Galaxy 3 : นอนบ้านเพื่อน
1990 Words
Galaxy 3 : นอนบ้านเพื่อน
“ซีแลค..."
ฉันเรียกชื่อเขาเสียงเบา....คิดว่าพี่มันน่าจะชินกับการที่ฉันเรียกเขาแบบนี้แล้วมั้ง
“น่ารำคาญจริง ๆ”
ร่างสูงประคองฉันให้ขึ้นมาบนรถอย่างระมัดระวัง
“ถ้ารำคาญพี่ปล่อยฉันทิ้งไว้ตรงนี้ก็ได้นะ”
ฉันพูดออกมาอย่างน้อยใจ อะไรว่ะ เจอหน้ากันทีไรต้องด่าฉันว่า น่ารำคาญอยู่เรื่อยเลย แล้วที่ฉันเจ็บขาแบบนี้ไม่ใช่เพราะพี่มันหรอกเหรอ!!
“น้อยใจ?”
ร่างสูงพูดด้วยน้ำเสียงนิ่ง ๆ ตามนิสัยของตัวเอง
“น้อยใจอะไร พี่อย่ามาพูดมั่ว ๆ นะ”
เหอะ!! ถึงจะน้อยใจแต่ฉันจะไม่พูดมันออกไปหรอก
“ชื่อซีแลคก็ไม่เลว”
เอ๊ะ! เมื่อกี้ที่พี่มันพูดหมายความว่าไงว่ะ พูดเหมือนอยากให้ฉันเรียกว่าซีแลคงั้นแหละ ทั้งทีก่อนหน้านั้นทำท่ารำคาญฉันแทบตาย
“ไหนบอกไม่ชอบไง”
“บอกตอนไหนว่าไม่ชอบ”
“แสดงว่าชอบล่ะสิ 5555”
ฉันเปลี่ยนอารมณ์อย่างรวดเร็ว จากความน้อยใจเมื่อครู่เปลี่ยนมาเป็นอารมณ์อยากแกล้งคนหน้านิ่งข้าง ๆ แทน
"......"
“พี่เงียบใส่ฉันอีกแล้วนะ!!”
ฉันว่าตอนนี้ตัวเองเริ่มกลับมาโมโหอีกแล้วสิ ไบโพลาร์แดกก็วันนี้แหละ
“เจ็บขาอยู่อย่าพูดมาก”
“ฉันเจ็บขาไม่ได้เจ็บปาก ทำไมจะพูดไม่ได้”
“บ้านอยู่ไหน”
เอ้า!! เมินเฉย ฉันเป็นคนนะไม่ใช่อากาศธาตุที่พี่จะมองผ่านไปง่าย ๆ
“พี่จะปล่อยฉันทิ้งไว้ตรงไหนก็ทำเถอะ”
ตอนนี้พี่ชายฉันคงจะรู้แล้วมั้งว่าฉันหนีออกมา ไว้พรุ่งนี้ค่อยซื้อจอยเกมส์รุ่นใหม่ไปง้อแล้วกัน เรนขอโทษนะเคน แต่ตอนนี้เรนยังไม่พร้อมโดนด่า
“บ้านอยู่ไหน”
“โอ้ยย!! พี่ได้ฟังที่ฉันพูดไหมเนี่ยย จะให้ลงตรงไหนก็ได้ แต่ฉันไม่กลับบ้าน!!”
ฉันพูดออกมาอย่างโมโห เราทั้งคู่ต่างเงียบกันอยู่สักพักก่อนที่พี่มันจะออกรถ เอาเถอะ ถ้ารถลงแล้วค่อยโบกแท็กซี่ไปหาไอ้หมูแดงที่บ้าน
“ลงไปได้แล้ว”
“พี่พาฉันมาที่ไหนอะ”
ฉันมองไปรอบ ๆ ก็พบกับบ้านหลังใหญ่ ไม่สิ แบบนี้น่าจะเรียกว่าคฤหาสน์มากกว่า เพราะมันทั้งใหญ่และกว้างมาก แต่คนชุดดำที่ยืนเรียงกันอยู่หน้าบ้านดูเหมือนพวกบอดี้การ์ดเลยวะ อารมณ์เหมือนอยู่ในหนังเจ้าพ่อมาเฟีย
“เห้ย ๆ พี่รอฉันก่อนสิ!!”
