โซ่รักเมียชัง

บทที่ 1 งานแต่ง 4

กลางดึกแสนรักได้แต่นอนลืมตาในความมืด ไม่กล้าขยับพลิกตัว ส่วนสามีตีทะเบียนที่นอนร่วมเตียงตอนนี้ได้หลับไปแล้ว จะหลับสนิทหรือไม่สนิทก็มีเสียงกรนมาให้ได้ยิน เขาคงเหนื่อยมากถึงได้หลับเร็วขนาดนี้ ทิ้งให้เธอนอนตาค้างบนเตียง และกลัวว่าถ้าขยับพลิกตัวจะทำให้สงครามตื่น

‘ทำยังไงดียัยแสน ทำยังไงจะนอนหลับ’ เธอพึมพำกับตัวเองพร้อมหันหน้าไปทางคนที่หลับกรนเสียงดังข้างๆ ในความมืด แม้จะมองไม่เห็นหน้าอีกฝ่ายเพราะความมืดในห้อง แต่เธอก็พอจะมองออกว่าใบหน้าสวรรค์ปั้นของสงครามมันน่าหลงใหลมากแค่ไหน ไม่ว่าจะยามหลับหรือยามตื่น สงครามก็คงจะดูดีไม่ต่างกันสักเท่าไหร่

‘แกะตัวที่หนึ่ง...แกะตัวที่สอง...’ เธอนับแกะในใจพร้อมกับสองมือประสานกันแน่นที่หน้าท้อง และก็ต้องตกใจเมื่อคนที่หลับข้างๆ ขยับพลิกตัวยกพาดแขนมาโดนหน้าอกของตัวเอง และนั่นยิ่งทำให้แสนรักเกร็งมากกว่าเดิม

คร่อก! อือ! คร่อก!

เสียงกรนและเสียงลมหายใจสม่ำเสมอของสงครามเป่ารดใบหน้าของเธอเมื่อตอนนี้ใบหน้าของเขาขยับมาใกล้ชิดเธอพร้อมกับท่อนแขนแข็งแรงกอดรั้งเธอเข้าหาแนบแน่น

‘ตายแล้วยัยแสน...’ แสนรักได้แต่กรีดร้องในใจและไม่กล้าขยับตัวดิ้นหนีจากอ้อมกอดแข็งแรงของสามี ตอนนี้หัวใจของสาวเจ้าเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ เหงื่อไคลผุดขึ้นเต็มหน้าพร้อมกับเสียงหายใจติดขัด ตอนนี้เธอบอกไม่ถูกว่าความรู้สึกที่ได้ใกล้ชิดกับชายที่เฝ้าปรารถนามันเป็นยังไง แต่ที่แน่ๆ เธอทั้งตื่นเต้นและโกรธ เมื่อคำพูดเมื่อตอนเย็นได้ดังก้องในหัวให้เจ็บช้ำและนั่นทำให้เธอผลักไสคนตัวโตออกห่างตัวเอง ส่วนคนที่หลับสนิทไม่รู้ตัวและตั้งตัวไม่ทันจึงถูกภรรยาตัวน้อยผลักจนกลิ้งตกเตียง

ตุ้บ!

โอ๊ย!

สงครามร้องเจ็บจุกเมื่อร่างกระแทกพื้นพรมของห้องและนั่นทำให้เขาตื่นเต็มตาในกลางดึก

“เธอทำบ้าอะไรของเธอ” เขาตะโกนถามเธอในความมืดพร้อมใช้สองมือยันกายตัวเองลุกขึ้นเดินไปเปิดไฟที่มุมห้องให้ความสว่าง

“กะ...ก็คุณกอดฉัน” เธอบอกเขาเสียงสั่นพร้อมกับกอดผ้าห่มแน่น

“เธอก็บอกฉันดีๆ ได้นี่ ไม่ใช่ผลักฉันจนตกเตียง” สงครามบอกภรรยาแต่งตัวเองพร้อมกับมองคนที่กอดผ้าห่มหวาดกลัวตัวเองแล้วส่ายหน้าแล้วพูดต่อ

“ขอโทษ! ฉันจะนอนที่พื้นก็แล้วกัน เพื่อไม่ให้เกิดเรื่องแบบเมื่อกี้อีก” แล้วสงครามก็พูดขอโทษในสิ่งที่ตัวเองได้ล่วงเกินแสนรักไปตอนหลับแล้วดึงกระชากผ้าห่มและหมอนลงมานอนที่พื้นพรม

แสนรักไม่ตอบ เธอเม้มปากแน่นมองดูสามีของตนเองเดินไปปิดไฟพร้อมฟังเสียงเดินกลับมาที่เดิมเพื่อทิ้งตัวลงนอนที่พรม ส่วนเธอก็ได้แต่เลิกผ้าห่มขึ้นคลุมหัวข่มตาหลับในความมืด ส่วนนายแพทย์หนุ่มที่เสนอตัวเองมานอนที่พื้นพรมก็ได้แต่ขยับพลิกตัวไปมาด้วยความปวดหลัง

“เธอหลับรึยัง?” สงครามถามภรรยาสาวในความมืดเมื่อไม่อาจทนนอนกับพื้นพรมแข็งๆ ของห้องได้

“ยะ...ยังค่ะ”

“ฉันขอขึ้นไปนอนบนเตียงได้ไหม”

“คะ?” เธอไม่เข้าใจว่าเขาจะขอขึ้นมานอนด้วยทำไม ก็ในเมื่อเขาเสนอตัวเองไปนอนที่พื้นพรมเอง

“พื้นพรมมันแข็งน่ะ ฉันนอนไม่ได้ อายุฉันก็มากแล้ว หลังก็ไม่ค่อยจะดี” สงครามบอกภรรยาและคำพูดของเขาทำให้คนตัวเล็กอมยิ้มกับคำว่า ‘อายุฉันก็มากแล้ว’ สำหรับแสนรักแล้วเธอว่าอายุและหน้าตาของเขาสวนทางกันมาก หากคนไม่รู้คงคิดว่าเขาอายุยังไม่สี่สิบแน่นอน คงคิดว่าสามสิบต้นๆ ก็ผิวพรรณของเขาดีขนาดนั้น

“ได้ค่ะ และเมื่อกี้ขอโทษด้วยนะคะที่ผลักคุณจนตกเตียง”

“อืม!” สงครามครางรับคำขอโทษในความมืดพร้อมกับหอบผ้าห่มและหมอนคลานกลับขึ้นมาบนเตียงเหมือนเดิม ครั้งนี้เขานอนชิดขอบเตียงด้วยกลัวว่าตัวเองหลับแล้วจะเผลอไปกอดเจ้าหล่อนอีกครั้ง และความเงียบก็ปกคลุมในห้องอีกครั้งจนมีเสียงลมหายใจดังสม่ำเสมอออกมาและมีเสียงกรนปะปนออกมาตามเสียงลมหายใจ