ตอนที่ ตอนที่ 12 จุดเปลี่ยน#1
1107 Words
ความจริงอัฐพลอยากให้อารยาไปกับแม่ของเธอด้วย เพราะชีวิตเขาตอนนี้มันก็เหมือนแขวนอยู่บนเส้นด้าย ถ้าพวกมาเฟียเอาจริงขึ้นมา เขาก็คงไม่รอด เป็นอย่างนี้ก็ดีเหมือนกัน อย่างน้อยก็ให้เขาเป็นอะไรไปคนเดียว โดยที่ลูกและเมียของเขายังปลอดภัย
“สิบล้านมันไม่น้อยไปหน่อยเหรอ” วิยะดาพูดขึ้นน้ำเสียงไม่พอใจ เมื่ออัฐพลบอกจำนวนเงินที่เขาจะแบ่งให้เธอ
“ผมมีแค่นี้จริงๆ”
“คุณบอกว่าคนละครึ่ง ก็แสดงว่าคุณมีอยู่ตอนนี้ยี่สิบล้านใช่ไหมคะ” อัฐพลพยักหน้าเป็นคำตอบเมื่อภรรยาของเขาถามออกมาเช่นนั้น
“ถ้าเช่นนั้นคุณแบ่งให้ฉันมาสักสิบห้าล้าน ส่วนพวกคุณเอาแค่ห้าล้านก็น่าจะพอ บ้านนอกแบบนี้ ไม่น่ามีอะไรให้ซื้อมากนักหรอก ฉันสิต้องกินต้องใช้หลายอย่าง คุณก็รู้ว่าฉันกลับไปที่บ้านเดิมของเราไม่ได้แล้ว ชีวิตฉันลำบากกว่าพวกคุณตั้งเยอะ ฉะนั้นฉันควรได้มากกว่าพวกคุณจริงไหม”
“แม่!!.” อารยามองแม่ของเธอด้วยสายตาผิดหวัง ถึงแม้ว่าที่ผ่านมา แม่เธอจะเอาแต่ออกงานสังคมและใช้เงิน แต่เธอก็ไม่เคยคิดว่าแม่เธอจะเป็นคนเห็นแก่ตัวขนาดนี้ สิ่งที่อารยาห่วงที่สุดในตอนนี้คือ คนที่ได้รับผลกระทำโดยตรงจากแม่ของเธอ ซึ่งนั่นก็คือพ่อ
“แกไม่ต้องมามองฉันด้วยสายตาแบบนั้นนะยายอาย ถ้าแกคิดจะอยู่ลำบากกับพ่อของแก มันก็เรื่องของแก มันเป็นความคิดความต้องการของแก ฉันก็ไม่ได้คิดจะทักท้วง ส่วนฉันก็แค่คิดในมุมของฉัน แกก็ควรเคารพในความคิดของฉันเช่นกัน”
“แต่นั่น! มันคือมุมมองของคนเห็นแก่ตัวเลยนะคะแม่” อารยาเอ่ยขึ้นทันควันเมื่อแม่ของเธอพูดจบ
“ใครจะว่า หรือจะมองอย่างไรก็ช่าง ฉันไม่สน คนเราให้ค่าสิ่งที่ทำต่างกัน การที่ฉันรักตัวเอง ทำเพื่อตัวเอง ถ้าใครจะมองว่ามันเป็นการเห็นแก่ตัว มันก็เรื่องของเขา ฉันไม่สนใจ ฉันสนใจแค่ว่าชีวิตฉันเป็นอย่างไรเท่านั้นพอ” วิยะดาตอบกลับอารยาด้วยสีหน้าไม่แยแส ก่อนจะหันไปถามอัฐพลที่ยืนนิ่งอยู่ข้างอารยาต่อ
“ตกลงว่าไงคุณอัฐ คุณให้ฉันได้ไหมสิบห้าล้าน”
“ตกลง ผมจะแบ่งให้คุณสิบห้าล้าน ส่วนผมกับลูกจะเอาแค่ห้าล้าน” อัฐพลยอมทำตามความต้องการของภรรยาอย่างง่ายดาย
“ขอบคุณมาก พรุ่งนี้ไปส่งฉันที่สนามบินด้วยนะ ฉันอยากไปจากที่นี่เต็มทนแล้ว” พอวิยะดาพูดเสร็จ เธอก็เดินกลับเข้าห้องไปด้วยความสบายใจ อารมณ์เธอดีขึ้นมาก ต่างจากก่อนหน้านี้โดยสิ้นเชิง
“พ่อไม่น่าจะยอมแม่ขนาดนั้นเลยนะคะ” อารยาเอ่ยห้ามพ่อของเธอที่ยอมแม่เธอมากเกินไป เพราะพ่อของเธอมักจะยอมแม่เธอหมดทุกอย่าง ไม่ว่าจะอยู่ในสถานการณ์ไหนก็ตาม
