ไม่ได้คาดหวังให้เขามาช่วย หลังจากลงจากรถเธอก็ไม่สนใจแล้วว่ารามิลกลับไปหรือยัง นาทีนั้นสมองโฟกัสแค่เรื่องของตัวเอง พอเห็นเขาอยู่ที่นี่ถึงกับพูดอะไรไม่ออกเลยทีเดียว
แต่เขาไหวเหรอ สี่ต่อหนึ่ง…
ผัวะ!
รามิลยกเท้าถีบชายฉกรรจ์ที่พุ่งเข้าไปหาจนกระเด็นไปอยู่หน้าประตูบ้าน หลบหมัดจากคนพวกนั้นได้อย่างว่องไว ไม่ปล่อยให้ฝ่ายตรงข้ามแตะตัวเองได้แม้แต่ปลายเล็บ ปล่อยหมัดใส่ใบหน้าชายฉกรรจ์จนโหนกแก้มแตกมีเลือดไหลออกมา
ตอนแรกคิดว่าคงไม่ไหว แต่พอเห็นภาพเมื่อครู่แล้วเธอคิดว่าเขาไหว…
ลืมไปว่ารามิลเป็นเพื่อนกับมาเฟีย แค่นี้เขาจัดการได้สบายๆอยู่แล้ว
“ใครอะพี่อัน”
“คนที่มาส่งคราวก่อน”
“คนนี้เหรอ?” อัยย์มองรามิลที่กำลังจัดการชายฉกรรจ์สี่คนอย่างอึ้งๆ
มากันสี่คนไม่มีความหมายอะไรเพราะรามิลเอาอยู่ สภาพแต่ละคนสะบักสะบอมและเริ่มอ่อนแรง
แกร๊ก!
“!!!!” เธออึ้งเมื่อเห็นรามิลชักปืนออกมาจ่อหน้าชายฉกรรจ์พวกนั้น
ไม่เค
