สอนรักท่านแม่ทัพ

แข็ง ใหญ่ ยาว

ซ่งอิ้งเทียนมองใบหน้างามที่แสดงออกมาว่าคนอย่างเธอไม่คิดจะมาหลอกใคร แววตาที่จริงใจไม่ได้เสแสร้งแกล้งทำ ถึงแม้คำพูดของนางจะเจ้าเล่ห์ไปบ้างแต่กระนั้นก็ไม่ถึงกลับน่ารังเกียจ

‘แสดงสีหน้าได้ดีนี่ ข้าจะดูสิว่าเจ้าจะเล่นได้นานแค่ไหน’

“ข้าช่วยเจ้าโดยไม่หวังให้เจ้ามาชดใช้ หรือตอบแทนสิ่งใด แต่หากเจ้าคิดอยากตอบแทนข้า ก็ช่วยอยู่เป็นเพื่อนน้องสาวข้าก็พอ” เขาตอบกลับหญิงที่ยืนรอคำตอบนานแล้ว

“แค่นี้เองหรือ” แขออกจะประหลาดใจกับคำตอบและอดที่จะหันไปมองซ่งอิ้งหร่วนไม่ได้ ซึ่งเธอได้นั่งฟังการสนทนาของทั้งสองอย่างเงียบๆ โดยที่ไม่คิดแสดงความคิดเห็นใดทั้งสิ้น ซ่งอิ้งหร่วนเห็นแขหันหน้ามายิ้มเจ้าเล่ห์กับตน เธอจึงยิ้มตอบกลับ

“ท่านแม่ทัพใหญ่นี่นะ นอกจากจะหล่อแล้วยังใจดีอีก” แต่แขก็ยังรู้สึกว่า เธอเอาเปรียบจนเกินไป เธอจึงได้ถอนหายใจเฮือกใหญ่ขึ้นมาอย่างดัง

"เฮ้อ! เอาเป็นว่าฉันต้องหาวิธีตอบแทนบุญคุณของคุณบ้างแล้วแหละ ให้ฉันคิดก่อนแล้วกันนะ"

"ไม่จำเป็น"

"จริงหรือคะ? "

"อย่าให้ข้าพูดย้ำเป็นครั้งที่สอง"

"แหม...แค่นี้ก็ทำเป็นโกรธสิคะ" แขพูดกระเซ้าพร้อมกับสายตาที่เริ่มจับจ้องใบหน้าของซ่งอิ้งเทียนพลางเอ่ยอีกฝ่ายในใจ

‘แรกเห็นก็ดูดีนะ แต่มองไปนานๆ หล่อมากกกก แต่ไม่! ฉันไม่นิยมผู้ชายในจินตนาการ’ และจากนั้นแขก็เอ่ยคำพูดติดเจ้าเล่ห์ขึ้นมาอีกครั้ง

"จริงๆ แล้ว ท่านแม่ทัพนี่ หน้าตาหล่อเอาการเลยนะเนี่ย

หากสาวคนไหนได้ท่านเป็นสามีคงจะโชคดีไปตลอดชีวิตแน่ๆ ”

เธอเอ่ยชมซ่งอิ้งเทียนทั้งยกยอปอปั้น เพื่อให้เขาเกิดอาการหลงตัวเอง จากนั้นแขก็กล่าวต่อไปว่า

“ฉันในฐานะตัวแทนของผู้หญิงดินแดนสยามประเทศ ขออวยพรให้ท่านแม่ทัพผู้กล้าแห่งแคว้นเยี่ยน มีแต่ความสุขสมหวังและที่สำคัญ ขอให้ท่าน แข็ง! ใหญ่! ยาว! ” หลังจากพูดจบแขก็แบมือและส่งยิ้มหวานให้ซ่งอิ้งเทียน จนเขาเผลอมองหน้าของแขจริงๆ จัง เป็นเวลานาน จนกระทั่งได้ยินเสียง กระแอมดังหลายๆ ครั้งของแข

“อะไร? เจ้าแบมือทำไม” ซ่งอิ้งเทียนถามอย่างงุนงง

“เงินไงคะ ให้ฉันสิ ฉันจะไปข้างนอกกับน้องสาวคุณ”

ซ่งอิ้งเทียนมองหน้าอีกฝ่ายก่อนจะหยิบตั๋วเงินมาและยื่นให้กับแข

“ขอบคุณนะพ่อรูปหล่อ” แขรับตั๋วเงินแล้วจูบซ่งอิ้งเทียนกลางอากาศพลางยักคิ้วหลิ่วตาให้โดยไม่คิดอะไร

ทว่าอีกฝ่ายกลับแข็งค้าง เพราะตระหนกกับการกระทำของอีกฝ่าย ตัวเขาตั้งแต่เกิดมาอายุย่างเข้ายี่สิบเจ็ดปี ยังไม่มีหญิงใดมีพฤติกรรมเยี่ยงนางมาก่อน อีกทั้งเขาก็ไม่เคยได้รับจูบกลางอากาศเช่นกัน ทำให้เขารู้สึกแปลกๆ ในหัวใจพิกล

หลังแขได้รับตั๋วเงินจากซ่งอิ้งเทียนและทำท่าทะเล้นใส่ ตนเองก็หันไปหาซ่งอิ้งหร่วนและยื่นตั๋วเงินให้กับเธอดู

“นำมาให้ข้าทำไม นี่พี่ใหญ่ให้ท่านนะ” ซ่งอิ้งหร่วนเอ่ยขัดและไม่ยินดีที่จะรับตั๋วเงิน

“ฉันไม่ได้ให้คุณ แค่จะให้คุณช่วยจ่ายให้เมื่อฉันต้องการซื้อของ ฉันใช้เงินพวกนี้ไม่เป็น หวังว่าพี่ชายช่วยแล้วน้องสาวจะสานต่อนะจ๊ะ”

เธอยิ้มหวานให้กับซ่งอิ้งหร่วน

“เรื่องแค่นี้นี่เอง ข้ายินดียิ่ง เราไปกันเถอะ” หลังจากสนทนากับแขแล้ว ซ่งอิ้งหร่วนหันไปขออนุญาตซ่งอิ้งเทียนเพื่อพาแขไปนอกจวนกับตน

“ได้ แต่พี่จะส่งคนไปคุ้มกัน” ซ่งอิ้งเทียนอนุญาต

“ขอบคุณเจ้าค่ะ พี่ใหญ่” ซ่งอิ้งหร่วนเอ่ยขอบคุณพี่ชายและหันไปหาแขก่อนที่จะดึงตัวนางออกจากเรือนของพี่ชายตน

หลังจากที่สองสาวออกจากจวนไป ซ่งอิ้งเทียนก้มหน้าสะสางงานของตนที่โต๊ะ จู่ๆ เขาก็ยกยิ้มน้อยๆ ที่มุมปากโดยที่เจ้าตัวแทบจะไม่รู้ตัวเองด้วยซ้ำไป