Galaxy 4 : ร้องเหมี๊ยว ๆ

1680 Words

Galaxy 4 : ร้องเหมี๊ยว ๆ “ทำไมยังไม่ออกมาสักที.” ร่างบางพึมพำกับตัวเองขณะที่แอบอยู่หลังตึก “ครึ่งชั่วโมงแล้วนะ!” ฉันบ่นขึ้นมา เพราะตอนนี้ก็ปาไปครึ่งชั่วโมงแล้วที่ยืนอยู่ตรงนี้ ฉันเดินตามพี่มันออกมาจากโรงอาหาร พอเดินมาเรื่อย ๆ ก็เห็นว่ามีรถตู้สีดำติดฟิล์มกระจกทึบจอดอยู่ หลังจากนั้นไม่นานก็มีชายชุดดำสองคนเดินออกมาจากรถ แล้วพาพี่มันเข้าไป จนตอนนี้ยังไม่ออกมาเลย “หรือว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับซีแลค!!” ในใจฉันเริ่มร้อนรุ่มเมื่อคิดไปต่าง ๆ นา ๆ ว่าภายในรถจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง ท่าทางผู้ชายชุดดำพวกนั้นยิ่งดูน่ากลัวอยู่ด้วย ร่างสูงในชุดนักศึกษาเดินออกมาจากรถตู้สีดำก่อนที่ประตูจะปิดลงแล้วเคลื่อนที่ออกไปทันที สีหน้านิ่งเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน พี่ช่วยแสดงอารมณ์ออกทางสีหน้าให้ฉันเห็นหน่อยได้ไหมว่าตอนนี้พี่โอเคหรือว่าไม่โอเค เหมี๊ยวววว “แมวที่ไหน.” ฉันพูดออกมาที่อยู่ ๆ ก็มีแมวสีขาวเดินผ่านหน้าฉันไปทางร่างสูง ดีนะที่มันเดินผ่านไป ฉันยิ่งเป็นพวกไม่ถูกกับแมว “หื้ม” ร่างสูงพูดในลำคอก่อนจะอุ้มเจ้าแมวสีขาวขึ้นมาแนบอกแล้วเกาคางเจ้าแมวสีขาวตัวนั้นจนมันเริ่มเคลิ้มตาม ตัวเมียชัวร์!! ไอ้แมวบ้าผู้ชาย!! แต่ก็นะ พึ่งเคยเห็นผู้ชายหน้านิ่งอยู่กับแมว คิดไม่ถึงว่าเวลาร่างสูงอยู่กับสัตว์จะทำให้ดูอ่อนโยนขึ้นขนาดนี้ เห้ยยย!! ร่างบางร้องออกมาอย่างตกใจ ที่หันหน้าไปเห็นแมงมุมตัวใหญ่อยู่ตรงกำแพง “นั่นใคร” ร่างสูงพูดออกมาแล้วปล่อยแมวลงกับพื้น “เอ่ออ....เรนเองค่ะ” ฉันค่อย ๆ ก้าวออกมาจากมุมตึกแล้วส่งยิ้มเจื่อ ๆ ไปให้ร่างสูงที่ยืนจ้องหน้าฉันนิ่ง..... “มาแอบดูอะไรแถวนี้” “ใครแอบดูมั่วหรือเปล่า ฉันมาเดินเล่นเฉย ๆ” ฉันพูดออกมาแล้วเตรียมมองหาทางหนีทีไล่ “งั้นเหรอ....แล้วเมื่อกี้เห็นอะไรบ้าง” “เห็นพี่อุ้มแมวไง แถมยังเกาคางให้มันจนเคลิ้มอีก” ฉันตอบออกมาถ้าไม่เห็นกับตาตัวเองต้องไม่มีทางเชื่อแน่ ๆ ว่าคนนิ่ง ๆ ไม่สนใจโลกแบบนายกาแล็กซีคนนี้จะมีมุมน่ารักเวลาเล่นกับแมว “ไหนบอกไม่ได้แอบดู?” เชี่ยยย....อยากจะร้องเชี่ยออกมาดัง ๆ นี่ฉันโดนหลอกเหรอเนี่ยยย โอ้ยยยแล้วแบบนี้จะแถต่อยังไงดี!! “เห้ย!!บ่าย 2 แล้วฉันมีเรียนต่อ ขอตัวก่อนนะคะ” ฉันแกล้งยกนาฬิกาที่ข้อมือขึ้นมาดูเวลา ถ้าแถไปก็มีแต่ถลอกเปล่า ๆ สู้หาทางหนีออกมาไม่ง่ายกว่าเหรอ “เดี๋ยว” ยังไม่ได้ก้าวขาไปไหนฉันก็โดนมือหนาฉุดไว้ก่อน งานนี้มีแต่ตายกับตายย!! เห็นทีพี่มันคงไม่ปล่อยให้ฉันกลับไปง่าย ๆ ฮืออ....ไม่น่าหาเรื่องใส่ตัวเลยไอ้เรนนน!! “พะ...