“ลูกปัดอยู่กับป้าพรกับพิมพ์ก่อนนะเดี๋ยวพี่มา ฝากด้วยนะครับป้า หนูพิมพ์”
“ไปเถอะจ้ะไม่ต้องห่วงปัดหรอก” พรพรรณบอกอย่างใจดี
สาวน้อยพยักหน้ารับคำ ออกใจหายนิดๆ ที่ถูกทิ้ง พยายามบอกตัวเองว่าไม่มีอะไร แล้วผู้ใหญ่ตรงหน้าก็แสนจะใจดี เธอไม่ลำบากใจที่จะพูดคุยกับท่าน
“เราไปหาที่นั่งกันเถอะค่ะคุณแม่ แขกทยอยกันเข้ามาเยอะแล้ว” พิมพ์จันทร์บอกเสียงสะบัดเล็กน้อยที่ควบคุมเอาไว้สุดฤทธิ์
“ดีเหมือนกัน ไปจ้ะหนูปัด ไรอันน่ะเขาเป็นคนดังกว่าจะปลีกตัวมาได้ท่าจะอีกนานนะจ๊ะ”
“ค่ะคุณป้า”
ปัทมณฑ์เลยต้องเดินตามผู้สูงวัยไปนั่งที่โต๊ะเดียวกับท่าน
“พี่ไรอันน่ะเขาเป็นเจ้าของสายการบินหนุ่มหล่อนี่คะ ประสบความสำเร็จทั้งที่อายุยังน้อย ใครๆ เลยให้ความสนใจเป็นพิเศษ” พิมพ์จันทร์ออกความเห็นยิ้มๆ แต่จงใจมองสบตาของปัทมณฑ์ด้วยแววตาที่อ่านไม่ออก
“โดยเฉพาะสาวๆ ในงานนี้พิมพ์สังเกตเห็นมองพี่ไรอันตาปรอยกันเชียวค่ะ”
พรพรรณหัวเราะเบา
