นางร้ายอย่างข้าก็อยากมีรักที่ดี

บทที่ 2.1 ของสื่อใจ

“คุณหนู! คุณหนูมาแล้ว” เจียอีรีบวิ่งเข้ามาพลางนำเสื้อคลุมมาคลุมศีรษะของฉิงหนิงอวี่ไว้

“เจียอี เจ้าทำอะไรเนี่ย”

“ก็คุณหนูเอาผ้าคลุมหน้าออกทำไมเล่าเจ้าคะ หากมีใครมาเห็นเข้าจะทำอย่างไร แค่สีเสื้อผ้าก็เด่นสะดุดตาแล้ว” เจียอีกล่าวเสียงเบาอย่างหวั่นวิตก ผิดกับฉิงหนิงอวี่ที่ไร้ทีท่าทุกข์ร้อนแต่อย่างใด

“เห็นก็ดิสิ จะได้ถอนหมั้นให้จบๆ ไป”

เจียอีนิ่งอึ้ง ยืนมองฉิงหนิงอวี่ขึ้นรถม้าด้วยความงุนงงอยู่สักพักก่อนจะรีบกระโดดขึ้นตามไป

ฉิงหนิงอวี่ล้วงหยิบกระดาษแผ่นสีน้ำตาลเข้มออกมาจากอกเสื้อพลางมองดูด้วยความรู้สึกอิ่มเอมใจเป็นที่สุด มันเป็นสัญญาทางการค้าระหว่างนางและเจิงเฮ่าโหว มีทั้งการลงนามและประทับตราอย่างถูกต้องเป็นทางการ

เพียงเท่านี้ข้าก็อยู่เหนือเซี่ยเย้าเต๋อและตระกูลเซี่ยแล้ว

ไม่เพียงจำได้เฉพาะสิ่งที่เกิดขึ้นภายในจวนตระกูลเซี่ยเท่านั้น แต่ฉิงหนิงอวี่ยังล่วงรู้ด้วยว่าจะเกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ที่หลายคนไม่ทันได้ตั้งรับ สั่นคลอนทั้งตำแหน่งขุนนางและการปกครองของราชวงศ์

นั่นคือการช่วงชิงราชสมบัติขององค์ชายแปด

องค์ชายแปดเป็นบุตรชายที่เกิดจากหนึ่งในสนมเอกของฮ่องเต้ นางเป็นญาติผู้น้องกับฮองเฮา มีรูปโฉมและสติปัญญาโดดเด่นเป็นที่โปรดปราน

ทว่าระหว่างเดินทางไปเยี่ยมญาติที่ต่างเมือง นางกับบุตรชายกลับถูกโจรภูเขาบุกเข้าทำร้าย ศพของนางถูกค้นพบที่ก้นหุบเขาและเคลื่อนย้ายกลับมาที่ราชวังเพื่อทำพิธีศพอย่างถูกต้องสมเกียรติ สร้างความเศร้าโศกแก่ฮ่องเต้และฮองเฮาเป็นอย่างมาก

แต่สำหรับองค์ชายแปดที่ตอนนั้นเพิ่งอายุสามขวบ กลับหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย

รถม้าของฉิงหนิงอวี่ค่อยๆ เคลื่อนตัวออกไปพร้อมสายตาดุดันคู่หนึ่งที่มองจ้องมา บุรุษยกยิ้มมุมปากก่อนสะบัดเสื้อคลุมสีดำและเดินเข้ามาภายในจวนเจิง

“นายท่านหมิน” พ่อบ้านใหญ่รีบเข้ามาคารวะอย่างนอบน้อม พลางผายมือเชิญบุรุษไปนั่งรอที่ห้องรับรองที่จัดเตรียมไว้เป็นพิเศษ พร้อมสั่งให้เด็กรับใช้ยกสุราและอาหารมากมายมาวางบนโต๊ะ

ไม่นานเจิงเฮ่าโหวก็เปิดประตูเข้ามา เขาฉีกยิ้มกว้างพร้อมเดินมานั่งลงที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้าม

“นึกว่าท่านจะมาไม่ได้เสียแล้ว” เจิงเฮ่าโหวรินสุราให้อีกฝ่าย ยกขึ้นคารวะหนึ่งจอก จากนั้นกล่าวถามสารทุกข์อยู่ครู่ใหญ่ก็เล่าถึงความเคลื่อนไหวภายในวังหลวง

“อืม... ตระกูลเซี่ยงั้นหรือ ได้ยินว่าหลานชายคนเดียวของสนมเซี่ยจะเดินทางกลับมาเมืองหลวงในเร็ววันนี้ใช่หรือไม่” บุรุษใบหน้าเคร่งขรึมหมุนจอกสุราในมืออย่างครุ่นคิด

“สนมเซี่ยคงหวังให้หลานชายช่วยผลักดันองค์ชายสิบสี่ขึ้นเป็นผู้สืบทอดคนต่อไปอย่างแน่นอน”

“ท่าทีของขุนนางคนอื่นเป็นเช่นไร”

“ค่อนข้างเอนเอียง จะว่ายึดตามตระกูลฉิงก็ว่าได้ ฉะนั้นตระกูลเซี่ยจึงคิดเกี่ยวดองกับคุณหนูรองเพื่อรวมอำนาจ”

“คุณหนูรอง?”

