เมียโจร

บทที่ ๒ ‘แก้ขัด’

ใบหน้าอัปลักษณ์ของหญิงสาวที่เข้าใจผิดว่าเป็นลูกสาวของศัตรูทำให้จอมโจรผงะถอยหลัง ใบบัวเห็นแบบนั้นก็รีบลุกขึ้นแล้วกระถดตัวหนี มือที่สั่นระริกดึงผ้าถุงให้ปิดบังร่างกายท่อนล่างจนมิดชิด

“มึงเป็นใคร!”

เสียงเหี้ยมเกรียมเอ่ยถาม ความโกรธเกรี้ยวไม่พอใจทำให้สาวน้อยสะดุ้งโหยง ตัวสั่นงก ๆ อย่างน่าสงสาร

“ฉะ.. ฉัน ฉันชื่อใบบัวจ้ะ”

“กูไม่ได้อยากรู้ชื่อมึง! กูถามว่ามึงเป็นใคร ทำไมถึงไม่ใช่อีจันทร์”

“ฉันก็.. ไม่รู้จ้ะ”

“แม่ง!”

ราชันสบถคำหยาบคายออกมายาวเหยียด ทั้งโมโหที่แผนการล่มไม่เป็นท่า ผสมปนเปกับความอยากของร่างกายเพราะยาดีที่กินเข้าไปออกฤทธิ์

ท่อนเนื้อยาวใหญ่แข็งชันเครียดขึง ราชันเอื้อมมือลงไปบีบนวดหนัก ๆ หวังเพียงให้มันสงบลงบ้าง

แต่ก็ไม่เป็นผล

จอมโจรหันไปมองหญิงสาวหน้าตาประหลาดอีกครั้ง เขาทำเป็นไม่สนใจใบหน้าขาวกระจ่าง ที่มีรอยแดงบริเวณแก้มซ้ายไปจนถึงหางตา ถ้าตัดรอยน่าเกลียดนั้นออกไปผู้หญิงคนนี้ก็ดูดีไม่หยอก อย่างน้อยก็มีผิวขาว ๆ และเนื้อตัวที่อวบอิ่มเต็มไม้เต็มมือ

โดยเฉพาะสองเต้าตูม ๆ นั่น

ราชันอยากจนปวดไปทั้งท่อนลำ เขากลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ ขณะจ้องมองเนินอกอิ่มที่ถูกดันออกมาจากผ้าถุงเพราะเก็บความอวบใหญ่ได้ไม่หมด

“ซี้ดดด”

มือใหญ่สาวท่อนเนื้อในมือเข้าออกอย่างห้ามใจไม่อยู่ ดวงตาดุจดจ้องที่เนินอกอิ่ม ก่อนไล่ลงไปตามร่างกายขาวผ่องเต่งตึง รวมถึงเรียวขาที่โผล่พ้นจากผ้าถุงออกมาอย่างจาบจ้วงหื่นกระหาย

เป็นเพราะยา เพราะยาเท่านั้น

“อาา”

ใบบัวขดตัวเข้ากับซอกมุมของกระท่อม แขนทั้งสองข้างโอบกอดตัวเองไว้แน่น สาวน้อยพยายามไม่หันไปมองว่าคนตัวใหญ่ยักษ์กำลังทำอะไร แม้ร่างกายจะรู้สึกร้อนผ่าวแปลก ๆ กับเสียงครางต่ำมีสเน่ห์นั้นก็ตาม

“อาา ซี้ด.. กูอยาก”

ราชันคำราม ปวดร้าวกลางกายจนอยากจะจับผู้หญิงสักคนมากระแทกให้หนำใจ แต่เวลานี้จะหาจากที่ไหนได้

เมียก็ถูกจับไป ส่วนคนที่ตั้งใจจะพามาย่ำยีก็หนีรอดไปได้อย่างไม่น่าให้อภัย หากไม่ได้กินยาปลุกกำหนัดเข้าไปคงไม่แย่ขนาดนี้ ราชันมีทางออกเพียงทางเดียวคือระบายมันกับใครสักคน

ตาคมเหลือบมองคนที่ซุกตัวอยู่ในมุมมืด ท่าทางเหมือนกระต่ายหนีราชสีห์ทำให้ท่อนเนื้อแข็งกร้าวราวกับหิน

ราชันวางตะเกียงไว้ที่มุมห้อง ก่อนจะสาวเท้าเข้าไปใกล้กายน้อยที่สั่นระริกช้า ๆ

“มึง”

“ยะ อย่าทำอะไรฉันเลยนะจ๊ะ ฉันไม่ใช่คนที่พี่จะจับมาก็ปล่อยฉันไปเถิด ฉันกลัว”

