สอนรักท่านแม่ทัพ

ลับฝีปาก

เมื่อออกจากจวนแล้วซ่งอิ้งหร่วนจึงได้เหลียวหน้าไปถามแขอย่างสงสัยใคร่รู้กับคำอวยพรแปลกๆ ของแข “เยว่ชิง ขอสงสัยว่าแข็ง ใหญ่ ยาวคืออะไรหรือ ข้าไม่เคยได้ยินเลย”

“อ๋อ...มันก็เป็นคำอวยพรนั่นแหละ เพียงแต่ฉันขี้เกียจพูดยาวจึงย่นย่อคำว่า ‘แข็ง’ คือ ให้พี่ชายของเธอมีสุขภาพร่างกายแข็งแรง ‘ใหญ่’ นั่นคือให้หน้าที่การงานใหญ่โตส่วนคำว่า ‘ยาว’ หมายความให้พี่ชายของเธอมีอายุยืนยาว” เธอยิ้มให้อีกฝ่ายพลางถามด้วยน้ำเสียงภูมิใจที่เอ่ยตอบคำถามหญิงสาวจากโลกนิยายได้ “เป็นไงเลิศใช่ไหมเล่า คำอวยพรสั้นๆ แต่ความหมายดีเยี่ยม เอาไปใช้ได้นะ ฉันไม่หวงลิขสิทธิ์”

“ลิก..ลิกอะไรนะ แล้วมันคืออะไร ข้าไม่เข้าใจ” ซ่งอิ้งหร่วนถามเพราะคำนั้นออกเสียงยาก

“ลิก-ขะ-สิก พูดว่า ‘ลิขสิทธิ์’ อธิบายง่ายๆ ก็คืออะไรก็ตามที่เราคิดมาก่อน ห้ามคนอื่นใช้จนกว่าจะอนุญาตให้ใช้นะ เธอพอเข้าใจหรือเปล่า? แขถามกลับเพราะไม่รู้ว่าตนเองอธิบายให้คนบนโลกนี้ฟังแล้วอีกฝ่ายจะรู้เรื่องหรือไม่

“ข้าไม่รู้ว่าตนเองเข้าใจถูกหรือไม่ อืม...เหมือนกับคำเมื่อสักครู่ที่เจ้าเอ่ยเพราะเจ้าเป็นผู้คิดคำนั้นมาก่อนผู้อื่น หากข้าจะใช้ก็ได้เพราะเจ้าไม่คิดเงินข้าสักอีแปะใช่หรือไม่?” ซ่งอิ้งหร่วนตอบอย่างไม่ค่อยแน่ใจนัก

“ถูกต้องนะครับ เธอนี่หัวไวใช้ได้นะเนี่ย เอาไว้ว่างๆ ฉันจะสอนเรื่องต่างๆ ของบ้านฉันแล้วกันนะ”

“อืม” ซ่งอิ้งหร่วนยิ้มรับ

ณ บริเวณตลาด

บรรยากาศรอบตลาดซื้อขายสินค้ายังโลกแห่งนี้ ไม่แตกต่างจากในหนังจีนโบราณที่ตนเคยดูมา เธอเดินตามซ่งอิ้งหร่วนอย่างเพลินตาพร้อมกับเลือกซื้อของกินที่ดูน่าอร่อย เธอเดินไปก็ยิ้มไปชื่นชมกับบรรยากาศและกลิ่นไอความเป็นจีนโบราณอย่างแท้จริงทว่าจู่ๆ ก็มีเสียงหญิงสาวเอ่ยขึ้นมาขัดจังหวะความสำราญของเธอและซ่งอิ้งหร่วน

“ว่ายังไงหร่วนเอ๋อร์ กลับจวนแค่ไม่กี่ชั่วยาม คิดถึงข้าจนต้องกลับมาตลาดอีกหรือ”

“ข้ากับเจ้าสนิทกันตั้งแต่เมื่อไหร่?” ซ่งอิ้งหร่วนสวนกลับเสียงแข็งทันที ทว่าอีกฝ่ายกลับยิ้มชอบใจ

“ข้าจำต้องซ้อมไว้แต่เนิ่นๆ เผื่อวันใดข้ากลายเป็นพี่สะใภ้เจ้า จะได้พูดได้คล่องปากอย่างไรเล่า”

“เจ้าไม่มีวันได้แต่งเข้าตระกูลของข้าเป็นแน่” อีกฝ่ายก็ไม่ยอมเอ่ยเสียงหยันกลับ

“อย่าคิดว่าเจ้าเก่งกว่าข้า ข้าต้องการหรือไม่ล้วนอยู่ที่ตัวข้า ถ้าเจ้าทำดีต่อข้าสักนิด ไม่แน่ว่าภายภาคหน้าข้าอาจจะหาสามีให้เจ้าดีๆ สักคนเจ้าว่าดีหรือไม่เล่า?”

“หึ! ไยข้าต้องลำบากเจ้าด้วยเล่า แต่ก็ว่าไปเจ้านี่ก็น่าไม่อายนะ มีคู่หมั้นแล้วแต่ไฉนทั้งตัวและหัวใจถึงต้องการมอบให้ชายอื่น ทั้งๆ ที่ตระกูลนั้นก็มิต้องการ แม้แต่ตำแหน่งอนุยังไม่อยากจะมอบให้”

“เจ้า! ซ่งอิ้งหร่วน ปากดีนักนะ!”

“แล้วจะทำไม? ใครใช้ให้เจ้ามาหาเรื่องข้าก่อน” ทั้งสองทำท่าจะตีกันให้ได้ ดีว่าทั้งสองฝ่ายต่างก็มีองครักษ์มาช่วยกันกันเอาไว้ มิฉะนั้นจะต้องมีเรื่องเกิดขึ้นกันกลางตลาดเป็นแน่