“คุณหนูรองฉิง ฉิงหนิงอวี่ นางเพิ่งกลับออกไปก่อนท่านจะมาถึง”

บุรุษผู้วางมาดเลิกคิ้วสนใจทันที “คุณหนูฉิงคนนั้นแต่งกายชุดแดงหรือไม่”

เจิงเฮ่าโหวถอนหายใจ ล้วงหยิบเอากระดาษแผ่นหนึ่งขึ้นมาจากอกเสื้อ วางลงบนโต๊ะ “ท่านเห็นนางด้วยสินะ ไม่รู้เหมือนกันว่านางคิดจะทำอะไร จู่ๆ ก็มาขอเจรจาซื้อที่ดินกับข้า”

เจิงเฮ่าโหวเล่าเรื่องที่ตระกูลเซื่อทาบทามสู่ขอฉิงหนิงอวี่ตั้งแต่วัยเยาว์ ด้วยเพราะมองแล้วว่าตระกูลฉิงนั้นมีอิทธิพลมากในกลุ่มขุนนางจึงหมายอยากเป็นทองแผ่นเดียวกันเพื่อทำการใหญ่ในภายหน้า

“น่าสนใจดีแท้” แววตาบุรุษเป็นประกายวาบหวาม ยกจอกสุราขึ้นดื่มและเอนหลังพิงกับพนักเก้าอี้ กล่าวเสียงเย็นทว่าแฝงความปรารถนาบางอย่าง “ฉิงหนิงอวี่ สตรีผู้นั้นมีบางอย่างสะกิดใจข้า”

เรื่องที่ฉิงหนิงอวี่ไปปรากฏตัวอยู่ที่งานเมื่อคืนแพร่สะพัดไปทั่วทั้งเมืองหลวงอย่างรวดเร็ว

กุลสตรีที่ไหนจะไปร่วมงานแบบนี้กัน หรือคุณหนูรองฉิงจะไม่รู้จักแยะแยะขาวดำ กลายเป็นสตรีร่านราคะแล้วอย่างนั้นหรือ

หรือเพราะห่างไกลคู่หมั้นจนเบื่อหน่ายจะรอแล้วอย่างนั้นหรือไม่

ชาวบ้านต่างรือกันไปปากต่อปากสร้างความอับอายแก่ฉิงฮูหยินเป็นอย่างมาก

“เจ้าลูกไม่รักดี! ทำไมถึงทำตัวน่าละอายเช่นนี้!!!” ฉิงฮูหยินสั่งให้ฉิงหนิงอวี่ถลกกระโปรงขึ้นจนถึงน่อง จากนั้นคว้าเอาไม้เรียวยาวขึ้นมาและฟาดลงที่เนื้อขาวเนียนจนขึ้นรอยแดง

“ฮูหยินโปรดเมตตา คุณหนูเพียงแค่อยากไปดูงานสังสรรค์ ไม่ได้พบปะพูดคุยกับบุรุษใดเจ้าค่ะ” เจียอีคุกเข่าแก้ต่างให้ผู้เป็นนาย ทว่าคำพูดของฉิงหนิงอวี่กับทำร้ายความพยายามของสาวใช้จนหมดสิ้น

“ข้าไปเจอท่านโหวมา”

ไม้ในมือของฉิงฮูหยินสั่นระริก นางโกรธจนหน้าดำหน้าแดง ฟาดไม้เข้าใส่ไม่ยั้งหวังให้บุตรสาวคุกเข่าขอโทษในการกระทำของตน แต่นอกจากฉิงหนิงอวี่จะไม่กล่าวคำขอโทษแล้ว นางยังไม่ร้องไห้ออกมาสักแอะ

ฉิงฮูหยินเดือดดาลยิ่งขึ้น นางระบายอารมณ์โกรธจนลืมตัวไปชั่วขณะจึงพลั้งมือฟาดเข้าใส่ตรงรอยต่อของข้อกระดูกเต็มแรง

“กรี้ดดด คุณหนูรอง” เหล่าสาวใช้ที่ยืนอยู่โดยรอบกรีดร้องเป็นเสียงเดียว พวกนางได้ยินเสียงเหมือนบางอย่างหักพร้อมร่างสตรีที่ทรุดตัวลงนอนหมอบกับพื้น

เจียอีรีบรุดเข้าไปดูอาการฉิงหนิงอวี่ด้วยความเป็นห่วง เห็นใบหน้างามบิดเบี้ยว กัดฟันแน่นก็รู้ได้ทันทีว่านางเจ็บปวดมากแค่ไหน