ฉันรีบเปิดประตูลงรถแล้ววิ่งตามพี่มันเข้ามาในบ้าน พวกชายชุดดำก็โค้งตัวให้อย่างสุภาพ
นี่มันอะไรว่ะเนี่ยยย....ฉันหลงมาอยู่ในดงมาเฟียหรือเปล่าว่ะ
“กลับมาแล้วเหรอคะคุณหนู”
“ครับนม”
“วันนี้กลับช้านะคะเนี่ยย”
“ผมไปกินข้าวกับเพื่อนมาครับ”
ฉันยืนฟังพี่มันคุยกับผู้หญิงที่น่าจะอายุประมาณเกือบ ๆ 50 แล้ว ถ้าฟังไม่ผิด ผู้หญิงคนนี้น่าจะเป็นแม่นมพี่มันมั้ง ว่าแต่สมัยนี้เขายังมีแม่นมกันอีกเหรอว่ะ แล้วดูสิมีเรียกคุณหนูด้วย อะไรมันจะมุ้งมิ้งขัดกับหน้าตาเจ้าตัวขนาดนี้
“แล้วผู้หญิงหน้าตาน่ารักคนนี้เป็นใครเหรอคะ”
แม่นมหันมายิ้มให้ฉันอย่างอ่อนโยนทำให้ฉันส่งยิ้มตอบกลับไป
“รุ่นน้องครับ”
ร่างสูงตอบออกมานิ่ง ๆ แล้วหันมามองหน้าฉันเล็กน้อย
“เอ่อ....สวัสดีค่ะ ฉันชื่อเรน” ฉันยกมือไหว้แม่นม เห็นแบบนี้เรื่องมารยาท แม่ฉันก็สอนมาดีนะคะ
“คุณเรนนี่หน้าตาน่ารักจังเลยนะคะ”
“เหรอคะ 5555”
ฉันหัวเราะออกมาเล็กน้อย นมเขาใช้อะไรมองว่ะถึงบอกว่าฉันหน้าตาน่ารัก สงสัยน่าลักไปฆ่า5555
“งั้นเดี๋ยวนมไปจัดห้องให้คุณเรนก่อนนะคะ”
“ไม่ต้องหรอกครับ นมไปพักเถอะ คืนนี้เรนจะนอนห้องฉัน”
“เอางั้นเหรอคะคุณหนู”
“ครับ”
พี่คะ....พี่ถามฉันหรือยังว่าอยากนอนร่วมห้องกับพี่หรือเปล่า....เรนขอสละสิทธิ์!! เคน เรนอยากกลับบ้าน เรนไม่อยากนอนกับท่อนไม้ แงงงงง T^T
“ไปอาบน้ำ ส่วนเสื้อผ้าอยู่ในตู้หาเอา”
“ขี้เกียจอาบอะ ขอนอนเลยได้ไหม”
ฉันคลานขึ้นมาบนเตียงแล้วนอนแผ่หลาลงกับเตียงนอนขนาดใหญ่ เอาตรง ๆ คือห้องพี่มันกว้างกว่าห้องฉันกับเคนรวมกันอีก รวยขนาดนี้สนใจปล่อยเงินกู้ให้ฉันยืมบ้างไหมอ่ะ
“สกปรก”
ด่าฉันเสร็จพี่มันก็เดินออกจากห้องไปเลย อะไรว่ะ คิดจะด่ากันแล้วเดินหนีแบบนี้เหรอ?
สุดท้ายฉันเลยต้องเสด็จตัวเองไปอาบน้ำแล้วถือวิสาสะรื้อตู้เสื้อผ้าพี่มันเพื่อหาชุดมาใส่ แม่งมีแต่ของแบรนด์เนมทั้งนั้นเลย ถ้าขโมยไปขายสักตัวสองตัวพี่มันจะรู้ไหมว่ะ แต่ว่าเสื้อพวกนี้มันก็ยังดูใหญ่กว่าตัวฉันอยู่ดีอะ หาเท่าไหร่ก็ยังไม่เจอชุดที่พอดีตัว ช่างแม่ง ใส่ ๆ ไปเถอะแค่คืนเดียว คิดได้ดังนั้นฉันเลยเลือกเสื้อยืดสีขาวมาใส่พร้อมกับบ็อกเซอร์แล้วกระโดดขึ้นเตียงทันที
แกร๊ก!!
