“ตั้งสองตำลึง ท่านหมอหยุ่นขายยาแพงไปหรือเปล่าเจ้าคะคุณหนู” หลิงหลิงแอบบ่นเบาๆขณะที่สามสาวต่างฐานันดรกำลังพยุงกันเดินห่างออกมาจากร้านขายยาของหยุ่นเอี้ยเหอ
“อืม…ข้าเองก็ไม่รู้ว่าถูกหรือแพง” หญิงสาวไม่รู้จริงๆนั่นแหละ เงินสองตำลึงยุคสมัยนี้ใช้ซื้อสิ่งใดได้บ้างนะ
“เราจะไปไหนกันต่อดีเจ้าคะคุณหนู?”
“ไปร้านขายเสื้อผ้าและเครื่องประดับ อย่าลืมสิ อีกไม่กี่วันเราต้องเดินทางไปไป๋ซ่านลี่ เสื้อผ้าของข้ามีแต่ชุดเก่าๆสีมอซอ ช่างไม่สมศักดิ์ศรีว่าที่หวางเฟยเอาซะเลย ขืนท่านอ๋องแปดทรงรู้เข้าว่าว่าที่พระชายานั้นแต่งตัวมอซอจะพาลโกรธเอาได้” หลานฮุ่ยเจินพูดทีเล่นทีจริง สาวรับใช้ทั้งสองต่างแปลกใจที่คุณหนูใหญ่สกุลหลานผู้เงียบขรึมวันนี้กลับมีอารมณ์ขัน
สองสาวรับใช้พยุงผู้เป็นนายให้ค่อยๆเดินมุ่งหน้าไปทางร้านขายเสื้อผ้า
“คุณหนูหลาน เอ่อ…หลานฮุ่ยเจิน?” เสียงเรียกนั้นดังอยู่เบื้องหลัง
หลานฮุ่ยเจินพร้อมด้วยสาวรับใช้
