สอนรักท่านแม่ทัพ

เห็นเพื่อนฉันไหมคะ ( 1 )

เช้าวันต่อมาในห้องเรียน

“มิ้นท์ เดี๋ยวเย็นนี้ก่อนกลับบ้านเธอก็มาเอาหนังสือนิยายคืนด้วยนะ คราวหน้าตั้งใจเรียนด้วยล่ะ ครูอ่านไม่เห็นจะรู้เรื่องเลย”

“ค่ะครู แล้วตกลงท่านแม่ทัพหล่อมั้ยคะ” มิ้นท์แอบแซวครูสาวแสนสวยสักครา

“คงหล่อมั้ง แค่ชื่อก็เรียกยากแล้ว ครูเลยไม่กล้าอ่าน กลัวจะเจอเดชคัมภีร์เทวดา กำลังภายใน กระอักเลือดตายแน่ๆ แค่ครูสอนวรรณคดีก็จำได้ไม่หมดแล้ว ขี้คร้านจะจดจำตัวละครในนิยายจีน ว่าแต่ชื่ออะไรนะ ซ่ง..ซ่งอะไรน๊า...อ๋อ ซ่งอิ้งเทียน! ท่านแม่ทัพสายซิกแพคอย่าลืมล่ะ! ไปเอาด้วย รกโต๊ะทำงานครู”

“ครูน่าจะอ่านให้จบนะคะ จะได้รู้ว่าสนุกหรือเปล่า พระเอกในเรื่องเป็นยังไง ใช่สเปคครูป่าวอะไรอย่างนี้น่ะค่ะครู”

“ขี้เกียจอ่าน กลัวอ่านไปอ่านมาแล้วเกิดติดใจหาแฟนแบบในนิยายไม่ได้ จะยุ่งใหญ่”

“เค ค่ะครู” มินท์ยิ้มหวานส่งให้ก่อนจะขอตัวออกไปหาเพื่อนในกลุ่ม

หลังจากคุยกับมิ้นท์จบ ก็ใกล้หมดชั่วโมงเรียน แขจึงเตรียมตัวออกจากห้องเพื่อให้นักเรียนเรียนวิชาต่อไป

“เอาล่ะนักเรียน เตรียมตัวอ่านหนังสือสอบปลายภาคได้แล้วเนอะ คาบต่อไปก็ทบทวนเนื้อหาที่เรียนมาทั้งหมด ไว้เจอกันคาบหน้า นะคะ”

“นักเรียนเคารพ”

“ขอบคุณครับ / ขอบคุณค่ะ”

หลังจากที่ครูแขได้สอนจบ ก็เข้าห้องพักครูเพื่อตรวจงาน แต่ก่อนจะตรวจ แขก็อดที่จะหยิบนิยายของนักเรียนขึ้นมาเปิดอ่านอีกครั้ง คล้ายๆ จะเสียดายอยู่นัยๆ

เธออ่านคำโปรยด้านหลังจากหนังสือคร่าวๆ ว่า ทำให้รู้ว่า พระเอกในนิยายมีฐานะเป็นท่านแม่ทัพนามว่าซ่งอิ้งเทียน ฉายาแม่ทัพเจ้าสงคราม ทำศึกกับแคว้นเป่ยจนชนะศึก แม้จะเป็นแม่ทัพผู้เก่งกาจทว่ายังไม่แต่งฮูหยิน เธอจึงเอ่ยด้วยเสียงแผ่วเบา

“สอนรักท่านแม่ทัพ อืม...ถ้าตัวละครในนิยายมีจริง อยากรู้จังว่าท่านแม่ทัพจะหน้าตายังไงแต่ช่างมันเถอะ นิยายคือจินตนาการไม่มีจริงอยู่แล้ว” เธอเกิดอารมณ์ดีขึ้นมา จึงฮัมเพลงศิลปินท่านหนึ่ง

ฮัมเพลงอยู่ดีๆ จู่ๆ อะไรดลใจให้เธอหยิบของในกระเป๋า มือควานหาไปเจอป้ายหยกขึ้นมาสำรวจอีกครั้ง มือหนึ่งถืออีกมือนั้นทำลูบๆ คลำๆ ป้ายหยก ปากก็พูด

“โอ้ ป้ายหยกน้อย บอกข้าเถิด ใครงามเลิศในปฐพี อะไรนะ! จริงหรอ? น้องรัชนีกร แหม…มันแน่อยู่แล้ว สวยรวยเสน่ห์ ว่าแต่ป้ายหยกนี้เป็นของใครกันแน่” เธอยังคงลูบคลำไปสักพักหนึ่ง จู่ๆ ก็เกิดมีลมพัดจากที่ใดไม่ทราบทั้งยังเพิ่มความแรงขึ้นราวพายุใหญ่ส่งผลให้เอกสารบนโต๊ะปลิวว่อนลอยไปบนอากาศ

ต่อจากนั้นไม่นานป้ายหยกได้ส่องแสงสีขาวสว่างจ้า พร้อมกับสายลมพัดวีไม่หยุดจนหนังสือพลิกเปิดตามแรงลม สายลมหมุนตัวคล้ายเกรียวคลื่นหอบหิ้วร่างครูสาว หุ่นเพรียวบางมุดเข้าไปยังหนังสือราวกับเวทมนตร์