“ฉันอาบน้ำแล้วนะ”
ฉันรีบพูดออกมาเพราะกลัวว่าพี่มันจะหาเรื่องด่าฉันอีก แต่ผิดคลาดเพราะอยู่ ๆ พี่มันก็เดินมานั่งตรงปลายเตียงพร้อมกล่องปฐมพยาบาลในมือแล้วจับข้อเท้าฉันไว้จนฉันต้องรีบชักขาออกอย่างไว
“จะทายาให้”
“มะ...ไม่เป็นไร ฉันทำเองได้” ฉันดีดตัวขึ้นมานั่งแล้วพูดเสียงตะกุกตะกัก
“อืม”
ฉันไม่พูดอะไรต่อแล้วรีบคว้ากล่องปฐมพยาบาลมาเปิดเพื่อหายาทาที่ข้อเท้าตัวเอง ตอนแรกก็ลืมไปแล้วนะว่าตัวเองเจ็บขา พอมาเห็นข้อเท้าตัวเองที่เริ่มบวมแดงขึ้นมาก็รู้สึกปวดนิด ๆ แล้ว
“พี่จะไปไหน” ฉันถามออกมาเพราะพี่มันยกกล่องปฐมพยาบาลไปไว้บนโต๊ะแล้วกำลังจะเดินออกจากห้อง
“ไปนอน”
“อ้าว....นี่ไม่ใช่ห้องนอนพี่เหรอ” ฉันถามออกมาอย่างสงสัย ตู้เสื้อผ้านี่มันก็ของพี่มันไม่ใช่เหรอ?
“ใช่”
“เอ้า!! ถ้าใช่แล้วพี่จะไปไหนอีกอะ”
“ไปนอนห้องอื่น”
“อ๋อค่ะ..."
รู้สึกเจ็บแปลบที่อกเหมือนโดนมดกัด สงสัยฉันจะคิดมากเรื่องเคนจนเกินไปเลยทำให้รู้สึกหน่วง ๆ ว่าแล้วก็รู้สึกผิดเหมือนกันนะ ไม่รู้ว่าตอนนี้พี่ชายตัวดีของฉันจะโกรธมากแค่ไหน....
*****
ก๊อก!! ก๊อก!! ก๊อก!!
“คุณเรนตื่นหรือยังคะ”
“ตื่นแล้วค่ะ”
ฉันบิดขี้เกียจเล็กน้อยก่อนจะลุกขึ้นไปเปิดประตูให้นม ไม่รู้ว่าเมื่อคืนเผลอหลับไปตอนไหนเหมือนกัน
“นี่ชุดคุณเรนคะนมซักรีดให้แล้ว”
“ขอบคุณนะค่ะ”
“คุณเรนจะทานข้าวเช้าก่อนไหมคะ”
“ไม่เป็นไรค่ะ แล้ว...."
“คุณหนูออกไปตั้งแต่เช้าแล้วค่ะ แต่คุณหนูสั่งไว้ว่าถ้าคุณเรนตื่นให้คนขับรถพาไปส่งที่มหาลัยได้เลย”
“งั้น...เรนขออาบน้ำก่อนนะคะ..."
“ค่ะ”
เช้านี้ทำไมความรู้สึกหน่วง ๆ เมื่อคืนยังไม่หายไปอีก แถมมันยังดูเหมือนจะเพิ่มขึ้นมากกว่าเดิม....นี่ฉันกำลังเป็นอะไรกันแน่
“ขอบคุณที่มาส่งนะคะ”
ฉันเอ่ยขอบคุณคนขับรถของพี่มันก่อนจะก้าวขาลงจากรถตู้แล้วเดินตรงดิ่งเข้าห้องเรียน
“เมื่อคืนแกไปไหนมาไอ้เรน!!” ไอ้โฟร์พูดออกมาทันทีที่เห็นฉัน
“แกรู้ไหมว่าเฮียเคนเขาโทรหาแกเป็น 10 สายทำไมแกถึงไม่รับ!!”
“ขอโทษพอดี แบตหมด”
ฉันตอบไอ้หมูแดงตามความจริง ไอโฟนฉันยังคงตายสนิทอยู่ในกระเป๋า
“แล้วตกลงเมื่อคืนแกหายไปไหนมา”
คำถามนี้ตอบยากว่ะโฟม...ฉันจะตอบแกว่าไงดีว่ะเนี่ยยย แม่งเอ้ยยยแล้วไอ้คนที่ฉันไปนอนบ้านเขาเมื่อวาน เช้ามาฉันยังไม่เห็นแม้แต่เงา
“ฉันไปนอนบ้านเพื่อน”
ฉันกลั้นใจแถออกมา ถ้าพูดความจริงไปพวกมันก็คงไม่เชื่ออยู่ดี
“โกหก!!”
ประสานเสียงกันดีจริง ๆ เลยนะพวกแก!! ทีนี้เสือกมารู้ทัน
“พวกแกไม่เชื่อก็แล้วแต่ ไอ้หมูแดงเอาโทรศัพท์มายืมหน่อยฉันจะโทรหาพี่เคน” ฉันพูดพร้อมกับแบมือขอโทรศัพท์จากไอ้หมูแดง
“ไม่ให้!!”
