EP:3

1002 Words
-ปัจจุบัน- ตึกคณะนิเทศมหาวิทยาลัย S “เป็นอะไรคะคุณหนูพิมทำหน้าอมทุกข์อีกแล้ว” “นั่นสิคะลูกสาวทำไมทำหน้าซังกะตายแบบนี้” นับดาวเพื่อนสาวคนสวยของพิมนดาเอ่ยปากทักทายพิมนดาทันทีเมื่อเธอเดินมานั่งลงตรงหน้าคนหน้าหวานที่นั่งอมทุกข์ที่โต๊ะประจำใต้ตึกคณะแล้วตามด้วยเสียงที่สุดแสนจะแอ๊บสาวของเพื่อนรักหน้าตาหล่อเหลาแต่จิตใจสาวแตกอีกคนอย่างพิชชี่หรือนายพัชระนั่นเอง “เฮ้อ!! เรื่องเดิม ๆ แหละ รู้สึกเหมือนมีคนตามอยู่ตลอดเวลาอีกแล้วอ่ะ” พิมนดาถอนหายใจแรง ๆ ออกมาหนึ่งทีก่อนที่จะพูดประโยคต่อมากับเพื่อนๆ ของเธอความรู้สึกเหมือนมีคนแอบตามเธอตลอดเวลามันเป็นมาหลายปีแล้วหลังจากที่เธอขึ้นชั้นมัธยมปลาย “นี่ยังมีคนตามอยู่อีกเหรอพิมให้ตายตามตั้งแต่มอปลายยันเรียนมหาลัยปี2นี่ถ้าเป็นพวกโรคจิตฉันว่ามันคงโง่มากแหละตามมานานขนาดนี้แต่ไม่ยอมทำอะไรเหยื่อสักที” นับดาวเพื่อนผู้ที่รู้เรื่องนี้มาตลอดพูดขึ้นมาอย่างเหลือเชื่อก็ตั้งแต่ที่เพื่อนรักของเธอประสบกับเหตุการณ์แบบนี้เธอเป็นคนเดียวที่รู้มาตลอดเพราะเรียนด้วยกันมาตั้งแต่มัธยม “ลูกสาว คุณแม่ว่านะถ้าขืนเป็นแบบนี้มันอันตรายมากเลยลูกหนูต้องมีคนคอยคุ้มครองค่ะลูก” “ยังไงพิชชี่” “ก็หาผัวสิคะมีผัวซะจะได้ไม่มีโรคจิตคอยตาม” พิมนดาถามเพื่อนชายที่ใจเป็นหญิงอย่างสงสัยก่อนที่พิชชี่จะกรอกตามองบนอย่างปลงๆ กับความใสซื่อของเพื่อนสาวแล้วเขาก็พูดประโยคต่อมาอย่างไม่อาย “โอ้ย!! ข้อนี้ตัดไปได้เลยพิชชี่พิมน่ะเขามีคนของใจอยู่แล้วคงไม่มองใครละชาตินี้” “นับดาวก็เวอร์ไป” พิมนดารีบพูดปรามเพื่อนสาวทันทีที่พูดถึงใครคนนั้นคนที่เข้ามาทำให้ใจเธอพองโตแล้วอยู่ ๆ เขาก็หายไปทิ้งไว้เพียงคำพูดประโยคนั้นไว้ในความทรงจำของเธอและแน่นอนเธอทำตามประโยคนั้นมาตลอดเพราะไม่มีวันไหนเลยที่เธอจะลืมเขา "เวอร์อะไร!! หลักฐานก็เห็นชัดอยู่บนคอกี่ปีมาแล้วที่พิมไม่ถอดสร้อยคอเส้นนี้เลยอย่าเถียงว่าไม่ได้รอเขา" นับดาวพูดตอกย้ำเรื่องราวทุกอย่างให้ชัดเจนขึ้นมาอีกจนทำให้พิมนดาไม่มีอะไรเป็นข้อแก้ตัวได้เลย เธอได้แต่นิ่งๆ แล้วก็เงียบไปแต่ทว่าในใจของเธอยังคิดถึงเขาอยู่ทุกวันจนเผลอพึมพำถึงเค้าขึ้นมาเบาๆ พอที่จะได้ยินเพียงแค่ตัวเธอเอง ‘หายไปไหนของพี่นะ..