เมียโจร

บทที่ ๑ ‘หญิงสาวอัปลักษณ์’

ใบบัวนั่งกอดเข่าอยู่ในมุมเล็ก ๆ ของกระท่อม ผู้ชายที่พาเธอเข้ามาในนี้จากไปแล้ว ทิ้งไว้แต่เพียงความมืดมิด และอากาศที่เย็นยะเยือกเพราะฝนเริ่มโปรยปรายลงมา

ในช่วงเวลาที่ยังไม่รู้ชะตาชีวิต ใบบัวในวัยสิบแปดปีก็อดคิดถึงพ่อแท้ ๆ ไม่ได้ ความทรงจำเมื่อตอนอายุห้าขวบเลือนลางแต่กลับเต็มไปด้วยความสุข พ่อมักจะกอดเธอเสมอ แม้แต่วันที่หมดลมหายใจ พ่อก็ยังตระกองกอดเธอไว้ในอ้อมแขนไม่ยอมปล่อย

ถ้าพ่อยังอยู่ เธอคงไม่ต้องมาเจอกับเรื่องราวเลวร้ายแบบนี้ เพราะพ่อจะปกป้องเธอเท่าที่ผู้ชายคนหนึ่งจะทำได้

เหตุใดพ่อถึงได้ทิ้งใบบัวไปเร็วนัก

“พ่อจ๋า เดี๋ยวใบบัวก็จะได้ไปหาพ่อแล้วนะ”

ใบบัวสะอื้นไห้ กอดตัวเองแน่นขึ้นเพราะความหนาวเหน็บ เธอสวมผ้าถุงเพียงตัวเดียว เนื้อตัวเย็นเฉียบและสั่นระริก

แกร๊ก..

แสงไฟสลัวจากด้านนอกสาดส่องเข้ามาเมื่อบานประตูไม้ไผ่เปิดออก หญิงสาวลืมตาขึ้นมอง เธอไม่เห็นอะไรนอกจากเงาทะมึนที่ใหญ่โตสูงเท่ากรอบประตู ยืนจังก้าอยู่ตรงหน้า

“คะ ใคร.. พี่เป็นใครหรือจ๊ะ”

ปัง!

เจ้าของเงาดำไม่ตอบ แต่กลับปิดประตูเสียงดังจนกระท่อมสะเทือน สาวน้อยผวาเฮือก ตัวสั่นเทาเพราะความหวาดกลัวจับใจ

หรือว่าคน ๆ จะเป็นราชัน ผู้ชายที่ต้องการแก้แค้นกำนันมิ่ง

เวลาตายของเธอมาถึงแล้วหรือ...

“พะ.. พี่”

“อย่าสะเออะมาเรียกกู!”

เสียงทุ้มดุดันจนใบบัวต้องรีบปิดปากเงียบ ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรง ๆ ด้วยความหวาดกลัว ดวงตากวางมองเงาตะคุ่มที่ค่อย ๆ เดินเข้ามาใกล้

“อ๊ะ!”

ร่างอวบอิ่มถูกมือหนากระชากให้ลุกขึ้นยืนอย่างแรง ใบบัวเผลอร้องอุทาน ก่อนจะรีบงับริมฝีปากที่สั่นระริกเอาไว้

“ตัวมึงหอม” เสียงดุแหบพร่ากระซิบชิดใบหูเล็ก “คืนนี้กูจะเอาจนมึงลืมไม่ลงเลยทีเดียว อีลูกจันทร์!”

“มะ ไม่”

จอมโจรเหวี่ยงร่างอิ่มไปที่เตียงไม้ไผ่แข็ง ๆ แรงมีเท่าไรราชันใส่ไปจนหมด ไม่คิดถนอมเพราะทั้งโกรธและเกลียดพ่อของผู้หญิงคนนี้จับใจ

เกลียดจนต้องกินยาดองผสมยาปลุกกำหนัดก่อนเข้ามาในกระท่อมหลังนี้ เพราะราชันไม่มีอารมณ์กับลูกศัตรู

จอมโจรกระชากผ้านุ่งออก ท่อนลำกลางกายตั้งตระหง่านชูชันอวดความน่าเกรงขามในความมืด ใบบัวผวาถอยหนี สาวน้อยไม่ได้ไร้เดียงสาจนไม่รู้ว่าสิ่งนั้นคืออะไร ทำอะไรได้บ้าง แต่มันใหญ่ และน่ากลัวเหลือเกิน..

“กลัวกูหรือ?”

