สอนรักท่านแม่ทัพ

ข้าคือนางฟ้า

หลังจากได้ยินเสียงสนทนาจากประตูหน้าห้อง ทำให้แขรีบเปิดประตูไปเพื่อสอบถามว่าเพื่อนชายหัวใจสีชมพูของฉันอยู่ที่ไหน

“เอ่อ ขอโทษนะคะ รบกวนถามหน่อยว่า เห็นเพื่อนฉันไหมคะ”

“เอ...หรือว่าไม่ได้ยินที่เราพูดกันนะ” แขคิดในใจหลังจากที่ไม่ได้ยินเสียงใดตอบกลับมาจึงลองถามอีกครั้ง

“เอ่อ...ขอโทษนะคะดิฉันหมายถึงนัตตี้นะค่ะ พวกคุณเห็นเขาไหมคะ” คราวนี้ผู้ถูกตั้งคำถามยิ่งขมวดคิ้วมุ่นพร้อมกับสายตางุนงงกับเสียงที่ได้ยินก่อนที่จะหันหน้ามาสบตากัน

“พี่ใหญ่ นี่ใครกัน หรือว่าพี่ใหญ่..?”

“ข้าไม่รู้จักนาง” เสียงเหี้ยมของผู้ชายนามซ่งอิ้งเทียนสวนกลับน้องสาวทันควันทั้งที่ซ่งอิ้งหร่วนน้องสาวร่วมอุทรยังกล่าวไม่จบ

เพราะตนรู้ทันความคิดของผู้เป็นน้อง

ซ่งอิ้งเทียนหันหน้าถามผู้เป็นเจ้าของคำถามด้วยน้ำเสียงคาดคั้นแกมข่มขู่

“เจ้าเป็นใครและใครส่งเจ้ามา!” ซ่งอิ้งเทียนตวาดใส่แขกผู้มาเยือนที่ไม่ได้รับเชิญ

“เฮ้อ!” แขถอนหายใจอย่างเอือมระอา ทั้งยังนึกต่อว่าอีกฝ่าย ‘อารมณ์ศิลปินจริ๊งจริงเหมาะกับนักแสดงมากๆ โดนจับได้แล้วยังไม่เลิกเล่นอีก เล่นไม่เลิกสงสัยค่าตัวแพง รู้จักอีแข แรงทุกบทบาทน้อยไปแล้วดี! อยากเล่นมากใช่มั้ยอีแขจัดให้ โอม...จงสวมวิญญาณศิลปิดน บัดเดี๋ยวนี้!” เมื่อพูดในใจกับตนเองจบ แขรีบปรับสีหน้าที่กำลังจะเดือดให้เป็นอ่อนโยนอย่างรวดเร็วแล้วเริ่มตีหน้าเศร้าเล่าความเท็จว่า

“แหม...เจ้าหญิงโฉมงาม” เธอหันไปยิ้มให้กับซ่งอิ้งหร่วน “และเจ้าชายอสูร” เธอทำหน้าบึ้งและเบ้ปากตามองบน

“ข้าคือนางฟ้ามีนามว่า ‘เมขลา’ ข้าหนียักษ์รามสูรมาเพราะว่ายักษ์ตนนั้นพยายามจะยื้อแย่งลูกแก้วศักดิ์สิทธิ์ของข้า

มีวันหนึ่งข้าหนีมันอย่างรวดเร็วทำให้มันโมโหมาก เจ้ารามสูรวิ่งและกระทืบเท้าจนทำให้ท้องนภาปั่นป่วน เสียงดังอึกทึกครึกโครมลงมายังโลกมนุษย์เลยทีเดียว

แต่ข้าก็ต้องหนีเพราะกลัวว่าลูกแก้วศักดิ์สิทธิ์จะตกไปอยู่ในมือของรามสูร ข้าได้แต่แอบซ่อนตัวแต่เพราะลูกแก้วนั้นงดงามทั้งแสงเรืองรองดึงดูดใจ มันส่องประกายออกมาทำให้รามสูรเห็นข้า มันจึงขว้างขวานที่เป็นอาวุธใส่ข้า หมายจะให้ข้าตายเพื่อชิงลูกแก้ว แต่เคราะห์ดีที่ขวานนั่นกลับถูกลูกแก้วศักดิ์สิทธิ์มันจึงเกิดเป็นฟ้าแลบ เพราะแรงกระทบส่งผลให้แสงนั้นก็ลงมายังโลกมนุษย์เช่นกัน แม่นางคนสวยเคยเห็นหรือไม่?” แขไม่รอให้หญิงใบหน้าสวยเอ่ยตอบ เธอรีบชิงพูดเสียก่อน

“แต่วันนี้ข้าช่างโชคร้ายยิ่งนัก ข้าวิ่งหนีรามสูรดั่งเช่นเคย แต่ความสะเพร่าของตัวเองดันสะดุดหัวแม่โป้งเท้าของตัวเองเจ้าจึงตกลงมาจากสวรรค์ชั้นเจ็ด แล้วก็มาโผล่ที่เรือนของพวกท่านนี่แหละ เล่าไปข้าก็เศร้าใจยิ่งนัก” แขทำหน้าเศร้าก่อนที่จะเปลี่ยนสีหน้ากลับมาปกติเหมือนเดิม