“พี่อันอยู่ไหน!”
เสียงของอัยย์ดึงเธอออกจากภวังค์ เบือนใบหน้าไปจากรามิลพร้อมกับลุกขึ้นแล้วขานรับน้องชาย
“อยู่นี่!”
รามิลนั่งมองมือที่ใช้สัมผัสอันดาเมื่อครู่พลางกระตุกยิ้มมุมปาก ยิ่งได้รู้จักผู้หญิงคนนี้ยิ่งทำให้ ‘อยากได้’ เธอมาครอบครองมากเท่านั้น
ปล่อยเธอไปไม่ได้จริงๆ
อันดาไม่เคยไล่ตาม ไม่เคยเรียกร้อง ไม่เคยพยายามเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของเขา ไม่ได้ดูเข้าถึงยากแต่ก็ไม่ใช่ว่าเข้าถึงได้เลยทันที นั่นจึงทำให้เธอแตกต่างไปจากผู้หญิงที่เขาเคยเจอ
เขาเดินกลับเข้าไปในบ้านอันดา มองสองพี่น้องซึ่งกำลังเก็บกวาดบ้านที่เละเทะจากฝีมือชายฉกรรจ์สี่คน เขาช่วยเท่าที่สามารถทำได้ ปกติไม่เคยทำอะไรแบบนี้เพราะมีแม่บ้านคอยช่วยตลอด
“คุณทำอะไร”
“ช่วยเก็บบ้าน”
“เดี๋ยวฉันกับอัยย์ทำเอง” วันนี้เขาช่วยเธอเยอะมาก ถ้าให้ช่วยเก็บบ้านอีกคงเกรงใจแย่
“จะได้เสร็จเร็วๆ”
ลืมไปว่าคนอย่างรามิลเคยฟังใครที่ไหน ชอบทำตามใจ
