EP:2
1381 Words
-ห้องเรียนชั้นมอ4/1-
"ตอนบ่ายอาจารย์ประชุม กลับบ้านได้ไม่มีเรียนแล้ว..วู้ววว"
"เย้ๆ"
เสียงเพื่อนนักเรียนที่เป็นหัวหน้าห้องวิ่งเข้ามารายงานเพื่อนในห้องทันทีที่อาจารย์ฝากมาบอกว่าช่วงบ่ายไม่มีเรียนทำให้ทุกคนในห้องต่างเฮฮากันออกมาอย่างดีใจ
"ไปไหนต่อดีวะ"
เสียงของนิกกี้เพื่อนร่วมห้องกลุ่มเดียวกับธามเอ่ยขึ้น
"ไปดูเขาสัมภาษณ์แอร์ใหม่สายการบินพ่อกูกันไหมวันนี้เขามีสอบสัมภาษณ์อย่างแจ่มนะเว้ย"
เสียงเคนจิหนุ่มมาดกวนเพื่อนอีกคนของธามพูดชักชวนขึ้นมา
"ไปๆ น่าสน ไอ้ธามแล้วนั่นมึงจะเดินไปไหนไม่ไปกับพวกกูเหรอ"
นิกกี้ตอบรับคำชวนของเคนจิแล้วหันมาถามธามที่กำลังเดินแยกพวกเขาไปอีกทาง
"ไม่ล่ะ!! กูไม่ว่าง"
ธามตอบเพื่อนไปตามสไตล์นิ่งๆ เหมือนเดิม
"แล้วตกลงมึงจะเดินไปไหน"
"ไปห้องสมุด"
"ห่ะ!! ไปห้องสมุด"
พูดแล้วธามก็เดินออกไปอย่างรวดเร็วโดยที่ไม่ฟังเสียงตะโกนอย่างตกใจของเพื่อทั้งสองของเขาที่ตะโกนตามหลังแม้แต่น้อย
ห้องสมุด
"ฮึบ ฮึบ เฮ้อทำไมสูงจังเอื้อมไม่ถึงแถวนี้ก็ไม่มีใครให้ขอความช่วยเหลือเลย"
สาวน้อยร่างบางตัวเล็กๆ อย่างพิมนดากำลังบ่นพึมพำกับตัวเองพร้อมกับเขย่งขาเอื้อมมือจะไปหยิบหนังสือที่อยู่ชั้นบนสุดของชั้นวางหนังสือในห้องสมุดอย่างทุลักทุเล
"ลองอีกทีละกัน..ฮึบ."
"อ๊ะ...ว้าย"
พิมนดาร้องออกมาอย่างตกใจที่อยู่ ๆ ตัวเธอก็ลอยขึ้นเหนือพื้นถึงขนาดที่สามารถหยิบหนังสือเล่มที่เธอต้องการได้อย่างสบายด้วยการอุ้มของใครคนหนึ่ง
"พะ..พี่"
"รีบหยิบสิฉันหนัก!!"
เธอพูดไม่ทันจบก็โดนเขาพูดตัดหน้าให้รีบหยิบหนังสือขึ้นซะก่อน พิมนดาแอบคิดในใจตัวเองมาอุ้มเขาเองแท้ๆ ยังจะมามีหน้าว่าหนักอีก
"ขอบคุณนะคะ"
เธอกล่าวขอบคุณเขาหลังจากที่หยิบหนังสือได้แล้วและเขาปล่อยเธอลงมายืนที่พื้นตามเดิม
"ไม่เป็นไร"
ธามตอบพิมนดาออกไปด้วยสีหน้าเรียบนิ่งเหมือนเดิม
"พี่ธามมาอ่านหนังสือเหรอคะ"
"เปล่า!!"
"อ้าว!! มาห้องสมุดแล้วไม่มาอ่านหนังสือแล้วมาทำไมคะ"
เธอถามกลับเขาอย่างงงๆ เมื่อเขาตอบเธอแบบนั้นใครๆ มาห้องสมุดก็มาค้นคว้าอ่านหนังสือทั้งนั้นถ้าไม่ได้อ่านหนังสือแล้วเขามาทำไมกัน
"ฉันมาหาเธอ"
แต่คำตอบของเขากลับทำให้หัวใจดวงน้อยๆ ของเธอเต้นแรงขึ้นโดยที่ตัวเธอเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าอาการที่เป็นอยู่มันคืออะไร
"มะ..มีอะไรกับน้องพิมรึเปล่าคะ"
"อยากเจอ!"
