บนเตียงนอนข้างกายว่างเปล่าแบบนี้ในทุกเช้าเสมอที่หล่อนรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา และหล่อนคงคิดไปว่าเรื่องราวเมื่อคืนนั้นเป็นเพียงแค่ความฝัน หากไม่เห็นร่องรอยยับยู่ยี่ของผ้าปูเตียงข้างกาย
ลูฟาสเสพสมกับเรือนกายของหล่อนจนอิ่มเอมก็ตวัดขาลงจากเตียงและเดินจากไปอย่างไม่ไยดี ทิ้งให้หล่อนนอนอ่อนระทวยไร้เรี่ยวแรงอยู่บนเตียงตามลำพัง
จิรัชยากัดฟันลุกขึ้นนั่ง ความเจ็บขัดเล็กน้อยบริเวณซอกขาที่ถูกเขาสอดใส่ยาวนานร้องประท้วงขึ้นมา ยิ่งตอกย้ำให้รู้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนไม่มีทางเป็นแค่ความฝันไปได้
ลมหายใจแผ่วเบาถูกเป่าออกมาจากกลีบปากอิ่มหนาที่ตอนนี้บวมเจ่อ ดวงตากลมโตที่เต็มไปด้วยความเศร้าหมองกวาดมองไปรอบๆ ห้องด้วยความอาลัย
หล่อนคงไม่มีโอกาสได้กลับมาเยี่ยมที่นี่อีกแล้ว...
แม้จะฝืนยิ้มออกมา แต่หยาดน้ำตาก็ไหลรินออกมาประจานความเสแสร้งแกล้งทำเป็นไม่เจ็บจนได้ หลังมือเล็กยกขึ้นป้ายน้ำตาทิ้ง หัวใจมีแต่ความเศร้าโศก