พี่มีอะไรเหรอคะ” เสียงอย่าสั่นสิ.!! นิ่งไว้ไอ้เรน “อาหารแมวซื้อที่ไหน” “ห๊ะ!!” นี่ฉันฟังอะไรผิดไปหรือเปล่า เมื่อเช้าก็ไม่ได้ลืมเคะหูนี่หว่าา ว่าแต่พี่มันถามเพื่อ? “ถามว่าอาหารแมวซื้อได้ที่ไหน” ร่างสูงถามย้ำอีกครั้ง “ซูเปอร์มาร์เก็ตแล้วก็ตามร้านอาหารสัตว์ทั่วไป” ฉันตอบออกมาแบบงง ๆ “ไปด้วยกัน” “ไม่เอาอะ ฉันมีเรียนบ่าย2” “โดดสิ” ******* ซูเปอร์มาร์เก็ต “แบบไหนดี” ร่างสูงชูอาหารแมวขึ้นมา2แบบ “แล้วแต่พี่สิคะ” ใช่แล้วว...สรุปก็คือตอนนี้ฉันกับพี่มันอยู่ซูเปอร์มาร์เก็ตด้วยกัน หลังจากพูดว่าให้ฉันโดดเรียนเท่านั้นแหละ พี่มันก็ลากฉันมาโดยไม่ถามความสมัครใจสักคำ ส่วนมืออีกข้างก็อุ้มแมวสีขาวตัวเดิมมาด้วย สองมาตรฐานโคตร ๆ กับแมวนี่อ่อนโยน กับฉันนี่ใช้ความรุนแรงตลอด!! “เลือกมาสักอัน” “งั้นเอาอันนี้” ฉันสุ่มชี้ไปมั่ว ๆ หมั่นไส้แมวมีอะไรป่ะล่ะ เป็นแค่แมวอย่าเรื่องเยอะ!! นี่พี่มันก็เอาแมวไปฝากไว้กับร้านรับเลี้ยงสัตว์ที่ชั้น 3 ปล่อยให้ตากแอร์เย็น ๆ เดินเชิดหน้าอยู่ในดงแมวด้วยกัน ตัดภาพมาที่ฉันตอนนี้!! เดินจนขาลาก กับอีแค่อาหารแมว ทำไมเลือกนานขนาดนี้ด้วยยย นี่ฉันไม่ได้อิจฉาแมวนะ!! “เอาสองอันไปเลยแล้วกัน” ร่างสูงหยิบอาหารแมวทั้งสองแบบขึ้นมาใส่รถเข็น แล้วพี่ถามฉันเพื่ออ!!! “พี่คิดไงถึงเก็บแมวตัวนั้นมาเลี้ยง” อยู่ ๆ ฉันก็ถามออกมา เอ่ออ....เป็นพวกคุณจะเก็บมันไปเลี้ยงไหม “ไม่อยากให้มันอยู่คนเดียว” โถ่....ช่างเป็นคนดีอะไรเช่นนี้.... “แล้วพี่จะเลี้ยงมันไว้ที่บ้านอะนะ” “อืม” จากที่ไปบ้านพี่มันคราวก่อน แมวมันคงจะชอบนะ....เดินเล่นในบ้านหลังใหญ่กับชายชุดดำเป็นสิบ บันเทิงเลยสิแกง!! “ชอบแมวหรือเปล่า” ร่างสูงพูดขึ้นมาขณะที่กำลังยืนต่อแถวจ่ายเงิน “พี่ถามฉันเหรอ” ฉันถามออกมาแล้วชี้นิ้วมาที่ตัวเอง “อืม” “ไม่อะ” คำตอบของร่างบางทำให้ร่างสูงขมวดคิ้วเล็กน้อย “แมวไม่น่ารักเหรอ” ร่างสูงถามออกมาอีกครั้ง “ไม่ใช่ว่าไม่น่ารัก แต่ฉันแพ้ขนแมว” ***** “พี่ไปส่งฉันที่มหาลัยก็พอ” ฉันบอกพี่มันให้ไปส่งที่มหาลัยเพราะจะรอกลับพร้อมเคน ช่วงนี้ต้องทำตัวเป็นน้องที่ดีหน่อย “ตอนนี้เป็นไงบ้าง” หลังจากที่ร่างสูงรู้ว่าฉันแพ้ขนแมว เจ้าแมวหน้าหยิ่งตัวนั้นก็ถูกพาขึ้นไปในรถอีกคันที่พี่มันโทรสั่งให้คนมารับ ส่วนรอบขามาคือแมวมันนอนอยู่เบาะหลังไง ขนมันคงล่วงตามเบาะ ทำให้ฉันจามออกมาหลายครั้ง ตอนแรกพี่มันคงคิดว่าฉันเป็นหวัดมั้ง ถึงไม่ได้ถามอะไร “สบายมาก ฮัดชิ่วว!!” ฉันจามออกมาเสียงดัง เดี๋ยวก่อนกลับบ้านคงต้องบอกให้เคนพาแวะซื้อยาแก้แพ้สักหน่อย “ขอโทษนะ” “อะไรนะคะ” ฉันถามออกมาอย่างงง ๆ พี่มันขอโทษฉันทำไม. “ขอโทษที่ไม่รู้ว่าเธอแพ้ขนแมว” ร่างสูงหันหน้ามาสบตาร่างบางเล็กน้อยก่อนจะหันกลับไปตั้งใจขับรถต่อ “มะ...