"คะ!"
คิ้วเรียวสวยขมวดเข้าหากันทำหน้างงๆ กับคำพูดของเขาที่อยู่ ๆ มาบอกว่าอยากเจอทั้ง ๆ ที่ไม่ได้รู้จักอะไรกันมากมายแค่บังเอิญเจอกันเมื่อวานเท่านั้นเอง
"ขอบใจนะที่ช่วยฉันเมื่อวาน"
"อ่อ!! เรื่องแค่นี้เองค่ะน้องพิมเต็มใจช่วย"
พิมนดาคิดในใจว่าเขาคงอยากเจอเธอเพราะอยากมาขอบคุณนี่เองพิมนดายิ้มตาหยีแล้วพูดบอกเขาไปก่อนที่จะถามประโยคต่อมากับเขา
"แล้วพี่ธามอาการดีขึ้นรึยังคะเจ็บตรงไหนอยู่ไหม"
พิมนดาถามพลางมองสำรวจใบหน้าและร่างกายของธามแล้วถามออกมาอยากเป็นห่วงแต่การกระทำแบบนี้ของเธอมันทำให้หัวใจที่เย็นชาขอวเขาาเต้นแรงอีกแล้วและเขาก็ยิ้มออกมาโดยที่ไม่รู้ตัว
"ไม่เป็นไรแล้ว สงสัยฉันได้ยาดีน่ะ"
เขาบอกเธอออกไปพลางยิ้มเจ้าเลห์ใส่เธอแต่ด้วยความใสซื่อของ พิมนดาเธอไม่ได้รู้เลยว่าการที่ธามทำแบบนี้เป็นเพราะเขาสนใจในตัวเธอต่างหาก
"พี่โอเคใช่ไหมคะ..เออ..เรื่อง..."
"เรื่องอะไร"
“ก็เรื่องที่พี่มีเรื่องกับพี่มอหก”
“เธอรู้!”
"ข่าวพี่ออกจะดังค่ะใครไม่รู้ก็บ้าแล้ว"
"หึ!! นึกว่าหนอนหนังสืออย่างเธอจะสนใจแค่เรื่องในห้องสมุดซะอีก"
เรื่องที่ทั้งสองคนคุยกันตอนนี้คงไม่พ้นเรื่องฉาวโฉ่เมื่อวานที่ชายหญิงสองคนแอบทำอะไรไม่เหมาะสมในสถานศึกษาแห่งนี้และผู้หญิงคนนั้นก็ได้ชื่อว่าเป็นแฟนของธาม
"เธอคิดว่าไงล่ะ"
"พี่คงเสียใจ"
เธอตอบเขาออกไปด้วยสายตาที่เห็นอกเห็นใจใครโดนแบบนี้ต้องเสียใจเป็นธรรมดา
"เธอคิดว่าฉันควรจะเสียใจให้กับเศษสวะสองคนนั้นเหรอ"
"แต่พี่กับพี่แพรวาคบกันมาตั้งแต่มอต้นไม่ใช่เหรอคะอย่างน้อยก็น่าจะผูกพันกัน"
เธอพูดถึงความสัมพันธ์ของธามกับผู้หญิงคนนั้นพร้อมกับมองหน้าเขาอย่างแปลกใจที่เขาไม่มีอาการเจ็บปวดเสียใจอะไรเลยสักนิด
"ก็แค่คบไม่เห็นจะต้องผูกพันอะไรกันมากมาย ดีซะอีกที่ฉันจัดการกับคนพวกนั้นได้เร็วฉันถึงได้..."
ธามพูดถึงตรงนี้แล้วก็เขาหยุดพูดไปแต่กลับเปลี่ยนมาจ้องที่ดวงตาคู่หวานของพิมนดาแทน
"ถึงได้อะไรคะ"
"หึ!!"
