“ป่วยหรือ?” ฉิงฮูหยินขมวดคิ้วไม่เชื่อคำบอกของสาวใช้ ตั้งหน้าตั้งตาเดินไปที่ห้องของบุตรสาวด้วยอารมณ์หงุดหงิด
“หนิงอวี่! เจ้าแกล้งป่วยใช่หรือไม่” ยังไม่ทันก้าวถึงเตียง ฉิงฮูหยินก็ตวาดเสียงดังลั่น ทำเหล่าสาวใช้สะดุ้งเฮือกไปตามๆ กัน
“แค่กๆ ท่านแม่”
เจียอีค่อยประคองฉิงหนิงอวี่ขึ้น
ใบหน้างามซีดเซียว ริมฝีปากแห้งผากพร้อมดวงตาหรี่เล็กที่คล้ายอยากจะหลับแต่หลับไม่ลง นางเอ่ยเสียงอ่อนแรง “ท่านแม่ ข้าขอโทษที่สร้างความลำบากให้ท่านอีกแล้ว ขะ...ข้าจะรีบแต่งตัว”
ฉิงฮูหยินนั่งลงที่ข้างเตียง ยกมือขึ้นสัมผัสไปที่หน้าผากกลมมนและแก้มทั้งสองก็พบว่ามันร้อนจัดจนน่าตกใจ “นี่เจ้าป่วยจริงหรือ”
“แค่กๆ ท่านแม่ แค่กๆ ข้าดื่มยาแล้ว หายป่วยแล้ว”
“เหลวไหล ตัวเจ้าร้อนเพียงนี้ยังว่าหายแล้วหรือ” แม้ลูกคนนี้จะทำให้นางรู้สึกขุ่นเคืองอยู่บ่อยครั้ง แต่ส่วนลึกในใจก็อดเป็นห่วงมิได้ นิสัยส่วนตัวของฉิงฮูหยินชอบการบีบบังคับควบค
