“สามปีที่ไม่เห็นมึงขับคันนี้ กูแปลกใจไม่ได้เหรอวะ”
“เออ จริง” เพียวสำทับด้วย
โจปั้นหน้าเรียบเฉย แม้ในใจคิดตามเพื่อน คงประหลาดจริงๆ
“ไม่ใช่ว่ามึงไปหลงสาวที่ไหนเหรอวะไอ้โจ มีโทรศัพท์เก๋ๆ แล้วยังขับรถเท่ๆ มาโฉบเล่นเวลานี้ ฮั่นแน่ เดี๋ยวนี้มีตุ๊กตาหน้ารถเว้ยเพื่อนเรา” อั๊ตวิเคราะห์
“ใครน้อ...ตุ๊กตาหน้ารถคนนั้น...” น่านกระเซ้า ทิ้งระยะไปนิดเพื่อพยักพเยิดหน้าให้เพื่อนก่อนขยี้ซ้ำว่า “...วันนี้”
โจยักคิ้วให้น่าน ยกนิ้วชี้ขึ้นมาส่ายไปมา ประมาณว่า ไม่พูดๆ
น่านทำท่ารูดซิปปาก แต่เพื่อนๆ รอบข้างกลับหันไปถามเธอกันใหญ่ จนเธอโวยวาย
“โจ นายปาขี้ใส่หน้าบ้านฉันแล้วนะ”
“ฮ่าๆ ตุ๊กตาน่ะไม่สนหรอก มันดิ้นไม่ได้ไม่ได้อารมณ์โว้ย แล้วรถคันนี้ก็ไม่ได้มีไว้รับสาวๆ มึงเข้าใจคำว่าสาวๆ เปล่าวะไอ้อั๊ต” โจพุ่งเข้าไปล็อกคอไอ้เพื่อนจอมก่อกวน เบิ๊ดกะโหลกมันหนึ่งครั้งจนมันร้องลั่น แต่ไม่ยอมขยายความต่อไป
“เฮ้ย เล