ราชันแสยะยิ้ม เอื้อมมือลงไปรูดรั้งท่อนลำใหญ่ยาวเนิบ ๆ

“ที่มึงเคยเจอมีแต่เล็ก ๆ หรืออย่างไร”

ลูกจันทร์ ลูกสาวคนเดียวของไอ้มิ่งมันไม่ได้สดซิงอะไร มันมีผัวแล้ว แถมยังมีหลายคนเสียด้วย เรื่องนี้ราชันรู้ดี เพราะหน้าตาสะสวยของมัน หุ่นอ้อนแอ้นบอบบาง รวมถึงผิวพรรณที่ขาวจัดผิดแปลกจากชาวบ้านที่ต้องทำงานตากแดดตากลม ทำให้มีหนุ่มมาติดมันตรึม และมันก็รับน้ำใจผู้ชายพวกนั้นทุกคน ราชันรู้แม้กระทั่งเด็กใจแตกคนนี้เคยหลับนอนกับผู้ชายหลายคนในคราวเดียวกัน ผู้หญิงร่านราคะ ขี้คร้านถูกจับมาแบบนี้จะชอบใจจนไม่อยากกลับด้วยซ้ำ

ส่วนไอ้มิ่งนั้นเป็นไม้เบื่อไม้เมากับราชันมานานนม ด้วยอายุที่ห่างกันแค่สิบปี แต่เส้นทางที่แตกต่างทำให้ไม่ลงรอยกันเท่าไหร่นัก ทว่าก็ไม่เคยถึงขั้นทะเลาะเบาะแว้งกัน ต่างคนต่างอยู่ ราชันไม่ใส่ใจแม้จะรู้ว่าไอ้มิ่งหาทางกำจัดตนเองตลอดเวลา จนกระทั่งมันจับเอามะลิ เมียสาวคนสวยของจอมโจรไปข่มเหง

คล้ายถูกเหยียบหน้า ราชันไม่อาจนิ่งเฉยได้อีกต่อไป

ดังนั้นการเอาคืนไอ้มิ่งด้วยการจับลูกสาวมันมาข่มเหงเช่นเดียวกัน นับเป็นการเอาคืนที่เจ็บแสบที่สุด ไอ้มิ่งเกลียดราชันมาก พยายามหาทางเอาเข้าตะรางหลายครั้งแต่ก็ทำไม่ได้ สุดท้ายก็ใช้วิธีโสมม ทำร้ายผู้หญิงที่ไม่มีทางสู้ ในเมื่อมันกล้าทำขนาดนี้ราชันก็จะตอบกลับด้วยวิธีเดียวกัน แต่มันต้องเจ็บแสบยิ่งกว่า

“พี่จ๋า”

เสียงหวาน ๆ ดึงความคิดของราชันกลับมา เขาเพ่งมองเงาเลือนลาง เห็นลูกสาวที่ทะนงว่าตัวเองอยู่เหนือกว่าใครของไอ้มิ่งยกมือขึ้นไหว้เขาปลก ๆ

จอมโจรแสยะยิ้ม สะใจที่ได้เห็นคนที่คิดว่าตัวเองสูงส่งนักหนา ยกมือไหว้โจรอย่างเขาแบบนี้

“ยะ อย่าทำฉันเลยนะจ๊ะ ฉันขอร้อง”

“คนอย่างมึงขอร้องใครเป็นด้วยหรืออีจันทร์”

“ไม่ ฉันไม่ใช่..”

“มึงชอบนักไม่ใช่หรือ นอนแหกขาให้ผู้ชายเอาน่ะ”

“มะ.. ไม่ใช่นะจ๊ะ!”

“เลิกตอแหลได้แล้วอีจันทร์! กูไม่ใจอ่อนเพราะกูไม่ได้โง่ วันนี้กูจะเอามึง แล้วส่งมึงให้ลูกน้องของกูเอาต่อไปเรื่อย ๆ จนกว่ามึงจะท้อง ถึงวันนั้นกูจะส่งมึงกลับไปให้พ่อของมึง กูล่ะอยากรู้นักว่าไอ้มิ่งจะกระอักแค่ไหนที่รู้ว่าลูกรักของมันถูกโจรอย่างพวกกูข่มเหงจนย่อยยับ”

“ไม่นะจ๊ะ!”

