“กลับกันเถอะค่ะ”
“ทำไม ไม่สนุก... หรือที่รีบชวนกลับเพราะอยากรู้บทเรียนลัดที่ว่า” ไรอันแสร้งเย้า ยิ้มกริ่มตาพราว
“บ้าแล้ว คนอะไรไม่รู้คิดเป็นแต่เรื่องเดียวหรือไงนะ”
สาวน้อยค้อนตาแทบคว่ำ เดินหนีเขาไปนั่งที่โต๊ะหน้างอง้ำ ขณะที่คนร่างสูงกลับอารมณ์ดี คว้าแก้วเบียร์ไปดื่มอักๆ
“ตกลงว่าที่งอนนี่เพราะไม่ชอบหรือว่าอายกันแน่คนสวย ไม่ต้องอายหรอกน่ายังไงซะเราก็ต้องไปถึงบทเรียนที่ว่านั่นสักวัน”
“แต่ก็ต้องวันที่ลูกปัดเต็มใจ พี่ไรอันสัญญาแล้ว” เธอแย้ง ออกหวั่นใจกลัวว่าเขาจะบ้าดีเดือด ขนาดว่าสัญญาดิบดี เธอก็ยังเสียไปครึ่งค่อนตัวแล้ว
ชายหนุ่มยิ้มกว้าง แต่เป็นยิ้มที่เจ้าเล่ห์ที่สุดเท่าที่ปัฑมณฑ์เคยพบมา
“แน่นอนครับผม แล้วมันก็เป็นคำสัญญาที่ฆ่าพี่อยู่เวลานี้ไงล่ะ ยกเลิกสัญญาดีมั้ยนะ”
“มะ...ไม่ดีหรอก เป็นผู้ใหญ่พูดคำไหนต้องคำนั้นสิคะ”
“แล้วลูกปัดเคยได้ยินไหมว่า ไม่มีสัจจะในหมู่โจรน่ะ” เขาสวนทันควั