เธอถามเขาออกมาแต่เขาไม่ตอบกลับหัวเราะเบาๆ ใส่เธอแทนที่จะตอบคำถามแล้วเขาก็ได้ยื่นของสิ่งหนึ่งให้เธอแทน
"อะ!! ฉันให้"
ของสิ่งนั้นมันคือสร้อยคอที่มีจี้เป็นห่วงวงกลมคล้ายๆ แหวนสองอันคล้องกันอยู่
"ให้น้องพิม"
พิมนดาถามออกไปพร้อมชี้นิ้วมาที่ตัวเองธามยักคิ้วแล้วยิ้มให้เธอแทนคำตอบ
"ให้ทำไมคะ"
"แลกกับผ้าเช็ดหน้าของเธอที่เธอเอามาเช็ดเลือดให้เมื่อวานช่วยรับสร้อยเส้นนี้ไว้ทีนะ"
พิมนดามองหน้าร่างสูงอย่างงุนงงแต่สุดท้ายก็ยอมที่จะรับสร้อยเส้นนั้นจากเขา
"ขอบคุณนะคะ"
"หันหลังมาสิเดี๋ยวฉันใส่ให้"
"มะ..ไม่เป็นไรค่ะน้องพิมใส่เองได้"
"ฉันอยากใส่ให้ ไม่ได้เหรอ"
"กะ..ก็ได้ค่ะ"
พอร่างบางของพิมนดาหันหลังให้ธามเขาก็เอื้อมมือไปข้างหน้าในท่าที่เหมือนโอบกอดกันทางด้านหลังแต่การที่เขาใกล้ชิดเธอแบบนี้หัวใจของเขาก็เต้นไม่เป็นจังหวะอีกแล้วเด็กสาวตรงหน้ามีอิทธิพลกับใจเขาเหลือเกินธามไม่รู้ว่าอาการที่เกิดกับเขามันคืออะไรแต่ที่รู้คือเขาไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับผู้หญิงคนไหนเขาอยากจะอยู่แบบนี้ให้นานๆ อยากอยู่ใกล้ๆ เธอแบบนี้ทุก ๆ วัน
ส่วนอีกด้านพิมนดาเธอก็มีความรู้สึกไม่ต่างกันกับเขาหัวใจดวงน้อยๆ ของเธอเต้นผิดจังหวะใบหน้าขาวนวลเริ่มร้อนผ่าวและกลายเป็นสีชมพูขึ้นมาซะดื้อๆ
"เสร็จแล้ว! หันมาดูหน่อยสิ"
พิมนดาค่อยๆ หันหลังกลับมาเผชิญหน้าหน้ากับธามตอนนี้หน้าของเธอกับเขาใกล้กันมาจนสัมผัสได้ถึงลมายใจของกันและกัน
"เหมาะกับเธอดี"
เขาบอกกับเธอพร้อมกับยกมือขึ้นมายีหัวเธอเบาๆ อย่างเอ็นดูก่อนที่จะพูดประโยคนี้ขึ้นมาทำให้เธองงกับการกระทำของเขาขึ้นไปอีก
"อย่าถอดมันนะ"
"คะ!"
"ฉันบอกว่าอย่าถอดสร้อยเส้นนี้เพราะมันคือตัวแทนของฉัน"
พิมนดามองหน้าธามพลางทำหน้าเหมือนไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาพูด
"อย่าถอดมัน! เธอจะได้รู้สึกว่าฉันอยู่กับเธอตลอดเวลายัยเด็กบื้อ"
ธามพูดแล้วเอามือขึ้นมาโยกหัวพิมดาพร้อมกับมองใบหน้าหวานอย่างเอ็นดูสายตาที่มองพิมนดาตอนนี้อ่อนโยนชนิดที่ไม่เคยมีใครได้เห็นจากผู้ชายเย็นชาอย่างเขา
"น้องพิมไม่ได้บื้อสักหน่อยค่ะ"
เธอพูดพลางทำหน้าเหวี่ยงใส่เขาอย่างงอนๆ
"เรารู้จักกันแล้วนะเพราะฉะนั้นไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเธอจะเจอหรือไม่เจอฉันอีกขอแค่อย่าลืมฉันก็พอ"
- Writer
