Galaxy 10 : เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ [ 1/2 ]
เรนที่นอนหลับตาพร้อมกับอมยิ้มบาง ๆ อย่างมีความสุขเหมือนกำลังตกอยู่ในห้วงของความฝัน ทำให้กาแล็กซีอดไม่ได้ที่จะใช้มือหนาเขี่ยไปที่จมูกเชิดรั้นแสดงถึงความเอาแต่ใจของร่างบาง
“คริ คริ อย่างกวนสิเจ้าปุย”
เรนหัวเราะออกมาพร้อมกับส่งเสียงห้ามปามเจ้าแมวน้อยขนปุยที่กำลังเลียจมูกเขาอยู่ ถึงแม้ตัวเองจะแพ้ขนแมว แต่บางทีก็ลืมตัวเผลอเล่นกับมันไปทุกที
“หื้มม...."
กาแล็กซีเลิกคิ้วเป็นเชิงสงสัยว่าคนตัวเล็กที่นอนหัวเราะอยู่ตอนนี้กำลังฝันถึงเรื่องอะไรกันแน่
“ปุย...ปุยจะไปไหนรอเรนก่อน”
เรนไขว่คว้ามือหนามากุมไว้เหมือนกลัวว่ามันจะเลือนหายไป สายตาที่มองคนตรงหน้าอย่างเอ็นดู ทำไมร่างสูงยิ้มออกมากับความน่ารักของเรน
“ไม่คิดว่าจะเด็กขนาดนี้”
เสียงพึมพำเบา ๆ เหมือนกำลังพูดกับตัวเองทำให้ร่างบางที่นอนอยู่ค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมา
“กี่โมงแล้ว.” เรนถามออกมาเสียงงัวเงียแล้วใช้มือขย