“ไม่เป็นไรหรอกลูก พ่อผิดเองที่ทำให้แม่เขาต้องมาลำบากด้วย หรือถ้าอายจะไปกับแม่เขาก็ได้นะลูก พ่อไม่มีปัญหาอะไร ดีเสียอีกพ่อจะได้สบายใจว่าอายกับแม่อยู่อย่างปลอดภัย ไม่ต้องมาเสี่ยงอะไรกับพ่อแบบนี้” อัฐพลเอ่ยขึ้นพร้อมส่งยิ้มให้บุตรสาวเป็นการปลอบใจเธอ
“อายจะอยู่กับพ่อค่ะ อายจะไม่ไปไหนทั้งนั้น เราจะสู้ไปด้วยกันค่ะพ่อ อายไม่กลัวอะไรทั้งนั้น” หญิงสาวตอบผู้เป็นพ่อด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานแต่แฝงไปด้วยความแน่วแน่
“ขอบใจมากลูก ขอบใจมาก” อัฐพลเอ่ยขึ้นก่อนจะเดินเข้าสวมกอดอารยา เพราะในตอนนี้ เวลาแบบนี้ เขาต้องการกำลังใจมากที่สุด และเขาสามารถเติมมันได้จากแก้วตาดวงใจดวงนี้
สักพักอัฐพลก็กลับเข้าห้องเพื่อเตรียมแบ่งเงินให้กับภรรยาของเขาตามที่เธอร้องขอ อารยาได้แต่ยืนมองดูพ่อของเธอที่เดินกลับเข้าไปในห้องด้วยแววตาที่หม่นหมองอย่างเห็นได้ชัด
หญิงสาวยืนมองภาพนั้นด้วยความสะเทือนใจ นับจากวันนี้ชีวิตของเธอจะไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว เธอไม่ใช่คุณหนูอารยาอีกต่อไป และคำว่าครอบครัวของเธอก็จะเปลี่ยนไปด้วย เรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้น ไม่ใช่ว่าเธอจะยอมรับได้ ความจริงอารยาเองก็ยังยอมรับมันไม่ได้ ไม่ต่างจากแม่ของเธอ แต่พอเห็นแววตาของคนเป็นพ่อแล้วทำให้เธอต้องพยายามเข้าใจและยอมรับทุกอย่างให้ได้ แม้เรื่องนั้นมันจะยังค้างคาใจเธออยู่มากก็ตาม
“นับจากนี้ไป นนท์กับอายคงไม่มีวันได้เจอกันอีกแล้ว อายไม่รู้ว่าชีวิตตัวเองในวันข้างหน้าจะเป็นอย่างไร อายได้แต่ขอให้นนท์โชคดี และขอโทษด้วยที่อายไม่รักษาสัญญา อายไม่ได้ไปเชียร์นนท์ตามที่รับปากไว้...” หยดน้ำใสไหลรินออกมาเป็นสายจากสองตากลม
“อายขอโทษนะ ขอโทษที่จากมาโดยไม่ได้ลานนท์สักคำ ขอโทษที่ไม่ได้บอกนนท์จากปากว่า ใจอายก็มีแต่นนท์เช่นกัน ต่อจากนี้อายขอให้นนท์โชคดีนะ ขอให้นนท์ได้พบผู้หญิงที่ดี ที่เขารักนนท์ และนนท์ก็รักเขา นนท์ลืมอายไปเสียเถอะนะ เพราะอายคงไม่มีอะไรคู่ควรนนท์อีกแล้ว ต่อจากนี้เราคงเป็นได้แค่คนที่เคยรู้จัก ไม่มีวันได้หวนกลับมาเจอกันอีกแล้ว” อารยานั่งรำพันถึงเพื่อนชายเพียงคนเดียวของเธอ เพื่อนที่เธอเลื่อนสถานะให้เขามานานแล้ว และถ้าไม่เกิดเรื่องขึ้นมาก่อน สถานะของทั้งคู่ตอนนี้ก็คงเปลี่ยนเป็นคู่รักกันไปแล้ว อารยามองออกไปด้านนอกด้วยสายตาที่เลื่อนลอย หัวใจบอบช้ำเฝ้าคิดถึงอีกคนที่เคยทำให้หัวใจเธอเคยอิ่มฟูมาก่อน หยาดน้ำตาใสไหลลงมาอาบแก้มเนียนใสไม่หยุด วันนี้อารยาเข้าใจคำว่าหัวใจแตกสลายแล้ว เธอรู้ซึ้งแล้วว่ามันเจ็บปวดเจียนตายมากแค่ไหน
- Writer