“จำไว้เลยนะสัส!! ไอ้แฝด พวกแกอะ ฉันขอยืมโทรศัพท์หน่อย”
ฉันชี้หน้าไอ้หมูแดงแล้วหันไปพูดกับไอ้แฝด
“พวกฉันก็ไม่ให้!! แต่ฉันแนะนำให้เที่ยงนี้แกจงไปง้อพี่เคนซะเถอะ”
“เออ ๆ ไว้ฉันค่อยไปง้อเองก็ได้ว่ะ”
สรุปคือคาบเช้าฉันเรียนไม่รู้เรื่องเลยสักวิชา โทรศัพท์ก็แบตหมดตั้งแต่เมื่อวาน ชีวิตเรนแสนอนาจ...พี่ชายก็งอน เพื่อนก็ไม่รัก ฮืออออ เรนจะฟ้องแม่!!
“รูปไหนสวยกว่ากันว่ะ” ฉันหันหน้าไปถามไอ้เพื่อนรักทั้งสามตัวที่ยืนทำหน้าเอือมระอาอยู่ข้างหลัง
“แกจะซื้ออมยิ้มไปง้อพี่เคยจริงเหรอว่ะ”
“น่ารักดีออก แกไม่ชอบเหรอไอ้โฟม”
“ปัญญาอ่อนมากเพื่อน”
ขอบคุณที่ชม....เชี่ยเจ็บสัสรัสเซียย ใครก็ได้ขอทิชชูให้คนน่ารักซับน้ำตาหน่อย!!
“เคน” ฉันเรียกพี่ชายเสียงเบา นี่อุตส่าห์ลงทุนมาง้อถึงคณะบริหารเลยนะ
“มาทำไม”
โอ้โหไอ้พี่ชายหัวแก้วหัวแหวน น้องอุตส่าห์มาหาถึงคณะ เสือกพูดแบบไร้เยื่อใยมาก!!
“เรนมาขอโทษ”
“อืม”
“เคนง่ะT^T”
“เมื่อคืนไปไหนมา”
อุ้ยย!! ตรงประเด็นไปไหมพี่ชาย น้องคนนี้ยังไม่ได้คิดคำแก้ตัวเลย
“ไปนอนบ้านเพื่อนมา” ฉันพูดพร้อมกับเหลือกตาไปมองซีแลคเล็กน้อย
“เพื่อนคนไหน แล้วทำไมต้องไป”
“เคนไม่รู้จักหรอก...ที่เรนไปก็เพราะกลัวเคนดุ เคนอย่าดุเรนเลยน้าา เรนขอโทษดีกันเถอะน้า ๆ ๆ”
ฉันพูดเสียงอ้อนแล้วยื่นอมยิ้มรูปลิงเกาหัวไปให้พี่ชาย เป็นไงตลึงเลยล่ะสิ!! ของมันธรรมดาอยู่แล้ว นี่ฉันเลือกเองกับมือเลยนะ
“ไอ้เคน แกอย่าไปโกรธน้องเรนเลย”
“ใช่ ๆ พี่เรย์พูดถูก”
“ไอ้เคน ถ้าแกไม่เอาอมยิ้ม งั้นกูขอนะ”
“แดกข้าวไปไอ้หมอก!!” เคนหันไปด่าพี่หมอกที่เตรียมจะยื่นมือมาคว้าอมยิ้มของฉัน
“พี่จะหายโกรธก็ได้ แต่วันหลังเรนอย่าทำแบบนี้อีกนะ”
“เย้...เคนน่ารักที่สุด เรนสัญญาจะไม่ทำอีกแล้ว” ฉันร้องออกมาอย่างดีใจ ดีนะที่ไม่รีบซื้อจอยเกมส์มาง้อ ไม่งั้นคงได้งดข้าวเที่ยงไปหลายวันแน่ ๆ
“น้องเรนกินข้าวมายังครับ”
“เรียบร้อยแล้วค่ะ”
ฉันหันไปยิ้มให้พี่เรย์ คนอะไรหล่อแล้วยังใจดี ไม่เหมือนใครบางคนแถวนี้....
ครืด.....ครืด.....ครืด....
“ฮัลโหล”
“อืม”
“อืม”
“ใครโทรมาว่ะกาแล็กซี” พี่เรย์หันหน้าไปถามซีแลค
“ไม่มีอะไร กูขอตัวก่อนนะ”
ร่างสูงพูดออกมาด้วยสีหน้านิ่ง ๆ แต่ถ้ามองให้ดีจะรู้ว่าแววตาสีดำสนิทคู่นั้นกำลังมีอะไรที่ซ่อนอยู่
“งั้นเรนไปหาเพื่อนก่อนนะคะ”
ด้วยความที่ฉันคิดอะไรอยู่ไม่รู้ แทนที่จะเดินกลับไปหาเพื่อนที่คณะตัวเองแต่ฉันกลับเลือกเดินตามซีแลคออกมาเงียบ ๆ
_____________________________
- Writer