ไม่เป็นไรคะ ฉันแค่แพ้แล้วชอบจามเฉย ๆ ไม่ได้เป็นอะไรมาก” “ดีแล้ว...” “เคน!!” ฉันพูดขึ้นมาเสียงดังขณะที่ก้าวขาลงมาจากรถแล้วเห็นพี่ชายตัวเองกำลังยืนอยู่ “เรนไปไหนมา!!” เคนพูดเสียงดังจนฉันสะดุ้ง แงงงงอย่าดุน้องT^T “เอ่อ....เรนไปซูเปอร์มา” “ไปกับไอ้กาแล็กซี?” “ใช่ค่” ฉันตอบออกมาตามความจริง แค่ไปซูเปอร์เองไม่เห็นมีอะไรเลย...มั้ง... “สรุปเรนชอบกาแล็กซีมันจริง ๆ ใช่ไหม” ฉันหันหน้าไปมองร่างสูงที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เล็กน้อย เอาไงดี.....ตอนนั้นไม่น่าปากไวพูดไปแบบนั้นเลย ถ้ากลับคำตอนนี้จะโดนหาว่าเป็นเด็กขี้โกหกไหมอะ “เคนจะถามอะไรเยอะแยะเนี่ยยย!! เรนไม่สบายอยู่นะ ฮัดชิ้วว!!” ฉันทำเป็นพูดโวยวายกลบเกลื่อนแล้วแกล้งจามออกมาเสียงดัง “เรนเป็นอะไรมากหรือเปล่า” นี่แหละ.พี่ชายฉัน เวลาฉันเป็นอะไรก็มักจะดูร้อนรนเป็นห่วงฉันเสมอ แต่ความขี้หวงก็มีไม่แพ้กันนะ “เรนปวดหัวแถมยังจามบ่อยด้วย” “งั้นเดี๋ยวพี่พากลับบ้าน เรนรอตรงนี้พี่ขอไปเอารถก่อน” “โอเคค่ะ” หลังจากที่เคนไปแล้วฉันก็หันหน้ากลับมามองคนข้าง ๆ อีกครั้ง “ขอบคุณที่มาส่งนะคะ” ฉันขอบคุณพี่มันก่อนจะส่งยิ้มกว้างไปให้ “ลืมอะไรหรือเปล่า” “ไม่มีนะคะ” ฉันล้วงดูในกระเป๋าก็เห็นว่าทั้งโทรศัพท์แล้วก็กระเป๋าตังยังอยู่ครบ ไม่น่าจะลืมอะแล้วนี่หว่าา “รับไปสิ” ร่างสูงยื่นถุงสีขาวมาให้ พอฉันเปิดดูก็เห็นว่าข้างในมียาแก้แพ้กระปุกเล็ก ๆ อยู่ในถุง ว่าแต่ไปซื้อมาตอนไหน.? แล้วเมื่อกี้ที่ยื่นอยู่ด้วยกันพี่มันถือถุงยานี้ไว้ด้วยเหรอ? “พี่ไปซื้อมาตอนไหนอะ” “ตั้งแต่อยู่ซูเปอร์ตอนจ่ายตัง” หื้มมม....ตรงหน้าเคาน์เตอร์จ่ายตังเหรอ ทำไมฉันไม่ทันสังเกต “เรนขึ้นรถได้แล้ว” เคนเปิดกระจกรถลงแล้วตะโกนเรียกฉันให้ขึ้นมาบนรถ “รู้แล้วน่าา” ร่างบางตอบกลับไป “ส่วนแกกาแล็กซี ถึงแกจะเป็นเพื่อนฉันแต่ขอเตือนว่าอย่ายุ่งกับเรน!!” “เพราะ?” ร่างสูงพูดออกมาสั้น ๆ ไม่รู้ว่าสงสัยจริงหรือแค่อยากกวนตีนกันแน่ “ฉันหวงน้องฉันไง จบนะสัส!! เรนขึ้นรถ!!” พูดจบเคนก็เลื่อนกระจกรถปิดถือเป็นคำสั่งเด็ดขาดให้ฉันรีบขึ้นรถก่อนที่เคนจะโกรธไปมากกว่านี้ “ขอบคุณนะคะ” "......" “สำหรับยาถุงนี้” ฉันชูถุงยาขึ้นมาอีกครั้งก่อนจะเดินไปขึ้นรถเคน ไม่รู้ทำไมฉันถึงอยากรู้จักผู้ชายที่ชื่อกาแล็กซีคนนี้ให้มากขึ้น ใครว่าซีแลคไม่แคร์คนอื่นมันไม่เป็นความจริงเลย เพราะสิ่งที่ฉันเห็นวันนี้คือผู้ชายหน้านิ่งที่มีมุมน่ารักเวลาอยู่กับแมวแถมยังใส่ใจคนรอบข้างแบบฉัน..... _______________________________

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more