พี่ธาม’ อีกด้านหนึ่งใต้ตึกคณะเดียวกันก็มีนักศึกษากลุ่มหนึ่งนั่งจับกลุ่มคุยกันอยู่ "ไอ้สัสธามเอาอีกแล้วนะมึง" "โวยวายอะไรของมึงแต่เช้าวะครับคุณเคนจิคุง" นิกกี้ถามเคนจิออกมาแกมประชดที่พอมาถึงโต๊ะเคนจิคนที่มาถึงเป็นคนสุดท้ายของกลุ่มเอ่ยปากด่าธาม ออกมาอย่างหัวเสีย "ก็ไอ้เย็นชานี่สิเอาอีกแล้ว" "กูทำอะไร" ธามถามเคนจิออกไปอย่างนิ่งๆ ตามสไตล์เขาเหมือนเดิม "เมื่อคืนมึงทำอะไรกับน้องมินนี่เพื่อนของน้องเบลล์เด็กกูไว้ล่ะ" "ก็ทำเหมือนที่มึงทำ" "เหมือนห่าอะไรล่ะ” เคนจิโวยขึ้นมาอีกครั้งก่อนที่จะพูดต่อ “เมื่อคืนหลังจากที่มึงพาน้องเขาไปขึ้นเตียงเสร็จน้องเขาโทรมาร้องห่มร้องไห้กับน้องเบลล์ของกูซะยกใหญ่ว่ามึงทำกับเขาเหมือนเขาเป็นตุ๊กตายางไม่มีหัวใจไม่มีชีวิตไม่มีความรู้สึกอย่างงั้นแหละพาเขาขึ้นเตียงแต่มึงกลับไม่พูดอะไรกับเขาสักคำแหกขาแล้วแทงจนเสร็จมึงก็ออกจากห้องเขาไปเฉยเลยมันเกินไปไหมวะ" เคนจิร่ายคำพูดยาวเยียดใส่ธามรัวๆ อย่างหงุดหงิดกับนิสัยเย็นชาของเพื่อนคนนี้เต็มทน "มึงจะบ่นอะไรมันก็เรื่องปกติของมันป่ะวะกูก็เห็นมันทำแบบนี้กับทุกคนที่นอนด้วย ถามจริงมึงจะไม่คิดมีความรู้สึกรักใคร่หลงไหลไปกับใครบ้างเลยเหรอวะ" นิกกี้ที่นั่งฟังอยู่นานก็พูดกับเคนจิขึ้นมาก่อนที่จะหันไปถามประโยคหลังกับธามที่นั่งฟังเคนจิบ่นอย่างหน้าตาเฉย "ไอ้คนไม่มีหัวใจ!!" เคนจิกระแทกเสียงพูดประโยคนี้ใส่หน้าธามก่อนที่จะนั่งลงไปคว้าขวดน้ำที่อยู่บนโต๊ะมากินอย่างหงุดหงิด "มึงรู้ได้ไงว่ากูไม่มีหัวใจ" "หัวใจแช่แข็งนิสิมึงอ่ะ ไอ้ห่า!!" ธามแสยะยิ้มใส่แล้วพูดประโยคนี้กับเคนจิจนเคนจิถึงกับมองบนแล้วพูดประชดเขาไป "กูแช่เอาไว้ให้ใครคนหนึ่งมาละลาย" "เชี้ย!! อย่าบอกนะว่าคนอย่างมึงมีผู้หญิงในใจ" พอธามพูดแบบนั้นออกมาเคนจิถึงกับอุทานออกมาอย่างตกใจแล้วก็ไม่ใช่แค่เคนจินะที่มีอาการแบบนี้ทุกคนที่นั่งอยู่ตรงนั้นทั้ง นิกกี้ เอลิน แพทตี้ บีน่าต่างก็หันมามองธามเป็นตาเดียวด้วยความอยากรู้แต่ทุกคนก็ไม่ได้คำตอบอะไรจากปากธามเพราะหลังจากที่พูดจบเขาก็ลุกขึ้นแล้วเดินขึ้นห้องเรียนไปก่อนซะดื้อๆทิ้งความสงสัยอยากรู้อยากเห็นให้กับกลุ่มเพื่อนเขาอย่างมากเลยทีเดียวเมื่อคนอย่างคุณชายน้ำแข็งของกลุ่มผู้ที่ไม่เคยมีความรู้สึกในเรื่องรักๆ ใคร่ๆ พูดอะไรแบบนั้นออกมา
Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD