โจชอบการถ่ายภาพพอๆ กับตีกลอง เขามีกลุ่มก๊วนคนเล่นกล้องจึงได้เทคนิคมาพอควร
“ถ่ายวิวโน่น” ใบบัวหันหน้าหนีไม่ยอมยิ้มให้กล้อง
เขินน่ะ... จำได้ว่า ทุกครั้งที่ไปเที่ยวด้วยกัน โจมักจะให้เธอเป็นนางแบบจำเป็นตลอด
“มีเธอในวิวมันสวยเพิ่มขึ้นนี่”
ขณะพูด ร่างสูงก็ขยับเปลี่ยนฝั่งมานั่งเบียดลงฝั่งเดียวกัน ทำให้กระเช้าสะเทือนน้อยๆ
“นี่”
ใบบัวจะดุให้กลับไปนั่งที่เดิม มือใหญ่กลับดึงยางรัดผมเธอออก
“จะทำอะไร”
“ปล่อยผมไง จะได้สวยๆ หวานๆ”
“จะมาปล่อยทำไมเดี๋ยวผมยุ่ง”
เธอกำลอนเปียไว้ไม่ยอมให้เขาปล่อยง่ายๆ
“น่า...นะ เดี๋ยวกระเช้าจะวนแล้ว แสงกำลังสวย ขอถ่ายหน่อย”
เขาอ้อน พยายามทำเสียงให้น่ารักที่สุด มือก็คืบขึ้นไปคลายลอนผมนุ่มเรื่อยๆ “นิดเดียวเอง นะนะ”
ใบบัวหรี่ตามองหน้าออดอ้อนแต่แววตาคู่คมมีความเจ้าเล่ห์ซ่อนไม่มิด เธอนึกหมั่นไส้ คิดแกล้งเขาบ้าง
“ก็ได้ แต่มีข้อแม้ นายต้องยอมทำตามข้อเสนอของฉัน”