ใบบัวเสียงสั่นเครือ ไม่คิดว่าความแค้นของเขาจะรุนแรงถึงเพียงนี้ หากทำกันขนาดนี้ไม่สู้ฆ่าเธอให้ตายไปไม่ดีกว่าหรือ

“อย่างน้อย ๆ เด็กก็ไม่เกี่ยว อย่าทำแบบนี้เลยนะจ๊ะพี่”

“กูหูฝาดหรือวะที่ได้ยินมึงพูดแบบนี้” ราชันเหยียดยิ้มในความมืด “ผู้หญิงสำส่อนที่ท้องไม่มีพ่อจนต้องเอาออกนับครั้งไม่ถ้วนอย่างมึงห่วงเด็กเป็นด้วยหรือ ถุย! เล่นละครเก่งนักนะมึง ไม่ไปเป็นดาราในโทรทัศน์เลยล่ะ อ้อ.. คงไม่ได้สินะ เพราะเป็นดาราคงทำตัวร่านไม่ได้!”

“พี่...”

ใบบัวสะเทือนใจนัก แม้รู้ว่าราชันไม่ได้หมายถึงตัวเอง แต่คนที่ต้องฟังคำหยาบคายในตอนนี้คือเธอ.. ไม่ใช่ลูกจันทร์ และเธอก็ไม่ได้แข็งแกร่งจนไม่รู้สึกอะไรกับคำด่าทอพวกนั้น

“โอ๊ย!!”

เสียงหวานร้องลั่นเมื่อขาถูกดึงกระชาก กายน้อยครูดไปกับไม้ไผ่ แผ่นหลังส่วนที่ไม่มีผ้าปกคลุมแสบร้อนจากการเสียดสี ราชันไม่รอให้สาวน้อยได้พูดมากอีก มือใหญ่จับขาเรียวแยกออกกว้าง แล้วถลกผ้าถุงขึ้นไปกองที่หน้าท้องแบนราบ

“ขาวแบบนี้สินะผู้ชายถึงได้เดินตามมึงต้อย ๆ”

ถึงจะเกลียดแสนเกลียดแต่ราชันก็ยอมรับว่าลูกจันทร์มีผิวกายที่ขาวสะอาด มันผุดผาดจนมองเห็นความขาวแม้จะอยู่ในคืนเดือนดับ

“พี่ ฉันไม่ใช่ลูกจันทร์! ฉันไม่ใช่ลูกจันทร์นะ!”

ใบบัวรีบละล่ำละลักบอก เธอขวัญผวาและหวาดกลัว เพราะหลังจากสวมใส่บางอย่างเรียบร้อยแล้ว ราชันก็จับสิ่งใหญ่โตนั้นเข้ามาใกล้เนินสาวที่ไม่เคยถูกชายใดแตะต้อง

มันใหญ่มาก ใหญ่เกือบเท่าท่อนแขนเธอเลยทีเดียว ถ้ามันเข้ามาในตัว ส่วนนั้นของเธอคงฉีกขาดจนจำรูปเดิมไม่ได้

“ตอแหล!”

ราชันไม่สนใจฟังความจริง แขนแกร่งจับขาขาวพาดบ่า จ่อหัวบานใหญ่กับเนื้อนุ่มที่แห้งผาก

“ไม่ต้องเล้าโลมหรอก อย่างมึงคงหลวมโพรกหมดแล้ว”

“ไม่นะจ๊ะ! อย่า อ๊ะ! โอ้ย!!”

ใบบัวดิ้นพล่านทันทีที่ส่วนหัวถูกดันเข้ามาเพียงเล็กน้อย เธอดิ้นจนมันหลุดออก ในตอนนั้นเองที่ราชันรู้สึกแปลกใจ

เท่าที่สัมผัส ร่างกายของผู้หญิงคนนี้เต็มไม้เต็มมือต่างจากลูกจันทร์ที่ราชันเคยเห็น ลูกสาวไอ้มิ่งมีรูปร่างผอมบางเหมือนไม้กระดาน ไม่ได้เต็มแน่นแบบนี้

และที่สำคัญ..

ราชันยัดไม่เข้า

เป็นไปไม่ได้ที่ผู้หญิงอย่างอีจันทร์จะรับของเขาไม่ได้ เมื่อวานตอนไปดูลาดเลา ราชันยังเห็นว่ามันกำลังเริงสวาทกับท่อนเอ็นของไอ้หนุ่ม ลูกชายผู้ใหญ่สิงห์ในยุ้งข้าวอยู่เลย

คิดได้ดังนั้นราชันก็ลุกพรวดขึ้น จอมโจรจุดไฟตะเกียงจนสว่าง แล้วส่องเข้าที่ใบหน้าของผู้หญิงที่จับตัวมา

“เฮ้ย!”

ร่างใหญ่เผลอก้าวถอยหลังด้วยความตกใจ เพราะผู้หญิงที่คิดว่าเป็นลูกสาวของศัตรูกลับไม่ใช่ หนำซ้ำยัง..

มีใบหน้าที่อัปลักษณ์ แตกต่างจากลูกจันทร์อย่างสิ้นเชิง