“ไหนบอกว่าหิวล่ะคะ” สาวน้อยท้วงถามอย่างอดไม่ได้ ชักจะเชื่อที่ลูกน้องเขาบอกแล้วว่า เจ้านายทานเบียร์แทนน้ำ ส่วนตัวเองจัดการกับขนมเค้กหมดไปอีกจาน
“เห็นเธอกินพี่ก็อิ่มแทนแล้ว เด็กอะไรก็ไม่รู้กินไม่ห่วงสวยเลย” ชายหนุ่มแกล้งเย้า ดึงทิชชูมาไล้เช็ดบนริมฝีปากนุ่มที่ยังมีคราบครีมขนมหวานติดอยู่
“บ้า ลูกปัดไม่ใช่เด็กสักหน่อย” เธอค้อนแต่เพราะเขิน จึงเอื้อมมือไปดึงกระดาษทิชชูมาเช็ดเสียเอง การดูแลของเขากำลังสั่นความรู้สึกของเธออีกแล้ว
“โอเคๆ ไม่เด็กก็ไม่เด็ก แล้วพี่ก็ชอบกับความเป็นผู้ใหญ่ของเธอใจจะขาดแล้ว”
ไรอันโน้มลงมากระซิบข้างแก้มใสที่บัดนี้เริ่มซับสีเรื่ออีกครั้ง เธอผงะถอยห่าง ตวัดตาขุ่นๆ มองเขา แน่นอนว่าด้วยความเผลอ ชายหนุ่มนั้นรู้และจำที่แม่บอกเล่าเรื่องผู้หญิงไทยได้ดี เรื่องของผู้หญิงดีๆ ที่ไม่ยอมให้ผู้ชายทำอะไรประเจิดประเจ้อในที่สาธารณะ และการรักนวลสงวนตัวเพื่อมอบสิ่งนั้นให้กับคนที่เธอรัก แม