“แต่กูอยาก”

พูดพร้อมกับกระชากมือเล็กมาวางบนท่อนลำร้อนผ่าว มือหยาบด้านของหญิงสาวทำให้ราชันครางต่ำอย่างพึงพอใจ

“ฉะ ฉันกลัว”

ใบบัวส่ายหน้าหนีเป็นพัลวัน มือที่ถูกบังคับให้จับส่วนแปลกปลอมชื้นไปด้วยเหงื่อ ยิ่งได้สัมผัสใบบัวก็ยิ่งขวัญเสีย เพราะมันทั้งใหญ่ แข็ง แล้วก็ร้อนจัด

น่ากลัวเหลือเกิน

“มึงยังไม่เคยเอากับใครหรือ”

ราชันเลิกคิ้วขึ้นถาม เห็นท่าทางของผู้หญิงคนนี้เขาก็พอจะเดาได้

ท่าทางจะยังไม่เคยมีผัว

ใบบัวส่ายหน้าแรง ๆ แทนคำตอบ หวังว่าจะถูกปล่อยตัวถ้าหากตอบไปแบบนั้น

แต่มันกลับตรงกันข้าม

ราชันส่งเสียงหัวเราะหึในลำคอ ก่อนดึงร่างอิ่มให้นอนแผ่ไปกับเตียงไม้ไผ่แข็ง ๆ อีกครั้ง ดึงสิ่งป้องกันออกจากความแข็งแกร่งที่ปวดหนึบ

กายใหญ่ทาบทับลงไป ราชันจับท่อนลำอวบใหญ่ที่ปวดร้าวแทบระเบิดจ่อเข้าที่เนินเนื้อนุ่ม ใบบัวดิ้นพล่านทันที เพราะจำได้ดีว่าเมื่อครู่มันเจ็บปวดเพียงใด ยามที่ราชันพยายามยัดเยียดมันเข้ามา

“อย่าดิ้น!”

จอมโจรกดร่างเล็กกว่าด้วยกำลังเพียงเล็กน้อย เพียงแค่นั้นใบบัวก็แทบขยับไม่ได้ ได้แต่ส่งสายตาอ้อนวอนเพื่อขอให้ราชันเห็นใจ

“พี่จ๋า อย่าทำเลยนะ ใบบัวกลัว”

“กลัวทำไม เรื่องธรรมชาติ ใคร ๆ เขาก็เอากัน”

“ไม่เอา มันใหญ่ เมื่อครู่มันทำให้ใบบัวเจ็บ”

เสียงหวานสั่นเครือ และน้ำตาที่คลอเบ้าของสาวน้อยทำให้หนุ่มวัยสามสิบปีหยุดชะงัก ราชันเหมือนได้สติกลับคืนมา เขามองใบบัวที่นอนยกมือไหว้ร้องขอความเมตตาอย่างน่าสงสาร

ที่จริง ราชันไม่ใช่โจรที่เลวร้าย

ส่วนมากเขาจะปล้นเฉพาะข้าราชการที่โกงกิน หรือคนชั่วที่ทำผิดกฎหมายแต่กฎหมายทำอะไรมันไม่ได้เท่านั้น ก็ในเมื่อกระบวนการยุติธรรมมันไร้น้ำยา ราชันจึงตั้งตนเป็นศาลเตี้ยจัดการคนเลวพวกนั้นเอง เขาทำแบบนี้ตั้งแต่อายุสิบแปดปี บ้านแรกที่ราชันลงมือปล้นคือบ้านของนักการเมืองที่เผาบ้านและที่ดินของพ่อกับแม่ เพื่อบังคับให้ทั้งคู่ขายที่ให้ โชคร้ายที่พ่อกับแม่ถูกไฟครอกตายในกองเพลิงนั้นอย่างทรมาน แต่กฎหมายกลับไม่เอาผิดพวกมันเพราะอำนาจเงิน นั่นคือจุดเริ่มต้นชีวิตโจรของราชัน

“พี่จ๋า ให้ใบบัวทำอะไรก็ได้ แต่อย่าใส่เข้ามาเลยนะ ใบบัวเจ็บ”

เสียงร้องขอของหญิงสาวทำให้สำนึกความเป็นคนของราชันกลับคืนมา จอมโจรยอมคลายแรงกดทับลง แต่กลับไม่ยอมลุกขึ้นให้ใบบัวได้เป็นอิสระ

“ทำอะไรก็ได้อย่างนั้นหรือ”

“จ้ะ”

“ทุกอย่างใช่ไหม”

“จ้ะ ใบบัวยอมหมดเลย ขอแค่อย่าเอามันเข้ามาก็พอ”

“งั้นก็นอนนิ่ง ๆ”

พูดจบราชันก็ยันตัวขึ้น พร้อมจับท่อนเนื้อร้อนไปจ่อที่เนินนุ่มอีกครั้ง

“พี่!”

