ใบบัวหลุบตามองมือใหญ่ ใจเต้นรัวขึ้นมา
“สัญญาแล้วนะ ไม่งอแง ไม่ดื้อ ไม่เหวี่ยงใส่อีก” เสียงห้าวทวง
แล้วเธอจะตอบอะไรได้ นอกจาก “ฮื่อ”
ทำไมนะ เธอไม่ขอให้เขาถอยห่างออกไปจากชีวิตซะเลย เสียดายจัง...
ที่นี่มีเครื่องไทม์แมชชีนรึเปล่านะ ย้อนเวลากลับไปใหม่ได้ไหม?
เขาเหมือนจะไม่สบาย ตับไตไส้พุงคล้ายถูกเขย่ารวมกันจนโหวงเหวงป่วนปั่นจะอ้วกอยู่ตลอด ทั้งๆ ที่อาหารกลางวันนั้นไปหมดแล้ว ใบบัวรู้ว่าเขาไม่ถูกโรคกับเครื่องเล่นเหวี่ยงๆ พวกนั้น เคยเที่ยวสวนสนุกกันครั้งหนึ่งเขามึนแต่ไม่ถึงกับอ้วกแตก ครั้งนี้หนักคงเพราะเมื่อคืนอัดแอลกอฮอล์เยอะ นอนไม่พอ ร่างกายจึงไม่พร้อม แต่เอาเถอะ เขาแค่ไม่สบายเนื้อตัวสองสามชั่วโมงแลกกับรอยยิ้มสวยๆ นั่น คุ้มอยู่หรอก
“ซื้อยาให้หน่อย เหมือนจะไม่สบาย”
เขากลั้นใจขับรถมาถึงทางเข้าหอพักของเธอ จอดหน้าร้านสะดวกซื้อที่ใบบัวทำงาน ดึงแบงก์พันยับๆ จากกระเป๋ากางเกงยีนส่งให้
“กระหม่อ
