว้สวยงามทันที
“เด็กนี่มันน่ารักน่าชังจริงๆ ด้วยสิ พวกแกไปได้มาจากไหนกัน คงจะเป็นลูกพวกคนมีเงินนะเนี่ย”
“มันหลงอยู่ในงานวัด พ่อแม่ไปไหนก็ไม่รู้”
“ทำดีมาก เลี้ยงไปอีกหน่อยคงทำกำไรให้ฉันได้มากโข เอ้า! เอาเงินไปใช้กันแล้วเรื่องนี้ก็ปิดปากให้สนิทล่ะ” สุภาวินีควักธนบัตรใบละพันออกมาให้ลูกน้องทั้งสอง ถึงเด็กน้อยตรงหน้าจะเด็กไปหน่อยแต่สำหรับเธอแล้วไม่มีปัญหา เพราะกำไรที่จะได้จากเด็กคนนี้ในอนาคตมันมากกว่าเงินทองที่เธอจะเลี้ยงดูเด็กนี่ให้เติบใหญ่แน่นอนเหมือนๆ กับเด็กอีกหลายๆ คนที่อยู่ในอุปการคุณของเธอ
“เอามันไปให้ยายสอนที่มูลนิธิไป บอกเลี้ยงให้ดีๆ ว่าแต่ว่าเด็กนี่ชื่ออะไร”
“ไม่รู้ครับแม่เลี้ยง”
“เออๆ ช่างเถอะๆ งั้นฉันจะตั้งชื่อมันว่า ปัทมณฑ์ ชื่อเล่นว่าลูกปัดก็แล้วกัน”
“แหมตั้งเสียเพราะเชียวนาแม่เลี้ยง แบบนี้โตขึ้นมาคุณแม่จะไม่เสียดายลูกปัดเหรอเวลาที่...”
“มันก็ต้องตั้งให้เพราะหน่อยสิ พวกแกพามันไปได้แล้ว วันนี้ฉันจะออกไปดูรีสอร์ตหน่อย ช่วงนี้ลูกค้าเยอะ มีแต่พวกทหารกับนักการเมืองทั้งนั้น ไม่อยากมีปัญหา อ้อ...เสร็จจากเรื่องยายเด็กนี่ แกสองคนไปจัดการเตรียมลูกสาวคนสวยของฉันให้พร้อมด้วยนะ วันนี้ท่านรองจะมา เลือกที่สดๆ ซิงๆ หน่อยฉันยังไม่อยากคอขาดรู้ไหม”
“ครับแม่เลี้ยง”
ไอ้อ่ำกับไอ้ยอดรีบไปจัดการทันทีเมื่อเห็นสายตาวับๆ ของแม่เลี้ยงสาว เพราะพวกมันไม่อยากถูกริบเงินคืนและยังไม่อยากตกงาน เพราะสุภาวินีชอบคนที่ทำอะไรรวดเร็วนั่นเอง
ปีพุทธศักราช 2555
คฤหาสน์หลังใหญ่ ตั้งอยู่บนอาณาบริเวณหลายสิบไร่ ตัวอาคารเป็นตึกสีขาวสไตล์ยุโรปมีทั้งหมดสามชั้น แม้จะก่อสร้างมาหลายสิบปี เปลี่ยนผู้ครอบครองมาหลายคนแต่ตัวอาคารและรอบบริเวณยังคงได้รับการทำนุบำรุงรักษาคงความสง่าและสวยงามไม่มีร่องรอยของความเก่าแก่แต่อย่างใด ตัวบ้านตั้งอยู่ลึกเข้ามาห่างจากประตูหน้าหลายกิโลเมตร มีกำแพงสูงเป็นรั้วรอบขอบชิดอีกชั้นทำให้ผู้คนที่ผ่านไปมาจากภายนอกไม่สามารถมองเห็นตัวคฤหาสน์ได้ ระบบการรักษาความปลอดภัยยังมีเจ้าหน้าที่คอยประจำอยู่ที่ประตูทุกด้านพร้อม ด้วยกล้องวิดีโอวงจรปิด
ภายในบริเวณถูกจัดให้เป็นสวนหย่อมที่พักผ่อนหย่อนใจ มีสนามหญ้ากว้าง และมีพันธุ์ไม้นานาชนิดปลูกเอาไว้เพื่อประดับประดา ด้านหนึ่งของอาคารเป็นสระว่ายน้ำขนาดใหญ่ รอบๆ สระมีโต๊ะ เก้าอี้นั่ง และเตียงเล็กสำหรับนอนพักผ่อนหย่อนใจอยู่รอบสระ นอกจากนี้ยังมีซุ้มนั่งเล่นเล็กๆ และศาลาสำหรับเอาไว้นั่งพักหรือนั่งดื่ม ซึ่งในวันนี้ได้มีการจัดงานเลี้ยงขึ้นที่นี่ รอบสระว่ายน้ำจึงมีไฟประดับประดาให้ความสวยงามระยิบระยับและวับแวมด้วยไฟหลากสีสัน
สระว่ายน้ำที่นานๆ จะมีคนใช้สักที ในค่ำคืนนี้มีสาวน้อยวัยใสแต่เรือนกายอะร้าอร่ามลอยคอเล่นน้ำส่งเสียงกรี๊ดกร๊าด พร้อมๆ กับหนุ่มหลายคนซึ่งมีทั้งหนุ่มวัยฉกรรจ์และหนุ่มใหญ่ที่วัยและพุงยื่นล้ำออกมา
รอบๆ สระน้ำก็ครื้นเครงไม่แพ้กันเพราะมีหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่และหนุ่มเหลือน้อยนั่งจิบนั่งกระดกเครื่องดื่มสีสวยแต่ดีกรีร้อนแรงอยู่ตามซุ้มต่างๆ ข้างกายมีสาวน้อยสาวรุ่นสาวสวยสะพรั่ง แต่งกายยั่วยวนอวดทรวดทรงองค์เอวคอยพะเน้าพะนอแนบชิด บรรดาหนุ่มๆ นั้นล้วนแล้วแต่ผู้มีฐานะมีอันจะกินทั้งสิ้นดูจากการแต่งกายและเครื่องประดับตามเนื้อตัว
“นี่มันตลกอะไรของแกวะไอ้ก้อง นี่เหรอคลับที่แกบอกจะพาฉันมาเที่ยว” คำถามนั้นมาจากชายหนุ่มร่างสูง ใบหน้าคมเข้มอันเป็นส่วนผสมระหว่างเอเชียและตะวันตกอย่างลงตัว เขาคือไรอัน ส่วนคนที่ยืนอยู่ข้างๆ เขาคือชายหนุ่มร่างสูง ผิวขาว ใบหน้าคมอินเทรนด์เกาหลีตามยุคตามสมัย นายก้องหล้า ทายาทบริษัทฯ ส่งออกชิ้นส่วนอิเล็กทรอนิกส์
ไรอันกวาดตามองคฤหาสน์หลังใหญ่ มูลค่าของมันคงไม่ต่ำกว่าห้าสิบล้าน เผลอๆ ถ้ารวมที่ดินทั้งหมดนี้อาจจะถึงเจ็ดสิบล้านรึก็คงเฉียดๆ ร้อยล้าน ไม่น่าเชื่อเลยว่านี่คือสถานที่ท่องเที่ยวที่เพื่อนเขาบอก
- Writer