“อยู่เฉย ๆ กูแค่จะถู ดิ้นมาก ๆ หลุดเข้าไปกูไม่รับผิดชอบหรอกนะ”

“ถะ.. ถูหรือจ๊ะ”

“เออ!”

จอมโจรกระแทกเสียงตอบ ก่อนจะพึมพำกับตัวเองเบา ๆ

“นี่กูตกอับ อดอยากปากแห้งถึงเพียงนี้เลยหรือวะ”

แต่สุดท้ายราชันก็สลัดความน่าอดสูออกไป มือใหญ่จับท่อนเนื้อสีเข้มวางทาบกับกลีบเนื้อสีน้ำนม เด็กคนนี้ทั้งขาวทั้งสะอาด ขนสักเส้นก็ไม่มี พอมีท่อนลำสีเข้มเข้าไปใกล้ ๆ มันทำให้ราชันรู้สึกเหมือนว่าเขากำลังรังแกเด็กอยู่ก็ไม่ปาน

“มึงอายุเท่าไร”

“สะ.. สิบแปดจ้ะ”

“ก็ยังดี”

ยังดีที่สิบแปดแล้ว อย่างน้อยก็ไม่ได้พรากผู้เยาว์

จอมโจรเลิกสนใจใบบัวแล้วหันมาหาความสุขใส่ตัว มือใหญ่บังคับท่อนเนื้อให้ถูไถกับเนื้อนุ่ม ภาพท่อนเนื้อสีเข้ม ที่เสียดสีกับเนินเนื้อสีน้ำนมอย่างลามกทำให้ราชันเสียวไปทั้งตัว

“เสียวโว้ย!”

จอมโจรครางเสียงดัง ถูไถท่อนลำถี่ขึ้น น้ำเมือกจากหัวบานใหญ่ไหลรินออกมา ทำให้สามารถทำอะไร ๆ ได้สะดวกขึ้น

“อะ.. อื้อ”

เสียงครางเล็ก ๆ จากเจ้าของร่างขาวทำให้ราชันหยุดชะงัก เขามองสาวน้อยที่นอนจับปมผ้าถุงแน่นพร้อมหลับตาปี๋ ก่อนหลุบตามองถ้ำน้อย ๆ ที่ปล่อยน้ำหล่อลื่นโดยไม่รู้ตัว

“มึงเองก็อยากหรือ”

ใบบัวส่ายหน้า สวนทางกับน้ำหวานที่ถูกขับออกมาจนเปียกไปทั่วท่อนเนื้อสีเข้ม ราชันยกยิ้มมุมปาก ก่อนจะจับขาของใบบัวให้แบะออก

“พี่!”

“กูไม่ใส่มันเข้าไปหรอก กูไม่เคยคืนคำ”

“แต่...”

“กูไม่ใช่คนเห็นแก่ตัว สนุกสุขสมคนเดียวแล้วปล่อยให้มึงต้องค้างคา ไม่ต้องเถียงว่ามึงไม่อยาก น้ำเยิ้มเปียกกูขนาดนี้”

ใบบัวเม้มปากแน่น เธอไม่รู้หรอกว่าร่างกายตัวเองเป็นอะไร และน้ำที่ว่าคือน้ำอะไร แต่ก็ไม่กล้าเถียงราชันอีก

ราชันจับขาขาวให้อ้าออกกว้าง เขาหลุบตามองกลีบสาวอวบอูมที่ปิดแน่นสนิท แต่ก็ยังไม่วายคายน้ำเสียวออกมาจนเฉอะแฉะ

มือใหญ่จับท่อนเนื้อสีเข้มจ่อเข้าที่ปากถ้ำ เขาไม่ได้กดเข้าไปตามสัญญา แต่ใช้หัวหยักกระแซะพูเนื้อไปมา ขยี้หนัก ๆ ที่ติ่งน้อย ๆ สีแดงก่ำจนสาวน้อยดิ้นพล่าน

“อื้อ”

“เสียวฉิบหาย”

ราชันบังคับให้หัวใหญ่ถูไถแบบนั้นอยู่สักพัก ก่อนจะวางทาบท่อนเนื้อลงไปทั้งหมด พร้อมยกขาเรียวขึ้นวางบนหน้าขา จัดแจงท่าทางไม่ต่างจากกำลังหลับนอนกันจริง ๆ

“ทำตัวให้สบาย เดี๋ยวกูจะพาไปเที่ยวสวรรค์”